Met de trofee voor Beste JeWeetWel Kater
Met de toch-niet-misselijke bokaal op de foto lukt pas als er een schoteltje melk naast staat. Maar een beetje Champ verdient dat ook. Chick en Chucky zijn geheel hersteld van de stress en huppelen Weel vrolijk door de tuin. Leed geleden, leed vergeten, hup! achter een vlinder aan.
Chucky kampioen!
Het was een lange dag, met een hoogte- en een dieptepunt. Dieptepunt: eendje Tjebbe is dood. Vanochtend wankelde hij alleen nog maar in cirkels (vooral linksom), net of hij een beetje beschonken was, ik vreesde neurologische schade. Vanmiddag, terwijl een getergde Chucky triomfen vierde in Oss, overleed hij.
Het goede nieuws is dat Chucky een heuse bokaal heeft gewonnen. Hij werd vanmiddag uitgeroepen tot de mooiste castraatkater van de Burmezenmiddag 2011.
("De beste straatkater? Chucky is toch geen zwerfkat?"
"Nee, een jeweetwel, ca-straat kater. Dat is ook een kat-egorie voor bekroning. Kijk maar in de kat-alogus." )
Chick kreeg niet het predikaat 'excellent' maar 'uitmuntend', want de bovenkant van haar schedeltje is iets te plat, haar neus heeft een dopje (net als Pipo?) en haar snoetje iets te donker. Dat ze dan toch nog als 'uitmuntend 1' gekwalificeerd wordt is voor gewone stervelingen moeilijk navolgbaar, maar stemt tot dankbaarheid jegens de keurmeesters. Althans bij mij - de Chick had zich al vrij vroeg in de middag ontstemd terugetrokken in haar bench en blies na een uur of twee zelfs tegen haar broer. En dat doet ze alleen als ze echt diep de smoor in heeft.
Chucky hield de goede zin wat langer vol, maar uiteindelijk was het evenement meer dan wat hij nog kon verdragen. Grommend en blazend en jankend hing hij in mijn armen toen wij certificaat en beker in ontvangst mochten nemen. Zodra ik de officiele foto in hamden heb zal ik m uploaden.
Aardig was verder dat er veel volle en halfvolle broers en zusters van C en C aanwezig waren (sommigen leken wel klonen. Even niet opletten en je gaat met de verkeerde kat naar huis.)
Ander saillant detail: Chick en Chucky's moeder - Mirre versloeg zowel Chick als Chucky als beste castraat kat (m/v). Van je eigen
Moeder verliezen, dat is toch bijzonder eervol.
Tjebbe
Tjebbe heeft de eerste 24 uur doorstaan. Hij is - dit een schatting - nu 3 of 4 dagen oud, en kijkt helder uit zijn oogjes. Het vanochtend aangeschafte kuikenstartvoer (voor 0 tot 8 weken) bleek een schot in de roos. Tjebbe vindt het heerlijk. Hij woont nu in een regenton (binnen in de hal), onder de warmtelamp. Daardoor lijkt de foto een infraroodopname. Hij heeft 1 laag bakje met eten en 1 bakje met vers water en er is een thermometer om de temperatuur te controleren. Die fluctueert tussen de 28 en 30 graden.
Af en toe haal ik Tjebbe uit de ton. Hij heeft prachtige zwarte leerachtige voetjes en heldere kraaloogjes met oogleden die van onder naar boven over het oog dichtgaan.
Hij flatst sterk riekende eendepoepjes waar het hem goeddunkt - zeker ook op je kleren als je 'm even uit de ton haalt - maar hij lijkt het prettig te vinden om in een holletje van m'n handen een dutje te doen.
Gered uit Chick's klauwen...
Luid miauwend komt Chick binnen. Buit! Het blijkt een jong eendekuiken te zijn en het beweegt. O jee.
Volgens een inderhaast opgeroepen webpagina kun je jonge eendjes goed grootbrengen - als ze niet snel doodgaan, zijn hun vooruitzichten goed. Warm houden, voortdurend schoon water in een ondiep bakje en vooral geen brood geven. Wel ei met gestampte beschuit. En kuiken opfokvoer. Een ei is in huis en een van de buren heeft deze week een kind gebaard, dus aan beschuit valt ook wel te komen.
