Gedierte (3)
In de categorie Vogels wint hij het qua persoonlijkheid van alle andere, zelfs van de kookaburra: de emoe. Na de struisvogel is de emoe de grootste nog levende vogelsoort en de grootste van Australië. De foto's hierboven zijn van dierentuin emoes, die bliksemsnel - en ik bedoel echt: bliksemsnel! - de door de dierentuin speciaal hiervoor aangeboden biscuitjes uit je handen rukten. Die ogen! Die doordringende blik waarmee ze je aankijken en die lijken te zeggen: ik ken jou soort. Pas op. Ik hou je in het snotje. Pas op.
Maar we hebben ook een emoe in het wild gezien. In Western Australia, in Nambung National Park. Daar is een gebied dat de Pinnacles heet en vol staat met formaties van kalksteen (limestone). Heel mooi en een tikje surrealistisch. Tegen zonsondergang rende er opeens een emoe door het beeld. Heel hard, met grote stappen. Ik denk niet dat die voor een biscuitje zelfs maar zou afremmen.
Gedierte (2)
Bushwalking 40 km ten zuiden van Bradwood, tussen The Big Hole en Marble Arch. Inge liep voorop, ik liep achter haar. Tussen ons in glipte deze slang over het pad en nestelde zich in een bosje hoog dik gras, alwaar hij ons met oplettende glimoogjes waakzaam observeerde. Wij liepen voorzichtig en in een wijde boog om hem heen en bekeken hem van veilige afstand. De slang keek terug met pientere oogjes en een platte nek. Hij was prachtig en doodeng. Na een tijdje gleed hij over het pad het bos weer in. Ik schat dat hij tussen de 1,2 en 1,5 meter lang was, maar dat heb ik, lafaard, niet kunnen verifieren.
De discussie over wat voor slang dit kan zijn, is nog niet afgesloten: Redbelly Black, (very dark) Brown Snake of iets cobra-achtigs - allemaal tamelijk dodelijk als je niet binnen enkele uren de juiste medische hulp krijgt. Ik droom er niet meer van, maar ik merk dat ik opeens buitengewoon sterk reageer alert ben op alles wat maar een beetje een slang-achtige vorm heeft.
Update: Ik stuurde de foto's ook naar Lawrie, een ranger die we ontmoeten toen we de Wombeyan Caves in de Blue Maintains bezochten. Hij mailde mij vanochtend terug: 'the snake is the RED BELLY BLACK snake (pseudechis porphyriacus) a common snake around water courses. This snake is a mature individual.'
Best Regards Lawrie
Wombeyan Caves
Kanangra Area
Blue Mountains Region
National Parks and Wildlife Service
Gedierte (4)
En dan is er nog de kangoeroe. Deze wonen niet in een dierentuin, maar echt wild zou ik ze ook niet noemen. Ze houden zich graag op in de buurt van campings - daar valt regelmatig het een en ander te bikken. Als je de afwas 's nachts voor de tent laat staan, doen ze graag de pannen voor je.
Gedierte (1)
Na een maand Australie zit onze tijd er bijna op. Het moment valt bijna samen met de jaarwisseling - dat schreeuwt om contemplatie. Vooruit dan maar. Een van de meest bijzondere aspecten van dit land, dit continent - behalve dat er heel veel erg aardige mensen wonen - zijn de dieren die er leven.
Als ik de eindeloze reeks foto's van de afgelopen weken bekijk, maken vooral de dieren indruk. Sommige foto's zijn van acceptabele kwaliteit, andere helemaal niet - waarom zoeken wombat en possum niet overdag naar eten? Maar van allemaal word ik vrolijk. De ogen van de emoe. Het koppie van de kookaburra. De dikke platte nek van de zwarte slang (die laatste vooral omdat er niemand werd gebeten). Het kangaroejong dat vanuit de buidel van zijn moeder met heldere oogjes naar je staart, zijn achterpoot buitenboord hengelend. Ik ben nog niet weg en ik wil nu alweer terug. Opeens begrijp ik waarom je met groot plezier vier uur op een plek stil kunt blijven zitten voor een foto van een beest dat jou nog liever mijdt dan de builenbest.
