De zwaluw vindt 't maar niks


Op bezoek bij Nummer 9 - Chick heeft mij op de binnenplaats gebruikt als opstapje naar het dak. En daar ontdekte ze dat de dakpannen hier veel stroever zijn dan ze gewend is. Op naar de nok, dus. Haar ontdekkingstocht trekt de aandacht van twee zwaluwen, die piepend om haar heen blijven vliegen. Maar Chick is niet geïnteresseerd in vogels. Auf geht's! Zum Gipfel herauf!

Redmond


In de Artis-bibliotheek mocht ik foto's maken van Redmond O'Hanlon, op bezoek in het kader van een boek (Darwin, Wallace en de anderen) dat in het najaar uitkomt.
O'Hanlon, buitengewoon prettig in de omgang en very much a ladies' man, was zo vriendelijk om even te poseren met zijn hagfish, in het Nederlands slijmprik genoemd. Een fascinerend diertje dat met zijn slijm een haai kan doen stikken. Het zit in een weckpot, wordt bij het reizen beschermd door de broek die O'Hanlon op dat moment niet draagt en komt bij elk optreden op de proppen, of de interviewer dat nou wil of niet.
Ik vroeg hem of hij het diertje ook een naam had gegeven (mij zou 'Prince Harry' wel aardig hebben geleken), maar hij antwoordde ontkennend. Dat zou ook de aandacht teveel afleiden van de aard van het beestje (bij dode dieren via de anus naar de lever kruipen en daar gaan knabbelen).

Paaspret


Chicky holt met een alarmerend miauw het huis in om mij haar nieuwe muis te laten zien. Ik pak mijn camera en zwiep ze allebei naar buiten. Zoals verwacht gaat ze met de muis ballen in het gras. Uiteindelijk bevalt me de foto waarin muis en kattenkop buiten beeld zijn gesprongen het beste. Hij is energiek en toch vrolijk. Zo is Chicky bijna een kangoeroe.

Na Afloop van de Zorgleefplanvergadering


Mijn ouders zijn uitgenodigd voor een bijeenkomst vol deskundigen. Het gaat over hun toekomst - of ze nog in het verzorgingstehuis kunnen blijven. Er is veel zorg nodig, men kan het aan - maar nog maar net. Wij zitten aan tafel met de heren Huisarts, Eerstverantwoordelijke verzorger, Maatschappelijk werker, Geriaterdeskundige/verpleegtehuisarts. Voor het evenwicht heb ik onze eigen, nieuwingehuurde 'zorgmakelaar' meegenomen. Onze gids in de jungle die gezondheidszorg voor ouderen heet. Voor mij is dat een verademing. Iemand waarvan je weet dat-ie aan jouw kant staat en die ook het klappen van de gezondheidszweep kent.

We zijn allemaal omzichtig, zorgvuldig en vriendelijk. Ja het is moeilijk, nee jullie hoeven nog niet weg. Maar het is goed om na te denken over wat we gaan doen als het verzorgingshuis het niet meer aankan.

En: we gaan zelf mensen inhuren voor activiteiten, want de verzorgers van het tehuis werken zich een slag in de rondte en kunnen dit er niet bij doen. En mijn ouders passen niet echt in het profiel van de gemiddelde bewoner, en daarmee ook niet zo goed in de groepsactiviteiten die worden geboden.

Uitgeput gaan we weer terug naar de kamer. Zal ik wat muziek opzetten? vraag ik. Dat is een goed idee. 'Iets vrolijks', zegt mijn vader. Mijn moeder beaamt dit. Ik scan de rijen en rijden platen en cd's.

'Wat wil je horen? Haydn? Vivaldi?'.

'Vera Lynn,' zegt mijn vader.

Literaire Lente

In de Standaardboekhandel in Antwerpen vond een literaire lente plaats. Vijf auteurs werden door de Valamse tv-presentatrice Fien Sabbe geïnterviewd over hun meest recente boek.
Als laatste was de Gentse auteur Herman Brusselmans aan de beurt. Ik had hem nog nooit in levende lijve gezien. Hij is een man van opmerkelijke uitspraken ('Ieder mens is uniek, behalve ik', 'Natuurlijk wil ik seks met jou, maar laten we wachten tot mijn erectie weg is' en 'Van mijn tien tenen is er geen enkele die ik heel bewust gebruik'.
De weemoedige en geestige en ietwat wonderlijke man met lang haar en een legergroen jasje uit de dump kreeg - je kon het echt voelen - golven van sympathie uit het publiek over zich heen. Het nette publiek, mannen en vrouwen, meestal kortgeknipt en in beige en lichtblauwe jassen en boodschappentassen zat ontzettend veel van deze man te houden.

6 meter boven het maaiveld


Chucky klom vanochtend via een dakraam naar de dakgoot en verdween om de hoek naar de voorkant van het huis. Uit zicht.

Na een kwartiertje ging ik kijken waar hij zat. Chucky was van de dakgoot op de bovenkant van een luik gesprongen, op weg naar een richel waar een paar kauwtjes zaten. De vogels keken geinteresseerd toe hoe Chucky van het ene luik naar het andere sprong. De bovenkant van de luiken is erg smal. Zelfs voor een lenige kat is het moeilijk om zich om draaien. Er was dus niet echt een weg terug.

De luiken horen bij de ramen van de opkamer - een soort entresol - die zelf ruim vier meter hoog is. De kans dat Chucky bijna zes meter naar beneden zou smakken op het grint was groot, dus wij besloten tot een reddingsoperatie. Chucky zelf zat er nog niet zo mee. Hij was nog niet zo jammerlijk aan het miauwen zoals hij wel eens doet als hij in een boom is geklommen waar hij niet meer uit durft.

De kauwtjes besloten te vertrekken. Chick kwam rellerig aangerend, klom zelf eerst vijf sporten van de ladder op en sprong vandaar naar de vensterbank om het allemaal van dichtbij te kunnen volgen. Inge besteeg de ladder, greep Chucky in zijn nekvel en daalde af met een snorrende kat in haar rechterarm.

De ladder laten we nog maar even voor het huis liggen.

Bedgenoten


Bed blijkt toch heel minder ruim. Van links naar rechts: Quincy, Chucky, Chick en Roesjka.
(De katten dragen halsbandjes met een belletje om de vogels een eerlijke kans te geven. Ze lijken er geen last van te hebben.)