Het eendenkuikentje heet nu Tjebbe en slaapt op een handoek, onder een infraroodlamp, in een kattenkratje, naast een met vers water gevuld vleeswarenbakje.
Het ei kookt. Straks wat kroos uit de sloot scheppen. En kijken of Tjebbe de nacht doorkomt.
Fuut fuut fuut
Op flinke afstand, het was niet heel makkelijk om te zien. Maar ze heeft draagt drie kindertjes op haar rug. Er zijn drie zwartwit gestreepte koppies zichtbaar.
Hangjongeren
Een- en tweejarige Friese merries in de wei. Daar mogen ze grazen en socialiseren tot ze drie zomers oud zijn. Dan moeten ze meestal naar school, dingen leren. Vooralsnog zijn ze nieuwsgierig, opgewekt en weten ze niet dat je wortels kunt eten.
Marrigje de Maar in Huis Marseille
Dit kiekje doet het origineel geen recht. Prachtige foto's van Marrigje de Maar Red Roses Yellow Rain. Chinese Interiors 2005-2010 in Huis Marseille - op hun website staan ze natuurlijk mooier. Maar in het echt is het nog veel beter, want lekker groot (ik schat 1 x 1 meter) in de stijlvolle gangen en kamers.
Oogstrelende armoede, rembrandtesk licht - De Maar werkt met bestaand licht, er is geen flits gebruikt. Een groen plastic teiltje op een kruk als kleuraccent in een doorkijkje op een van de foto's is perfect. Je vraag je af: zou ze hier een daar een kommetje of stoel hebben verplaatst voor een perfecte compositie?
Bij één foto van een wat minder arm interieur krijg ik ene voor mij ongebruikeleijk neiging om een emmer sop te wensen. En een sponsje. Om die smoezelige lichtschakelaar schoon te poetsen en - als ik toch bezig ben - ook het houtwerk even mee te nemen.
Warmtekanon
Strijken wordt een uitdaging - de strijkplank werkt op de katten als een magneet. Het schone textiel, de warme straling van het strijkijzer: onweerstaanbaar.
In de rij voor Stephen Fry
De kaartverkoop in de American Book Center is een kwartierje bezig. Men wacht beschaafd in de rij voor een kaartje voor het optreden van Stephen Fry op 30 juni in de Singelkerk in Amsterdam. Hij komt dan het tweede deel van zijn memoires, The Fry Chronicles promoten. Volgens de Guardian gaat dit deel over 'his Cambridge years and rise to fame in perfect prose and excruciating honesty.' Voor de luttele som van 8 euro per ticket mag men de meester meemaken. En daar krijg je nog een drankje bij aangeboden ook. The Guardian schrijft in een recensie: 'this book is a painfully honest attempt to tear the mask aside, for us. We are, if we are not damnably incurious, splendidly the better for it.'
En: 'It's possible that Mr Fry even wrote all of it himself.'
Beter Horen
Hoog tijd voor een hoorapparaat - zonder dat hoort mijn vader sommige hoge tonen pas op een sterkte van 110 decibel. Voor normaal horenden is dat zo'n beetje de pijngrens.
Hoe dan ook, de hoorapparaten zijn geplaatst en de wereld zit opeens vol wonderlijke geluiden: het getwinkeleer van vogels, het schrapen van de eigen keel, de doorgetrokken wc die dondert als de Niagarawaterval.
Het is even wennen.
Wilde Rozen
Uit Groningen kreeg ik bericht van Margriet ter Steege, co-auteur van de lesbische-cultpulp-bestsellende-romancyclus 'Wilde Rozen', geschreven door Damesschrijfbrigade Dorcas (hier op foto - Margriet is de derde van links). Zij schrijft: 'In het kader van de vermusicalisering van Nederland kon het natuurlijk niet uitblijven. Een musical van Wilde Rozen. Je leest er alles over op www.wilderozendemusical.nl.
Het is de bedoeling om de Groninger schouwburg op 1 en 2 juli a.s. te vullen. 'een hele uitdaging' volgens Margriet. Ik denk dat dat wel meevalt.
