They Paved Paradise & Put Up a Parking Lot

Bezoekje aan UvA's Bijzondere Collecties voor de Atlas der Neederlanden tref ik de conservator en Kester Freriks gebogen over een kaart van Beekbergen, dorp van de dagen mijner jeugd.
Waarom? Omdat het Beekberger Woud daar ooit lag. Ik snap eigenlijk niet waarom het niet het Klarenbeeker Woud is genoemd, want het ligt bij Klarenbeek, maar dit terzijde.
Het Beekbergerwoud, aldus Wikipedia, is 'een voor natuurliefhebbers legendarisch woud in de Nederlandse provincie Gelderland.' Het geldt als het laatste Nederlandse oerbos. In het kader van de vooruitgang werden in 1871 de laatste oerbomen omgehakt. De Vereniging Natuurmonumenten wil het woud door natuurrestauratie nieuw leven inblazen.
Er ligt in elk geval een parkeerplaats die, geheel in lijn met het befaamde lied van Joni Mitchell Het Woud heet.

(They took all the trees, put 'em in a tree museum
And they charged the people a dollar and a half just to see 'em
Don't it always seem to go that you don't know what you've got till it's gone
They paved paradise and put up a parking lot.)

Oase van Groen in een Oceaan van Stenen

Het was een van de eerste dingen waar Lynn Kaplanian-Buller, eigenaar van de American Book Center (ABC) van droomde toen ze plannen maakten voor hun nieuwe pand aan het Spui in Amsterdam. Die winkel opende drie jaar geleden en pas vanmiddag kwam het ervan: de dakdokters bekleedden het bitumen met een soort paardendeken, dan een soort isolatie - lijkt op glaswol maar zonder het glas - en vervolgens werd de sedum erop uitgerold. Dat klinkt eenvoudiger dan het was: met de bekleding waren twee dagen gemoeid, met de subsidie (Amsterdam ziet zich ook graag Groener) nog wat langer.
Het isoleert in de zomer, je dak gaat langer mee, het hemelwater stroomt niet meteen het riool in - en de overburen hebben al een blij kaartje gestuurd. Dank voor het uitzicht dat voortaan veel fraaier is.

Laat Af!

Tijdens de boekpresentatie van 'De man en zijn lichaam' van Arie Boomsma (hier in Verlosserpose met handdoek) en Stephan Sanders mocht ik foto's maken voor Boekblad. Voor de gelegenheid had ik SIT student Don Dumayas uitgenodigd om als speciale assistent mee te komen.
Hij maakte deze foto terwijl ik aan het werk was. Mijn eerste indruk was dat het net leek of ik probeerde om mensen van Arie Boomsma weg te houden. Maar ik zal wel bezig zijn geweest met een ideetje voor een foto. Of ik wilde als eerste bij de hapjestafel zijn.

Verkenningen

Het is een kwestie van perspectief. Wat vanaf de grond gezien overweldigend groot is, valt met een ander, hoger, perspectief wel mee. Erika (moeder) en Hayke (kind) hebben in elk geval Chuck's belangstelling gewekt. Het lijkt hier of er interactie is tussen poes en paard, maar in werkelijkheid is dat niet zo. Erika reageert niet op de kat; ze beweegt haar voorbeen uit ongeduld (want ze wil wortels eten). Chuck schrok natuurlijk wel van het geluid van schrapende hoef over de vloer en zocht daarop zijn heil hogerop.

Dilemma's

Vandaag de Dom beklommen om foto's te maken met model (wiens secretaresse even voor twee uur belt dat hij wat later is want nog met fiets onderweg van Bilthoven naar Utrecht).
Oeps. De ons toegewezen Dom-begeleider moet binnen het uur weer beneden zijn voor de groepsrondleiding van 3 uur. Zij en ik wachten geduldig, want geen keus. Het model komt toch nog eerder dan verwacht, niet eens erg buiten adem.
Wij rennen de 400 en nog wat treden van de Domtoren op en neer, onderweg stoppend op geschikte plekken. Speciaal voor ons ontsluit de gids de deur naar het uurwerk.
'Wat doe ik met mijn handen' vraagt het model steeds aan mij. En: 'Zeg maar hoe ik staan moet.' Zoiets moet je weten als je de fotograaf bent.
Daarna naar het spuuglelijke Hoog Catharijne, naar het dak van parkeergarage Rijnkade waar je een prachtig uitzicht hebt op de Dom. Mooi als je dan een nagelnieuwe Alpe vouwladder mee hebt. En het model er ook nog op wil klimmen. Zodat de lelijke omheining buiten beeld blijft en de man boven de toren kan uitrijzen. Pakkender dan de foto's op de Dom gemaakt en tegelijkertijd onmogelijk zonder dat.
Ben benieuwd wat de vormgever gaat kiezen.

Oogkleppen Helpen Hier Niet Echt

Het was geen dag in maart en bedaard al helemaal niet. In april kijken naar de kont van het paard - in dit geval twee konten, want twee paarden - was enerverend. Aan Feye, het linkerpaard, lag het niet; die kent het klappen van de zweep. Maar het jonge paard (rechts) snapt nog niet helemaal hoe dat gaat, met z'n tweeen een karretje trekken. Voor regenplassen en takjes week ze van het pad, een greppeltje was doodeng, en door het (speciaal daarvoor ontworpen) vijvertje wilde ze eerst al helemaal niet: acute stilstand. Met strenge woorden, aanmoedigingen, en zachte drang van koetsier en medepaard lukte het tenslotte toch steeds. Zoals uiteindelijk ook hier, waar ze met de neus naar links staat, terwijl verder iedereen rechts in gedachten heeft.
Foto gemaakt met iPhone, die ik ondanks het gehotsebos niet een keer uit mijn vingers heb laten glippen. Helemaal intact gebleven, met slechts enige modderspatten op de touchscreen aan het einde van de rit.

Heel Al

Voor de vakidioot zijn de groezelige zwartwit foto's in historische astronomische boeken vast heel interessant; de rest van ons stoomt beter meteen door naar de eerste en tweede verdieping van Huis Marseille, waar je het heelal in kleur kunt aanschouwen. Sprookjesachtig mooi, uit een onwerkelijk ver verleden (driehonderdduizend lichtjaar is er niks) en groter dan op het internet (hoewel de website van NASA een aanrader blijft).
Deze foto is een mozaiek van 48 fragmenten van de Carina Nevel, vrijgegeven ter viering van de 17e verjaardag van de Hubble op 24 april 2007. De vormen komen van sterke gaswinden en gloeiendhete ultraviolette straling - een 'vuurwerk dat drie miljoen jaar geleden begon'. In wat voor wereld leven wij?
De expositie First Light is van 6 maart tot en met 30 mei te zien in Huis Marseille (Keizersgracht 401, dagelijks behalve maandag open van 11 tot 5).