Geachte Cliente, 't is Lente
Terug van Vakantie
De Kracht Van Zacht
Wild Breien in Artis; beelden, bomen, hekken en bruggen versierd met vrolijke lapjes brei. Een vrolijke vorm van anarchisme, en in tegenstelling tot graffitti wordt er niets beschadigd. Een vorm van Make Sweaters, Not War. Een initiatief van schrijfster Francine Oomen (op een van de foto's boven samen met Artis directeur Haig Balian, na het onthullen van een bebreide boeddha).
Komt dat zien, zolang de kleuren nog fris zijn. En vergeet niet te kijken naar de rode laarsjes van Dikkertje Dap bij de giraffe.
Wimpie
Wij vervoegden ons vandaag aan de Ookmeerweg om Tukje te adopteren en kregen te horen dat zij maandag was ingepikt. (Tukje zat al een jaar in het asiel. Heeft de aandacht in dit blog aan haar plotselinge populariteit bijgedragen? Wil de nieuwe eigenaar van Tukje dat dan even laten weten?)
Onze andere favoriet, Bello, was de zaterdag daarvoor al meegenomen door een hebberig persoon, zodat onze shortlist plotseling tot één kat was gereduceerd! Alexa dan maar?
Toen viel ons oog op Wimpie.
Wimpie zat er nog maar net, vertelde de vriendelijke verzorgster. Hij was een half uur geleden van de quarantaine-afdeling naar Verkoop gebracht. Een rustige kater, volgens het dossier bijna zes jaar oud. Zijn eigenaresse is wegens dementie opgenomen en de tuinman (?) had Wimpie naar het asiel gebracht.
Hij heeft nauwelijks de tijd gekregen om aan zijn hokje daar te wennen, want om twaalf uur 's middags droegen wij hem triomfantelijk het huis van Tante Katja in. We hebben hem met kattenbak en eten in de rustige voorkamer gezet. Van daaruit sloop hij de schoenenkast in de gang binnen. Kennelijk vond hij dat te geïsoleerd, want even later kwam hij uit zichzelf naar de zonnige huiskamer, waar wij geduld zaten te beoefenen. Wimpie vestigde zich daar onder de bank. Erbij, maar toch op zichzelf.
Toen ik wegging, zat Wimpie nog bedachtzaam onder de bank. Zijn linker snorharen wit, de rechter snorharen zwart. Het klikken van de camera deed hem niet zoveel.
Dat komt wel goed met Wimpie.
Trek
In het asiel lopen de poezen - voor zover zij kunnen opschieten met hun lotgenootjes - vrij rond. Tot mijn verbazing zijn er nogal wat katten bij met overgewicht. En ook deze slanke schoonheid loopt risico een Mollig Miepje te worden. Zij kan zelf het deksel van het voorraadblik halen.
Tante Zoekt Kat
Boer zoekt vrouw, tante zoekt kat - het is druk op de relatiemarkt. Zo'n vrouw valt nog wel te kiezen. Maar een geschikte kat kun je niet zomaar uit het asiel losweken. Eerst moest T.Katja van het asiel een allergietest doen, omdat wij ons bij het eerste bezoek hadden laten ontvallen dat T.Katja ooit allergisch was voor katten.
Een tweede keer gingen we bij een opvangadres kijken naar een kat die als 'oud doch vitaal' was omschreven, maar meer een verpleegtehuisgeval bleek te zijn, dat 23 uur per dag lag te slapen en de eigen vacht niet meer schoon kon houden. Geloof nooit zonder meer wat er over de kat in de profielschets staat.
De derde keer had T.Katja haar nichtjes P & H op pad gestuurd. 'Kiezen jullie maar.' Gewapend met een longlist van kandidaten (uit de internet-database van het asiel) gingen wij naar het asiel aan de Ookmeerweg. Wij keken en keurden katten. Twee kordate asielpoezenoppassers in het asiel belichtten de karakters van de katten op onze lijst. Wij schrapten rigoreus. En passant lieten wij ons ontvallen dat de kat niet voor ons was. Dat speet de kordaatste poezendame zeer, maar dan konden wij geen kat meenemen.
Nu heeft T.Katja een shortlist met drie kandidaten. Elke kat heeft z'n sterke en minder sterke kanten. Ik aarzel tussen Tukje en Bello. Nicht Paulien gaat voor Tukje. Tante K. zal de knoop doorhakken. Eerst nog een nachtje over slapen.
Waar Is De Buurman?
Er waren twee jonge agenten op afgestuurd voor het klusje - nadat buurvrouw-bg had gebeld stond er binnen vijf minuten een politieauto voor de deur. Buurman-3hg stond met ze te praten toen ik de trap afkwam. Hij zag in mij de aflossing van de wacht en verdween naar boven. Terwijl ik mijn verhaal deed doorzocht de vrouwelijke agent de tas met post die wij eerder in de meterkast hadden gelegd.
Daarna bonsde zij doortasten op de deur van 1-hoog. Dat was die dag inderdaad nog niet gebeurd. Niemand deed open. Helaas moest ik verder - druk, druk. Ik wenste de agenten succes.
Die avond lag er nergens meer een tas met post op 1-hoog. Was de deurknop viezer dan daarvoor? Ik klopte aan bij buurvrouw 3-hg en werd uitgenodigd om binnen te komen. 'Iets drinken? Het is maar een slobberwijntje.'
Achter een glas rose vertelden ze dat de politie later nog even was langsgekomen om te vertellen dat ze waren binnen geweest - met toestemming van iemand van justitie. Het was er een enorme troep geweest, overal papieren en overal stapels ongeopende post. Waterschade in de keuken (nog van mijn wasmachine). Een dode buurman 1-hg hadden ze niet aangetroffen.
Gelukkig. Maar waar zou hij zitten. Heeft hij een burnout gekregen? Waar zou hij wonen? Waarom heeft hij zo'n hekel aan zijn leven hier dat hij nu met de noorderzon vertrokken lijkt? De gewoonte om post niet open te maken bleek veel ouder dan de stapel post van oktober die wij voor de voordeur hadden gevonden. Als wij buurman 1-hg weer zien, moesten we dat maar even aan de politie doorgeven had de politie gezegd. En we moesten de woningbouw ook maar op de hoogte stellen van dit politiebezoek.
Wij slobberden rose en overwogen wat beter was: niets zeggen tegen de woningbouw en zo de rustigste buurman 1-hg ter wereld houden, of wel melden, met de mogelijkheid dat een nieuwe huurder een ruziezoekend stel met drie neurotische Jack Russelterriers wordt?
Test 1, 2, 3....
Het is inmiddels lunchtijd, er is niemand te bekennen in Wachtruimte Blauw waar wij naartoe zijn gedirigeerd. Het decor heeft wel iets van een tv-quiz - uit welke van de deuren achter ons stapt straks een schaars geklede doch charmante assistente om te tonen wat wij ditmaal hebben gewonnen?
Ik ga voor de Toyota Starlet.
Abonneren op:
Posts (Atom)