Knollentuin

Feye en Melvin in de tuin van Nr 9. Het leek gezelliger om ze een dagje naar het vakantiehuis mee te nemen. Ze vonden het erg leuk, was mijn indruk. Maar als je van gladde gazonnetjes houdt, moet je er zeker geen paarden neerzetten. Ze eten alleen het lekkere gras. dus zorgvuldig om de zuring, distels en brandnetels heen, zodat je die opeens extra goed ziet. Stukken met sappig groen gras zijn favoriet. Ze ploegen het hele veld in no-time om, vooral Feye (een Fries van zo'n 700 kg) transformeert een gazon binnen 24 uur tot een weiland.

Reflectie

Kar met paard in Gaasterland: dit is een samengestelde menwedstrijd waar je als deelnemer een flink deel van de zaterdag mee zoet bent. Aan het einde van een lang parcours - eerst een dressuurproef, dan uren door het bos draven, vervolgens een slalom langs allerlei hindernissen - staat De Waterbak. Daar staat iedereen die een fototoestel bij zich heeft.
Sommige paarden waden er op hun gemak doorheen en ze gaan ook niet harder als de koetsier ze met rauwe kreten aanspoort (kwestie van gewenning, neem ik aan). Andere paarden storten zich daarentegen in het gespetter als waren zij Pieter van den Hoogenband - en dat oogt meteen een stuk dynamischer. Aan de reflectie van het paardenhoofd rechtsonder zie je hoe rustig het water een seconde daarvoor nog was.
(Ook hier geldt: klik op het plaatje voor een vergroting.)

Verkenningen

Het is een kwestie van perspectief. Wat vanaf de grond gezien overweldigend groot is, valt met een ander, hoger, perspectief wel mee. Erika (moeder) en Hayke (kind) hebben in elk geval Chuck's belangstelling gewekt. Het lijkt hier of er interactie is tussen poes en paard, maar in werkelijkheid is dat niet zo. Erika reageert niet op de kat; ze beweegt haar voorbeen uit ongeduld (want ze wil wortels eten). Chuck schrok natuurlijk wel van het geluid van schrapende hoef over de vloer en zocht daarop zijn heil hogerop.

Oogkleppen Helpen Hier Niet Echt

Het was geen dag in maart en bedaard al helemaal niet. In april kijken naar de kont van het paard - in dit geval twee konten, want twee paarden - was enerverend. Aan Feye, het linkerpaard, lag het niet; die kent het klappen van de zweep. Maar het jonge paard (rechts) snapt nog niet helemaal hoe dat gaat, met z'n tweeen een karretje trekken. Voor regenplassen en takjes week ze van het pad, een greppeltje was doodeng, en door het (speciaal daarvoor ontworpen) vijvertje wilde ze eerst al helemaal niet: acute stilstand. Met strenge woorden, aanmoedigingen, en zachte drang van koetsier en medepaard lukte het tenslotte toch steeds. Zoals uiteindelijk ook hier, waar ze met de neus naar links staat, terwijl verder iedereen rechts in gedachten heeft.
Foto gemaakt met iPhone, die ik ondanks het gehotsebos niet een keer uit mijn vingers heb laten glippen. Helemaal intact gebleven, met slechts enige modderspatten op de touchscreen aan het einde van de rit.