Al die foto's wil ik allemaal tegelijk op het blog gooien! Grapje. Ik zal het doseren. Deze foto's zijn gemaakt in Coolendel, een kampeerplaats die je alleen bereikt na een lange kronkelende en tamelijk stoffige tocht door de bossen. Volgens onze gastheer Rob hebben de campinghouders halverwege de bewoonde wereld en de camping een bordje neergezet met de tekst: "Don't despair. You're almost there!". Dat heb ik echter gemist, waarschijnlijk door de stofwolken waar we doorheen ploegden.
Maar het water van de Shoalhaven rivier was heerlijk koel. De mensen die zich op de achtergrond van de eerste foto vermaken met van een rots in het water springen, beseften niet dat ze een bijzonder publiek hebben. En ik wist niet dat die beestjes (hoe noemen we ze?) uitstekend konden zwemmen, maar ze peddelden zelf ook door het water met het koppie fier omhoog.
Gekko!
En 's avonds bij het tandenpoetsen kleefde hij opeens als een vlieg tegen de muur, of als een kunstgebit tegen een gehemelte of als Geert Wilders aan opspraak: de badkamergekko!
Sydney Harbour Bridge
Vis! Vis! VIS! Ik wil visje! Kindje meeuw eist bij ouder meeuw wat het altijd heeft gekregen. En ik krijg wat ik wil: de perfecte voorgrond bij Harbour Bridge.
Bush
Ja, het regende - als wij ergens komen gaat het prompt regenen - de paden waren glad en stenig en soms erg steil. De paarden hadden dus sowieso groot gelijk en wij hebben ze zo min mogelijk tegengewerkt. Het was een prachtige bosrit met, door die regen ook geen last van stof. Bofkonten, dat zijn we.
Die planten rechts zijn echt fantastisch! Meters hoog. Stel je ook allerlei vogeltjes voor die op top speed tussen de stammen door keilden. En cicades. Heel veel cicades.
Achtertuin
De achtertuin heeft een vijver waar zelfs wel eens een leguaan een voetenbad neemt. Daarachter loopt de tuin door, om te eindigen bij een rotswand die steil naar beneden gaat. Onder in het ravijn kabbelt een beekje. Het is hier zomer, er staat maar een klein beetje water in.
Zojuist vloog een kaketoe (hoe schrijf je dat eigenlijk?) krijsend over. Wat maken die beesten een rotherrie!
De kukaburra klinkt leuker: een schaterlach in je achtertuin.
Koalaknuffelen 2
'S lands wijs, 's lands eer. In Friesland knuffelt men koeien. In Australie koala's.
Ze vindt alles best zolang zij maar eucalyptusblaadjes kan eten. Dit is Leah: twee jaar oud en drie kilo licht. Ze woont in Gorge Wildlife Park in Cuddly Creek.
Ze vindt alles best zolang zij maar eucalyptusblaadjes kan eten. Dit is Leah: twee jaar oud en drie kilo licht. Ze woont in Gorge Wildlife Park in Cuddly Creek.
X-mas Parade in Kalgoorlie
Kalgoorlie is een mijnstadje en dat willen ze weten ook. Iedereen loopt en rijdt mee in de jaarlijkse Kerstoptocht (van kleuter tot bejaaarde) maar het Piece de Resistanceis de onwaarschijnlijk grote truck die hier in de mijn wordt gebruikt. Deze ' Super Pit' is de grootste open mijn ter wereld en alles is er Onwaarschijnlijk veel en Onwaarschijnlijk groot. De monstertruck - netjes gewassen voor de gelegenheid - heeft wielen waarvan de as net boven mijn hoofd uitkomt. Hij is roze geverfd uit solidariteit met Breast Cancer Awareness - een luid en duidelijk signaal lijkt me.
De truck ging stapvoets, als hekensluiter van de optocht. En bijna aan het eind stopte de chauffeur en deed de bak omhoog. Het leverde hem een luid applaus op van ons, omstanders. En wij kregen er een mooi fotomomentje voor terug. Als je tenminste ver genoeg van de monstertruck afstond om het hele ding on beeld te krijgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)