Herk's: 2012

Het moederhart

News on the chicken front. Dit is Greet en zij heeft een missie: Beschermen.
Een paar weken geleden werd Greet broeds. Zij had drie eieren verzameld, ging erop zitten en weigerde nog op te staan. Na een week werd duidelijk dat haar vriendin Meet er elke dag een ei bij legde, die Greet ook braaf bebroedde. Zouden er kuikentjes uitkomen? Dan zou blijken dat Prins Herrie (de jonge haan - pas zes maanden oud) toch in staat was om kindertjes te maken. Dat zou al heel snel zijn - en het seizoen (november/december) is niet echt geschikt voor kuikentjes. Spanning en suspense.

In de eerste week van december was er opeens een kuikentje. En daar kwamen er elke week een paar bij. Greet maakte het tellen niet eenvoudiger door haar enorm beschermende houding ten aanzien van haar kroost. Zij valt iedereen aan die een blik in het hok werpt:

Maar de aanhouder wint. En we weten nu: er zijn zes kuikentjes. Waarschijnlijk drie van Meet en drie van Greet. Want Meet is zwart en Greet is grijs gespikkeld. Prins Herrie heeft allerlei kleuren.

Purr, Purr, Purr

Sabrina Starke Experience in de Heineken

Rustdag

In-Your-Face Cat

Chicky haaft aanvallen van Liefde. Daarin gaat ze ver: als de Liefde haar te pakken heeft, verandert ze in een kleine, harige stalker. Elk moment kun je besprongen worden, zonder waarschuwing vooraf. Op deze foto dringt ze zich tijdens de lunch op.

Het schijnt in de familie te zitten, maar dan via de vrouwelijke lijn.Chick's moeder vertoont dit gedrag af en toe ook. Chucky vertoont gelukkig geen symptomen. Hij is normaal opdringerig.

Oeps

Teveel aandacht is ook weer niet de bedoeling.

Kat & Afwasmachine

Properheid is goed, maar het moet niet ontaarden in hygiëne.

Peter Terrin wint AKO Literatuurprijs 2012

De jury van de AKO Literatuurprijs koos met Peter Terrin voor 'een auteur die de liefde verklaart aan de literatuur.' Voor 'Post Mortem' gebruikte Terrin het (autobiografische) gegeven van een schrijver wiens 4-jarig dochtertje getroffen wordt door een herseninfarct. Hij droeg de prijs op aan haar - die hem geleerd heeft 'wat het is om nooit op te geven.'

Laatste vaart van het jaar - Heegermeer

Toevallige Passanten

Koken op Bommelstein

De Meester: Johannes van Dam, culinair journalist.

Nog een Meester: Dick Matena, striptekenaar.

Eerste exemplaar voor Joost Swarte.

Uitgever Hansje Joustra (Oog & Blik) zet netjes de bril van Joost Swarte scheef.

Als kinderen knipten wij ze dagelijks uit De Nieuwe Apeldoornsche Courant en plakten ze in een hobby-album: De strip-avonturen van Tom Poes.

Inmiddels is medepersonage Heer Bommel zijn jonge vriend Tom Poes in populariteit voorbijgestreefd. Dat komt natuurlijk omdat Heer Bommel een naieve, goedwillende levensgenieter is. Naast hem verbleekt Tom Poes tot een kleurloos betwetertje.

Voor 'Koken op Bommelstein' stelde culinair journalist Johannes van Dam menu's samen voor de verschillende karakters uit de Heer Bommel en Tom Poes verhalen.
Daarbij is plek voor een fijnbesnaard veelgangendiner voor Markies de Cantecleer. De moleculaire kooktechnieken zijn gereserveerd voor professor Sickbock en burgemeester Dickerdack krijgt alleen imponerend benaamde gerechten voorgeschoteld.

Dick Matena maakte de illustraties (in Toonder-stijl). En striptekenaar Joost Swarte, die niet speciaal iets met Bommel heeft maar wel van lekker eten houdt, nam het eerste exemplaar in ontvangst.

Daarna gingen we aan tafel, want de boekpresentatie vond plaats in Frankendael in Amsterdam Watergraafsmeer. Chefkok Jerrey Gontscharoff van het in Frankendael gevestigde restaurant Merckelbach maakte zijn interpretatie van de menu's. Interessant en smakelijk! Voor de liefhebbers: tot 3 november wordt het Bommeldiner er geserveerd (voor meer info klik hier).

Voor een langere reportage, zie Boekblad was erbij.

Gek van boten

Op 1 november week gaat de brug in Woudsend niet meer open voor boten. Dat betekent dat Inge's boot voor die tijd naar de werf gevaren moet worden om uit het water te kunnen worden getakeld. En dat is weer een goede reden om vandaag een tochtje te maken, ondanks het weer. Voor Vijftig tinten grijs hoef je het boek niet gelezen te hebben; het Slotermeer bood er zeker eenenvijftig.

