Cat Yoga Studio Zeldenrust, deel 1: the making of

Een tijdje geleden gooide ik deze foto op Facebook - het resultaat van een week lang in de weer met camera, kat en yogamat. Chucky vindt het erg prettig als ik laag-bij-de-grondse dingen doe. Voor hem een goede aanleiding om snorrend op me te gaan liggen.

Daar heb ik een keer met de iphone een kiekje van gemaakt. Ik stond niet er flatteus op, want we hebben het wel over thuis-yoga in coronatijd. Maar vanwege deze foto - en die daarna - werd ik me bewust van ik zo langzamerhand een Ma Flodderachtige uitstraling begon te krijgen. Chucky heeft geen last van uitgroeiend ongekamd haar, slobberbroeken en afzakkende sokken.Ik wel.

Ik bouwdedus een pop-up studiootje in mijn kamer, borstelde mijn haar, kleedde mij wat strakker en meer kleur-gecöordineerd en probeerde Chucky te verleiden tot meer yoga. Want als het te dynamisch wordt, wil hij weg. Net als de hond van Adriene Mischler van het geweldige Yoga with Adriene-YouTube kanaal.

De selectie van foto's die ik in tweede instantie maakte, laten een heel net beeld zien. Te net, realiseerde ik me. Zo ziet het echte leven er niet uit. Dus voor ik de nette foto's laat zien, eerst een filmpje over The Making Of. Technologie afkomstig van Quik, een voor mij nieuw programmaatje. Met Chucky - uiteraard - als ster.

 

 

Cats Crossing

Wimpie

Wij vervoegden ons vandaag aan de Ookmeerweg om Tukje te adopteren en kregen te horen dat zij maandag was ingepikt. (Tukje zat al een jaar in het asiel. Heeft de aandacht in dit blog aan haar plotselinge populariteit bijgedragen? Wil de nieuwe eigenaar van Tukje dat dan even laten weten?)

Onze andere favoriet, Bello, was de zaterdag daarvoor al meegenomen door een hebberig persoon, zodat onze shortlist plotseling tot één kat was gereduceerd! Alexa dan maar?

Toen viel ons oog op Wimpie.

Wimpie zat er nog maar net, vertelde de vriendelijke verzorgster. Hij was een half uur geleden van de quarantaine-afdeling naar Verkoop gebracht. Een rustige kater, volgens het dossier bijna zes jaar oud. Zijn eigenaresse is wegens dementie opgenomen en de tuinman (?) had Wimpie naar het asiel gebracht.

Hij heeft nauwelijks de tijd gekregen om aan zijn hokje daar te wennen, want om twaalf uur 's middags droegen wij hem triomfantelijk het huis van Tante Katja in. We hebben hem met kattenbak en eten in de rustige voorkamer gezet. Van daaruit sloop hij de schoenenkast in de gang binnen. Kennelijk vond hij dat te geïsoleerd, want even later kwam hij uit zichzelf naar de zonnige huiskamer, waar wij geduld zaten te beoefenen. Wimpie vestigde zich daar onder de bank. Erbij, maar toch op zichzelf.

Toen ik wegging, zat Wimpie nog bedachtzaam onder de bank. Zijn linker snorharen wit, de rechter snorharen zwart. Het klikken van de camera deed hem niet zoveel.

Dat komt wel goed met Wimpie.

Evil

Chicky hardcore punkbitch. En maar snorren.

De Stormbaan

Burmese stadskatten in training op het Friese platteland. Alle hindernissen worden genomen.

Dat Kun Je Nou Wel Zeggen

Maar hoe kun je nou ooit zeker weten of zo'n hond je niet toch iets flikt?

Elders In De Buurt

Mickey, in normale doen Groot, Rood & Imposant is sinds maandag tot een achterneefje van de poedel getransformeerd. De dierenarts - een man van veel talenten maar katten scheren hoort daar duidelijk niet bij - heeft hem onder narcose afgeholpen van de enorme klitten op zijn buik en onder zijn oksels en nam en passant ook de rest van zijn vacht mee, op kop, staart en sokjes na. Mickey is er niet gelukkig mee. Niet omdat hij weet dat hij er nu uitziet alsof-ie is gephotoshopt, maar zonder bontjas is het leven een stuk kouder geworden.