Je moet schudden
We missen Quincy verschrikkelijk. Het is net of je je schaduw kwijt bent. Ik zie uit mijn ooghoek iets en denk: Quincy. En dan blijkt het de kruiwagen. Of een emmer.
Na zo'n verlies moet je rouwen, recupereren, kortom: tijd nemen. Niet meteen het internet afstruinen op zoek naar een opvolger.overhaast holderdebolder een nieuwe hond in huis halen.
Op Marktplaats vonden wij dus al snel een nestje van een Border collie gemixt met Appenzeller / herdershond. Nog één teefje beschikbaar. Op dik twee uur rijden van Friesland - daar waar men met een welgemeendHoudoe! Afscheid van elkaar neemt. Wij stapten meteen in de auto en reisden af naar het zuiden.
En hier kwamen wij mee thuis. We noemen haar Miepie.
Cool Cat
In memoriam Quincy
Die lieve brave Quincy is er niet meer. Totaal onverwacht.
Een dag nadat we terug kwamen van vakantie ontdekten we een bult op haar tandvlees. En dat alleen nog maar omdat die bult een beetje bloedde. Verder waren er geen signalen: niet afgevallen, gewoon eten, vrlijk achter stokjes aan, zwemmen, blij.
Maar wel die bult. De kleine huisdierenarts keek zorgelijk en vertelde dat het sowieso problematisch was. Meteen de volgende ochtend - vanochtend 8 uur - opereren om te kijken of er genoeg weggehaald kon worden om haar leven nog met een zomer te verlengen.
Het was onbegonnen werk. Die bult was maar het topje van ijsberg, bleek toen Quincy onder narcose was. Het zat door jet bot heen, in de neusholte, verder naar binnen.
We hebben haar niet meer uit die narcose laten ontwaken. Ze is ter plekke geeuthanaseerd. Wij blijven ietwat verbijsterd achter.
Abonneren op:
Posts (Atom)