Chick en Chucky sprongen op het laatste moment baldadig aan boord, maar werden wat onzeker toen de oever van ons weggleed. Het uur daarop hebben ze constant rondgewandeld, -gesprongen, -gesnuffeld en -gehold, naar het leek in lichte staat van verbijstering. Tot we weer bij de boerderij aankwamen en ze met een elegante boog op de vaste wal sprongen.

Meer foto's hier.

Wat je met een haringkar kunt doen

Geinig in De Bijenkorf, Amsterdam: de Pop Up Store van Penguin. Het is een omgebouwde haringkar - je zou 'gepimpt' kunnen zeggen maarvoor is het te mooi en stijlvol gedaan. En dit is een hardstikke gaaf ding. Hij is gemaakt door Joost Habing van Buro Kees en als er geen boeken in liggen, kan hij helemaal worden ingeklapt en opgeklapt en dan hou je alleen bak met wielen over.

Er liggen alleen maar (Engelstalige) Penguin boeken op. En hebbedingerige Penguin koffiemokken. Deze kar is een unicum en gaat op termijn waarschijnlijk het land in, naar andere Bijenkorfen in het land.

De uitvoering mag dan uniek zijn, het idee is dat niet. In Engeland is óók een Pop Up Store. Op het leuke blog The Terrier and Lobster stond deze foto:

Leuk gedaan. Maar die van ons is mooier. Dutch Design!

Voor een korte reportage van de feestelijke installatie,zie Boekblad Was Erbij.

Interne verhuizing

Zo zag het er vanochtend nog uit

Montage met de hekken van Henk

Detail: 'Duimhengen' (zo heten ze echt) aan de wand.

Bijna klaar. Maar er mist nog iets:

Willy Drie!

Willy Drie in zijn nieuwe onderkomen.

Twee en een half jaar geleden werd Hayke geboren. Het kleine veulentje van toen is inmiddels een uit de kluiten gegroeid jong paard. De afgelopen twee jaar heeft ze in een kudde met andere Friese veulens over de Friese weiden gedarteld. Maar nu is deze paarden-socialisatiefase klaar: binnenkort komt Hayke weer thuis.

Dat zou een ongecompliceerd leuk idee zijn, als Willy Drie inmiddels niet in Haykes box woonde. Er moest dus iets gebeuren met de huisvesting van de grote huisdieren. Probleem? Niet voor doortastende dames!

Waar vanochtend nog de voervoorraad en het rek met borstels van de paarden stond, is nu een suite voor Willy Drie verrezen. Net zo ruim als zijn vorige plek, maar wel uit zicht van de paarden. Hij ziet er in deze ruimte ook opeens weer een stuk kleiner uit. Ik vraag me af of hij zich daar niet eenzaam zal gaan voelen. Hij is te klein om vriendjes met de paarden te zijn, maar het lijkt met toch gezelliger, met elkaar in één ruimte.

We hebben een levendige discussie over een mogelijk vriendje voor Willy Drie. Een os erbij zou het mooiste zijn, maar lastiger als de boerderij verkocht wordt. Een geit zou dan hanteerbaarder zijn. Zou Willy Drie misschien van konijnen houden? Of is regelmatig bezoek van katten en kippen voldoende?

Prins Harry

Nieuwe ontwikkelingen in kippenland. Enige weken geleden kwamen twee krielkippen hier terecht. Ze hadden niet zozeer een nieuwe huis nodig, als wel een nieuwe omgeving. Hun kippenhuis reisde met ze mee, zodat de kippenren van Meneer Foppe, Hennie en Bolletje er een nieuwe vleugel bij heeft. Een kippendorpje in de achtertuin.

De daar reeds woonachtige kippen Henny en Bolletje waren heel onaardig tegen de nieuwkomers, die ik in een opwelling De Dames Tokkie had genoemd. Niet dat ze ordinair zijn - integendeel. Het zijn twee bijzonder leuke kipjes, de een zwart-wit gespikkeld, de ander helemaal zwart. Maar dat vonden hun soortgenoten dus niet. De dames Tokkie werden door de andere twee (grotere) kippen gepikt en ook nog eens door Meneer Foppe (de Haan) weggejaagd. We hielden ze dus gescheiden en ze scharrelden met z'n tweetjes in de kippenren terwijl de andere kippen overdag rond de paardenstal bivakkeerden.

Vorige week kregen wij vanuit de Eerste Helmersstraat een vraag gesteld: of wij er een haantje bij konden hebbben? Die was een paar maanden geleden in Amsterdam geboren en inmiddels aan het kraaien geslagen. Dat viel 's ochtends weer niet goed bij de buren en er kwamen klachten. Zoveel klachten dat zijn eigenaren serieus overwogen hem dan maar tot coq au vin te verwerken. Tenzij...