Wie de jaren 80 van de 20e eeuw in Nederland niet zo bewust heeft meegemaakt (te jong, te buitenslands) of anderszins het geheugen opgefrist wil hebben: Aletta, het instituut voor vrouwengeschiedenis (v/h IIAV geheten) vertelt er hier wat meer over. De term 'klassieker uit de damesliteratuur' valt regelmatig in verband met dit boek, maar 'literatuur' dekt de lading niet. De romancyclus is een geestige parodie op de keukenmeidenroman, en schetst het leven van vier generaties vrouwen in Groningen - van oud-lesbisch tot diep in de tweede feministische golf.
Wie na afloop van de voorstelling wil kunnen zeggen 'het het boek toch beter is, kan het beste beginnen met kaartjes bestellen voor 1 of 2 juli. Dat kan hier, en vanaf 10 mei ook op de musical-site.
Even rechtzetten
In een ander blog (over de restauratie van de Atlas der Neederlanden) gebruikte ik enige tijd geleden de term 'uit grootmoeders tijd' in verband met het gebruik van stijfsel als lijm bij het restaureren van scheuren. Ik vond het grappig dat er geen super-moderne-sophisticated-hi-tec materialen werd gebruikt, maar iets waarmee mijn oma nog de overhemdboorden mee verstevigde.
Deze opmerking schoot de restauratoren echter in het verkeerde keelgat. De buitenwereld, vinden zij, koestert bij boekrestauratie toch al vaak het totaal misplaatste, romantisch beeld van een leuk ambachtelijk beroepje waar men er - als ware het een fröbelschooltje - vrolijk op los knipt en plakt.
Niets is minder waar.
De afgelopen 25 jaar heeft de kwaliteit van de opleiding en de status van de restaurator juist een enorme progressie doorgemaakt. De generalisten van toen hebben plaatsgemaakt voor de specialisten van nu. En dat zijn mensen die hun vak wetenschappelijk benaderen. Papierconservator Nicole van der Sterren van Lingbeek Papierrestauratie - speciaal ingehuurd voor het werk aan de Atlas - vertelt dat het accurater is om te stellen dat het met plakband werken iets uit grootmoeders tijd is.
Plakband lijkt een tijdje prima, maar het laat na 5 of 10 jaar los omdat de lijm in het papier trekt (of: migreert) en daar voor een geelbruine verkleuring zorgt. Die de restaurator er dan weer uit moet zien te halen. Restauratoren zijn in de loop der jaren eigenlijk steeds voorzichtiger en conservatiever geworden in hun werk.
De huidige keuze (voor Japans papier en stijfsel) is voor een methode die al honderden jaren oud is - hier kunnen we dus beter over iets uit bet-bet-bet-bet-bet-overgrootmoeders tijd spreken. Maar de keuze is daarop gevallen na uitgebreid onderzoek van heel veel materialen. De Japanse methode kwam daarbij als beste uit de bus: de reparatie is reversibel, want je kunt het aanbrengen, maar ook weer weghalen, zonder dat het oorspronkelijke papier daaronder lijdt. Zowel papier als lijm zijn is elastisch genoeg om mee te geven met de werking van het papier.
Dat er over iets ogenschijnlijk simpels als stijfsel heel goed wordt nagedacht, blijkt onder meer uit dit artikel.
Zo uitgebreid heeft mijn grootmoeder dat niet onderzocht.
Grasmat Museumplein: dure grasmat
Twee weken geleden werd de nieuwe grasmat uitgerold . Nadat Koninginnedag daarover heen is gerold, ziet het er zó uit.
Het duurste weiland van de Randstad.
Koninginnedag Amsterdam 2011
Koninginnedag in Amsterdam: veel oranje, veel bier, en heel, heel veel house.
Hij doet 't weer
Chucky zoekt het weer eens hogerop. Er zitten nesten in deze boom, de vogels krijsen alarm. Het maakt Chucky heel opgewonden. Wel een half uur klimt hij van de ene kant van de boom naar de andere. Hij let niet op de nesten, wel op de vogels - het gekrijs is een heel effectieve manier op het nest te beschermen.
Abonneren op:
Posts (Atom)