Weer Prijs

Prijzen, onderscheidingen - het zit in de lucht. Wij lijken allemaal wel winnaars. Een paar uur geleden won David van Reybrouck de AKO literatuurprijs met zijn boek Congo.
Ik zat - toevallig - pal voor het tafeltje waar Van Reybrouck met partner en redacteur zat.

Juryvoorzitter Femke Halsema ging vertellen wie winnaar was en vlak voordat zij de naam bekend maakte, was door hoe zij het winnende boek omschreef voor de David van Reybrouck duidelijk dat hij de winnaar was. Hij en zijn redacteur draaiden heel even, een heel klein beetje, de hoofden naar elkaar toe. En Van Reybrouck neeg licht het zijn en sloot heel even zijn linkeroog. Net te langzaam en te plechtig om een knipoog te zijn. Daarna verscheen er heel even een zweem van een glimlach op zijn gezicht. Hij kreeg een glas bubbels en nam een enorme slok, zonder met zijn trotse tafelgenoten te proosten. Toen pakte hij een papiertje uit zijn binnenzak, en stond op. De minuten die volgden hield hij zijn pokerface. Hij sprak een prachtig dankwoord, gaf en passant een deel van de geldprijs aan een goed doel - Human Rights Watch - en omhelsde de genomineerde auteurs die het niet waren geworden. En zijn uitgever, Robbert van Ammerlaan van De Bezige Bij, die naast de twee andere genomineerde Bezige Bij auteurs plaats had genomen -zelfs Robbert Ammerlaan kan zichzelf tenslotte niet in stukjes knippen.

Daarna liep Van Reybrouck weer naar zijn plaats. Zonder het beeldje dat ook bij de prijs hoort. Mijn kleine rol in deze geschiedenis is dat ik tegen hem zei: 'Vergeet uw beeldje niet.' Dat was ook welbegrepen eigenbelang, want je moet zo'n man met beeldje fotograferen - en de obligate lelijke reuzen-pseudo-check ontbrak dit keer gelukkig. Als ik het niet had gezegd, was het ding wel door anderen in zijn handen gedrukt, want hij werd natuurlijk bestormd door fotografen. De tweede foto is genomen terwijl Van Reybrouck zich omdraait om weer naar zijn tafel te lopen. Opeens breekt er een brede lach door. Eindelijk.