'Heeft-ie al een naam?' vroeg ik. Nee, dat had hij nog niet, maar we konden hem wel Ome Japie noemen, meldde de Eerste Helmersstraat. Die naam vonden we niets, maar welkom was hij wel. We deelden de kippenren in tweeën. Aan beide zijden staat nu een nachthuisje om in te slapen en te broeden. En er wonen nu dus twee toompjes kippen: elk bestaande uit twee kippen en een haan. Want Ome Japie kwam, zag en overwon. Hij scharrelt nu met zijn twee kippen in hun helft van het kippenren en ik heb het idee dat hij elke dag iets fierder en fraaier rondstapt. 's ochtends gaat hij graag een wedstrijdje kraaien aan met de oude Meneer Foppe.

Bleef nog de kwestie van de namen. Want Ome Japie past niet bij hem en Inge maakte bovendien bezwaar tegen de benaming De Dames Tokkie - te asociaal, oordeelde zij.

Nu heeft het hele tweede kippentoom nieuwe namen gekregen. De Dames Tokkie heten voortaan Meet & Greet. En Ome Japie gaat voortaan door het leven als Prins Herrie. Want hij is een royaal kukelaar.

"Ik trek mijn pootjes er vanaf"

De schilders hebben de steiger laten staan zodat wij in het weekend aan de goot kunnen werken. Of wij, in de praktijk is het Inge. Vandaag regent het bijna de hele dag, dus we kunnen Chucky's wegwerpgebaar gevoegelijk negeren. Er gaat toch even niet meer geschilderd worden.

De nieuwe Wesley Sneijder

Na dagen van regen schijnt de zon. Tijd voor een potje voetbal. Voor het hele wedstrijdverslag: klik hier.

Betrapt

Hij houdt van eten - het heeft zijn leven gered toen hij, veel te vroeg en ongezond miezerig, het levenslicht zag. En Willy Drie heeft zijn gezonde eetlust behouden. Eerst zag je dat aan de flessen warme kalvermelk die hij gretig achterover sloeg. Toen viel hij aan op de kalverbrokjes. Daarna kwamen gras en hooi. Met te hooi en te gras wist hij aanvankelijk geen raad, maar die fase duurde niet erg lang.

Willy Drie krijgt zijn hooi in een hooinet - je stopt het erin, hangt het op en hij moet de plukken er zelf uittrekken. Dat doet hij met overgave. Ikzelf heb het idee dat ik hem heb betrapt toen ik deze foto maakte. Puur projectie natuurlijk. Willy Drie zelf weet van de prins geen kwaad

Kinderboekenbal 2012

De eerste dinsdag van oktober: Kinderboekenbal. Als altijd een zeer feestelijk, kleurrijk evenement.
Een ruimere selectie staat op de site van Boekblad. Dit is een korte impressie:

Muziekgebouw aan 't IJ, de Stadsschouwburg van het Kinderboekenbal.

Het thema van het feest: "Hallo Wereld". Hier vertaald: Hallo Noorwegen!

Voor anderen is een vlaggetje lang niet genoeg.

Soms geloof je je ogen niet...

Maar het is hem echt: Eppo van Nispen, de Merill Stubing van het CPNB.

De voorstelling: Tosca Menten en Dieuwertje Blok doen Winden Laten.

Dansers van Dansacademie Lucia Marthas.

Social Media in Action.

Het Feestvarken van de avond: Bibi Dumon Tak won de Gouden
Griffel 2012 voor haar boek Winterdieren.

Hij lijkt wel zwanger

We kunnen Willy Drie niet meer wegen: te zwaar. Hij is niet meer te tillen. Gelukkig zijn er tabellen waarin de borstomvang gerelateerd wordt aan het gewicht. En daardoor weten we dat Willy Drie (5 maanden na zijn geboorte) nu ongeveer 130 kg weegt.

Hij krijgt inmiddels minder krachtvoer en meer hooi. Prettige bijkomstjigheid: zijn poep wordt daardoor ook wat dikker. En dat is veel makkelijker op te ruimen. Brinta-poep is lastiger om op te ruimen dan, pak 'm beet, dikke griesmeelpudding.

In elk geval, Willy Drie vult met groot enthousiasme zijn vier magen. De grootste daarvan is de pens. En hoe die kan uitstulpen is op deze foto goed te zien.
Hij lijkt wel zwanger.

Aanstekelijke foto's popsterren in Amsterdam (s Historisch) Museum

In het Amsterdam Museum (v/h Amsterdams Historisch Museum) is een bijzonder leuke tentonstelling van Claude Vanheye, 'Famous Popstars in Amsterdam'.

