Wimpie

Wij vervoegden ons vandaag aan de Ookmeerweg om Tukje te adopteren en kregen te horen dat zij maandag was ingepikt. (Tukje zat al een jaar in het asiel. Heeft de aandacht in dit blog aan haar plotselinge populariteit bijgedragen? Wil de nieuwe eigenaar van Tukje dat dan even laten weten?)

Onze andere favoriet, Bello, was de zaterdag daarvoor al meegenomen door een hebberig persoon, zodat onze shortlist plotseling tot één kat was gereduceerd! Alexa dan maar?

Toen viel ons oog op Wimpie.

Wimpie zat er nog maar net, vertelde de vriendelijke verzorgster. Hij was een half uur geleden van de quarantaine-afdeling naar Verkoop gebracht. Een rustige kater, volgens het dossier bijna zes jaar oud. Zijn eigenaresse is wegens dementie opgenomen en de tuinman (?) had Wimpie naar het asiel gebracht.

Hij heeft nauwelijks de tijd gekregen om aan zijn hokje daar te wennen, want om twaalf uur 's middags droegen wij hem triomfantelijk het huis van Tante Katja in. We hebben hem met kattenbak en eten in de rustige voorkamer gezet. Van daaruit sloop hij de schoenenkast in de gang binnen. Kennelijk vond hij dat te geïsoleerd, want even later kwam hij uit zichzelf naar de zonnige huiskamer, waar wij geduld zaten te beoefenen. Wimpie vestigde zich daar onder de bank. Erbij, maar toch op zichzelf.

Toen ik wegging, zat Wimpie nog bedachtzaam onder de bank. Zijn linker snorharen wit, de rechter snorharen zwart. Het klikken van de camera deed hem niet zoveel.

Dat komt wel goed met Wimpie.