Vanwege de nieuwe routing moet je in het museum eerst door psychedelisch knaloranje gang wandelen met spiegels aan beide zijden - niet prettig als je gevoelig bent voor migraine, een kater of een negatief zelfbeeld hebt. Maar als je eenmaal bij de tentoonstellingszaal bent aangeland, blijkt die trip de moeite meer dan waard.

Claude Vanheye's 'Studio Cloud' leverde decennia lang meestal prachtige beelden van Neder- en buitenlandse muziekhelden. Dat er ook wel eens een mindere tussen zit (de foto's van Frank Zappa bijvoorbeeld), mag de pret niet drukken. Hoe meer je de jaren 70/80/90 hebt meegemaakt, hoe leuker het is. Prachtige foto van Herman Brood en zijn Wild Romance. Mooie serie van Tom Waits in de Jordaan op Koninginnedag. Foto's van Chaka Khan waar het plezier vanaf spettert! Doe Maar, Boney M, Leonard Cohen, Kayak, Bowie...

En waarom valt mij nu pas op dat John en Yoko ontzettend braaf nachtgoed aanhadden? Degelijk katoen en alle knoopjes dicht. Het nachthemd van Yoko Ono zou de moeder-overste uit een Augustinessen-klooster niet hebben misstaan.

Een aanrader.

Ondertussen in de kofferbak...

Kassius Koe

Vandaag was een bewogen dag. Willy Drie kwam voor de tweede keer in zijn leven in het water achter de boerderij terecht terecht. De eerste keer was hij doelbewust de vaart ingestapt omdat hij geen idee had wat dat was, doorgaand vaarwater. Inge wist hem er toen (heroïsch!) in haar eentje uit te trekken. De tweede keer was vandaag. Willy Drie stond (aan het spit) in de tuin aan het water te grazen. We hadden hem weer aan de waterkant gezet, want na de eerste tewaterlating was duidelijk dat hij het fenomeen 'water' en 'erg diep' wel had begrepen. Hij keek in elk geval wel uit om er gewoonweg in te stappen en we dachten daarom dat we hem wel in de buurt van het water konden laten grazen.

Hoe hij dit keer te water is geraakt hebben we niet gezien. Waarschijnlijk heeft hij een misstap gemaakt, of maakte hij een rare bokkensprong bij het horen van een gek geluid en is hij uitgegleden en toen in de Ee beland. Wij hadden het pas door toen wij door het raam mensen in boten vanaf het water vreemde, ja verontrustende signalen zagen geven. Het soort waarop je echt niet vriendelijk terug gaat zwaaien maar je afvraagt wat er aan de hand kan zijn. En die toen hun boot aanlegden om Willy Drie te redden, die verbluft in het water dreef.

Koeien kunnen zwemmen. Maar de wal is te hoog om zelf uit het water te raken. Inge en twee Duitsers hebben hem aan oren, staart en poot uit het water gesleept. Ik had helaas (onvergeeflijke fout!) geen camera bij me. Ik overwoog wel om heel hard het huis weer in te rennen om er een te halen, maar ik wilde niet weglopen van de plek des onheils. Dat betekent waarschijnlijk dat ik een slecht fotograaf, maar een toegewijd ossenkalverhoeder ben.

In elk geval werd Willy Drie weer op land getrokken en teruggebracht naar zijn stal om van de schrik te bekomen en op te drogen. Later op de dag ging hij weer naar buiten - ditmaal in de paardenbak. Daar mocht hij Inge helpen met het opruimen van de paardenvijgen, hoewel hij duidelijk meer plezier beleefde aan de kruiwagen. Als een kleine Cassius Cow bestookte hij die met snoeiharde kopstoten.

Zandbak

Kalverkeuring 2012, Bolsward

Via de iPhone had ik al een foto naar mijn blog gestuurd, maar de ochtend was zo bijzonder dat ik nu een selectie plaats van de foto's die ik vorige week (8 september) maakt van de kalverkeuring van KFC De Twaling in manage de Hanzeruiters in Bolsward. De winnaar van de dag is hier te zien. En zoals die jongen met het kalf op de foto staat, zo hóren kalveren (en koeien) ook op de foto te gaan.

Maar zo'n dag is zoveel meer dan de trotse winnaar. Vaders, moeders, dochters, zonen, opa's, oma's - hele families komen met busjes en tractors en kalveren in trailers voor een feestelijke dag.Vandaar een wat ruimere selectie.

Thuis zijn de kalveren al onderhanden genomen met de tondeuse om een mooi, kortharig velletje te krijgen. En thuis zijn ze ook al gewassen, gepoetst en opgewreven. Eenmaal op locatie wordt dat echter nog eens dunnetjes overgedaan: