Akker op 17 juli
De mais gaat harder dan mijn bietjes (waarover later meer). De horizon is nu bijna (maar nog niet helemaal) aan het oog onttroken onttrokken te worden, en de maiskolven laten hun draadjes wapperen. Volgens tante Katja betekent dit dat de mais niet hoger meer wordt, maar ik hoop dat er nog een paar decimeter bovenop zullen komen.
Voor het akkeroverzicht sinds 15 mei, klik hier.
Poezie in park Frankendael
Poëzie in het park - in het kader van Amsterdam Wereldboekenstad trotseerden de echte die-hards de regen en de wind en wentelden zich (zondag, 20 juli) in gedichten in Park Frankendael. Hadden de thuisblijvers ongelijk? Natuurlijk. Zelfs ik meldde mij spontaan aan voor een gedichtenworkshop, samen met een Purmerendse, en twee Zuidhollanders werkten wij, terwijl er steeds meer mensen onder hetzelfde tentdak kwamen schuilen, wat leidde tot minder concentratie, maar meer verbroedering alom.
Dertig echte dichters traden op, en toen een quintet bronsgevooisde heren, en daarna lazen wij, zondagworkshopdichters, onze gedichten voor op het Grote Podium (na enige zachte drang van onze bezielende gedichtenworkshopleraar, Jacques Brooijmans). Dit was mijn pennevrucht:
Nat! Nat! Nat!
Van de regen uit de drup.
Schuilen onder een uigevouwen scherm
flarden stemmen, fado
De lucht van plastic tafelkleed,
soppend gras, koffie ergens ook.
Meer dichters dan vogels hier
en lachende honden onder parasols.
Wij schrijven ons op hard gras
tegen de verdrukking in
van de regen uit de drup.
De echte dichters lazen natuurlijk echte gedichten: Ibrahim Selman (met boek), Louise Liliane (in rode broek), en een mevrouw die zelfs de dieren wist te fascineren. Vrijwilliger Paul hield de parasols in bedwang als een goochelaar tijdens een draaiende-borden-act.
Slaaphond
Britta op schoot in de auto: een pootje op elke knie en de kop hangend in de ruimte daartussen.
Overzicht
Hier zie je het wat beter: reiger houdt toezicht op vuilnismannen die ontzagwekkende hoeveelheid vuil aan het wegwerken zijn.
Harder dan Mais of Bieten
Maar het zijn niet alleen bieten en mais die vaart moeten maken. Hier moet een apart kantoor in komen, en een apart leslokaal. En de resterende ruimte moet ook nog het daglicht kunnen zien - in maar een van de vier muren zit ramen. Over een paar weken zitten hier wandjes in; 10 meter daarvan zal bestaan uit schuifdeuren met matglas. En het moet voor half augustus af zijn. Ha! Daar zullen de bietjes wel niet aan kunnen tippen.
Akker
De mais heeft de horizon bereikt. Vooral aan de rechterkant zijn een aantal maisplanten over de horizon heengekropen; het zou me niets verbazen als de bomen aan de einder volgende week helemaal uit beeld zijn geraakt omdat de mails zo hoog is opgeschoten dat het uitzicht aan het oog onttrokken gaat worden. Tijd om te maaien?
(Voor alle weken onder elkaar: klik hier.)
Daarom heb ik nu een kleine overdekking kas gebouwd van diverse materiaal die in D.'s tuin rondzwierf en al mijn fantasieen over het uitdunnen van de rijen (uitdunnen! Daarvoor is niet eens genoeg!) nog even in de kast gezet. De pincet waarmee ik dat dacht te gaan doen zit weer even in het toilettasje. Maar gelukkig is er nog wel iets te zien. Vandaar: Meet the Beet!
Akker
De akker op 3 juli; met de mobielcamera genomen (waardoor net een iets andere hoek dan anders) Het is groeizaam weer, de mais is flink gegroeid, behalve in het hoekje vooraan. Daar hebben de maisplanten definitef de handoek in de ring gegooid.
Wegens Omstadig Heden Gesloten
.
Ik wilde er eerst een flauwe grap over maken - dat hier vast een drama achter schuilging, maar dat hen nooit zo erg kon zijn als de mededeling die ik ooit aantrof op het aanbiedingenbord bij de groenteman in het dorp B, dat vermeldde: "Verse knoflook.Verwijderd de Bloedvaten." Maar ik heb het opgezocht, de Omstadig, en het is wel erg: Bakkerij Theeboom bij mij om de hoek heeft per 3 juli de deuren gesloten, omdat de bank de financiering heeft stopgezet. Het kosjere familiebedrijf werd ruim 100 jaar geleden opgericht door bakker Theeboom en het was een begrip - niet alleen in joods Amsterdam. De gemberbolussen waren beroemd, hoewel mijn favorieten de chocolade- en de volkorencroissants waren.
Ik hoop dat iemand de zaak toch nieuw leven in kan blazen, en anders dat er een leuke winkel voor in de plaats komt (de winkels in de Maasstraat hebben het niet makkelijk), en daar valt uitdrukkelijk niet een makelaars- of belastingadviesbureau onder.
Moestuinmania
Zou het iets met hormonen te maken hebben? Mijn liefde voor de natuur verdampte toen mijn pubertijd begon. Nu ik als late veertiger onverbiddelijk richting menopauze dender, begint mijn liefde voor de natuur terug te komen. Allerlei soorten natuur: de Canyons in Utah, het Amsterdamse Bos in Noord-Holland, ja, zelfs de Veluwe in Gelderland bezie ik tegenwoordig met ontzag. En Barbara Kingsolver's Animal, Vegetable, Miracle. A Year of Food Life doet mij nog een stap verder zetten op het pad tot liefde der natuur.
Kingsolver (bekend van onder The Poisonwood Bible) vertelt in Animal, Vegetable, Miracle over het eerste jaar dat zij en haar gezin proberen te leven van wat hun (gigantische) moestuin en de buur-boerderijen opleveren. Daartoe verhuisde het gezin Kingsolver van Tucson, Arizona in de woestijn naar het gematigder klimaat van de oostelijke staat Virginia. Kingsolver schrijft lyrisch over tomateninmaak, kippen- en kalkoenenslacht, IJslandse schapen, gigantische pompoenen en houdt gepassioneerde pleidooien Tegen de voedingsindustrie en Voor lokaal geproduceerd voedsel.
Dochter Lily (6) blijkt ondernemer en houdt kippen om met de opbrengst van de eieren en slachtkippen een paard te kunnen kopen. Dochter Camille (jaar of 20) geeft het perspectief van de Tiener en verzamelde lekker leesbare recepten en Echtgenoot Steven geeft weetjes over de voedselindustrie. Er is natuurlijk ook een website bij gemaakt (hier). De Kingsolvertjes doen alles grondig - heerlijke overachievers, zeg maar.
Soms werd ik wat wee van al die idylle. Maar overwegend was het meeslepend. Zo gezond - wie zou dat niet willen? Ik was zo begeesterd door Barbara's groentensymfonie dat ik thuis in Amsterdam (tweehoog, balkon op het noorden) een moestuintje ben begonnen in een vrij hoekje van de tuin van mijn vriendin D., begane grond twee blokken verderop. Ik word op mijn leeftijd makkelijker beinvloedbaar dan een kleuter, vrees ik. Heb ook weer een zeer nuttige website gevonden voor Moestuin voor Beginners bij Knorr. Want ik ben een volstrekte nitwit op het gebied van moestuinieren. Tot op heden gingen zelfs vetplanten bij mij dood. Ik wil in het begin niet de weg kwijtraken met te veel details over beendermeel en slakkenplagen.
Groentologen onder de lezers zullen wellicht opmerken dat het al juli is en dus wel een beetje laat voor een moestuin. Zo'n tuinboek moet je eigenlijk in april beginnen te lezen. Maar volgens de instructies op de zaadzakjes van de rode bieten, wortels, venkel, bieslook en basilicum die ik vijf dagen geleden in de grond heb gestopt en al drie keer water heb gegeven, zouden ze nog steeds moeten staan te springen om bovengronds groen te gaan.
Zodra de eerste sprietjes in mijn stukje land van 1 bij 2 meter boven de grond steken, wordt dit fotografisch vastgelegd.
Akker
Dat komt ervan als je in juni 2 weken op vakantie gaat: even kijk je niet en de mais blijkt als een gek gegroeid. groeit als een gek. De bovenste foto is gemaakt op 4 juni. Wat mij vooral opviel was dat het bermgras wel op de hoek is gemaaid, maar verderop niet. En precies in het hoekje dichtbij doet de mais het niet best. Lichter van kleur, en kleiner.
De onderste foto is gemaakt op 26 juni en de mais heeft een reuzenspurt gemaakt - gelukkig is de skyline nog wel in beeld. Het bermgras is inmiddels langs de hele weg bijgesnoeid en de mais in het hoekje heeft (waarom? stond het op de tocht?) nu helemaal de geest gegeven.
Voor alle foto's op een rijtje, klik hier.
Wereldberoemd in de Maasstraat
Onze daklozenkrantverkoper heeft zich in de loop der jaren een plekje veroverd voor de AH-winkel. Wat begon als Staan Voor De Ingang heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een Entree - iets waar je langs moet om de winkel in te komen. Op het bordje (bij de onlangs geintroduceerde krantenstandaard) staat een bordje: 'Daklozenkrant hier te koop. Ik werk niet voor Albert Heyn. Maar ik help ze graag.' Onze krantverkoper in de Maasstraat heeft een parasol, zijn hond een bedje.
Hij vangt ook boeven. Toen ik mijn krantje kocht, vanmiddag, had hij geen tijd voor een praatje, want hij was net een een opgewarmde kant-en-klaar maaltijd aan het verorberen, onder het toeziend oog (want gekregen van) een dankbaar Duits echtpaar, gespaard van beroving door Onze Onverschrokken Krantenverkoper. Die jongen verdient een AKO kiosk, toch? Of beter.
Laatste hotelkamer
In Ogden is alleen de honeymoon suite nog beschikbaar. Met lekkende hartvormige jaccuzi zonder stop naast het bed. En zebralakens.
Bryce Canyon
Capitol Reef National Park
Wij logeren nu in Torrey in de Torrey Schoolhouse B&B Inn, een paar kilometer van Capitol Reef National Park. En daar gaan we straks wandelen, maar eerst moet de koffie op. Die drinken we in een Books & Beverages winkeltje, even verderop. Torrey bestaat uit een rij grote bomen, een general store, en een politieagent die kantoor houdt in zijn auto, geparkeerd bij Main Street en Central Street. Wij rijden er elke keer langs als we naar ons B&B gaan. Gisteren zagen we drie grote grijze uilen, en konijntjes bij onze avondwandeling. Nog steeds geen ratelslang gespot, helaas.
Oude Indianenrotswoning, Mesa Verde
Mesa Verde National Park in de staat Colorado is beroemd om de oude Anasazi of, politiek correcter, ancient Puebloan dorpjes. Een beschaving de deels bovenop de tafelbergen daar woonde en voedsel verbouwde, en deels hun huizen bouwden in de bergen zelf, onder overhangende stukken rots. Rond het jaar 1300 heeft dit volk (om onduidelijke redenen) echter zijn biezen gepakt en is naar Mexico vertrokken, met achterlating van borden, bestek en allerlei andere voorwerpen, zodat archeologen zich erop kunnen uitleven tot de dag van vandaag
Onder leiding van Park Rangers hebben wij ladders beklommen en de ruines bezocht.
Rolling on the River
Raften op de Colorado rivier - dat is in een rubberbootje en een gids de rivier afzakken en af en toe een stroomversnelling en doornatgespat worden door het erg koude water. Hoe het water zo koud blijft terwijl het verder zo warm is, blijft een mysterie.
Arches National Park, Utah. Deze boog is erg dun geworden en je mag er ook niet meer onder lopen omdat een aantal jaren geleden 170 ton steen naar beneden kwam denderen. 
Meer Stadsfauna
In grotestadsjungle zie je ze maar zelden buitenshuis: het bejaard stelletje.
paartje werd gesignaleerd op de Middenweg, niet op weg naar de Vomar maar naar de ingang van Park Frankendael. Het is een zonnige, warme dag en wie weet zit er oud brood voor de eendjes in de boodschappentas die ze bij zich hebben. Zij draagt geen speciaal orthopedisch schoeisel maar zomerse sandalen. Hij heeft zijn hand op haar schouder gelegd, wellicht voor liefde, maar vooral voor meer stabiliteit - ze lopen op het smalle troittoir vlak naast het pad waar fietsers langs kunnen razen. En zijn een toekomstbeeld voor anderen.
Grofvuil Rules
Deze week liep ik mee met de mannen van de stadsreiniging. Een van hen (links in beeld) vond Grofvuil het interessantste, vertelde hij me in de middagpauze - sjekkie tussen de vingers, blik op nadenken.
In eerste instantie dacht ik dat hij bedoelde dat je dan veel interessante dingen tegenkwam (stoelen, wandkleden, kasten, ventilatoren) maar nee, dat kon hem niet schelen. Wat hem aan grofvuil inzamelen beviel, was het tempo. Want de jongens die de gewone afvalzakken in de vuilniswagen gooien, doen dat bijna dwangmatig in een moordend tempo. "Dat is jakkeren vanaf half acht 's ochtends en dan ben je om half twee klaar met je wijk maar je mag pas om vier uur naar huis en als de bazen je zien duimendraaien zijn ze ontevreden en het is ook nog eens de pest voor je rug." De andere tak van sport, de Veegwagen, is het andere uiterste: "met zo'n bezem voor dat wagentje uit, urenlang sukkelen, daar word ik echt helemaal flauw van." Nee, dan Grofvuil. "Dat is actief en rust, actief en rust en het gaat gewoon tot vier uur door. Je moet aanpoten, maar tussendoor kan je even lekker zitten."
Akker, na de regen
De akker, na een regenachtige middag. De aarde is meteen veel donkerder geworden, de lucht is kruidig. De plantjes hebben er zin in; het gras op de voorgrond staat in bloei. Dat schiet lekker op. Volgende keer zet ik de foto's even pal onder elkaar ("Zoek De Tien Verschillen En Win Een Magnetron")
Stedelijk Fauna
Pal naast het net verrezen nieuwe stadsdeelkantoor van Oost/Watergraafsmeer (Amsterdam) heeft dit zwanengezin een pied-a-terre aan de Ringdijk. De bouwvakkers hebben er een hekje omheen gebouwd, 'anders worden we voortdurend aangevallen'. Op twee meter afstand klossen de mannen langs en er dreunen zwaren vrachtwagens met betonplaten langs het water en vijftig meter verderop werd met drilboren een betonnen brug gesloopt. De zwanen hadden er geen last van; die hebben zo hun eigen prioriteiten.
Akker, Groen Waas
22 mei. Er ligt een iets sterker groen waas over de akker en het gras langs de kant is ook een stukje hoger geworden.
Akker, Stadium Jonge Sla
Als ik naar mijn ouders ga, sla ik bij deze akker linksaf (de weg waar nu die fietser rijdt). Twee weken geleden was de boer er aan het ploegen en egaliseren, en nu richten de eerste groene blaadjes zich al op. Meestal wordt hier mais verbouwd; over een paar maanden kun je de huizen in de verte niet meer zien. Volgende keer dat ik hier langs rijdt zal ik opnieuw een foto maken, en dan weer en dan weer, om het hele proces van groei en oogst vast te leggen.
Geheel in stijl & niet geheel in focus.Fluitekruiddagen
Het werd een echte stare-down die wel vijf minuten duurde. Ik wilde een foto van een wegflappende reiger, maar zonder daarvoor met steentjes te gooien of reigerbedreigende taal te bezigen. De reiger had dat feilloos door en gaf geen sjoege. Pas na vijf minuten steeg hij majesteitelijk op.
Dit bewijst wederom dat ik geen natuurfotograaf ben, want die liggen zonder morren een halve dag plat op de buik in een nat weiland tot er een vlucht ganzen over komt gakken tegen een ondergaande zon. Voor mij is vijf minuten op een zonnige dag langs de Middenwetering in de Watergraafsmeer het maximum haalbare.
Zo Veel Bloemen, Zo Weinig Tijd
Kan het zijn dat ik met het klimmen der jaren meer van de natuur ben gaan houden? Mijn grootste bezwaar is natuurlijk dat natuur veel onderhoud vergt (gras maaien, wieden), er van alles voortdurend dood gaat en dat natuur onveranderlijk gepaard gaat met grote hoeveelheden hinderlijke (want jeuk, niesbuien en uitslag veroorzakende) diertjes.
Dit koolzaadveld is natuurlijk geen goed voorbeeld van natuur want landbouw en in cultuur gebrachte grond, maar stak wel vol overuren makende bijen.
Namen van Honden Met Bijzonder Korte Pootjes: Toetsie
Na Vinnie, Bob, Britta, Lordie wordt Toetsie aan de lijst toegevoegd. Waarom Toetsie, Toetsie heet is niet helemaal duidelijk - ze lijkt geen bijzonder grote of vooruitstaande tandjes te hebben. Toetsie had overigens geen oog voor mij, noch voor de rest van de wereld. Haar ogen waren gericht op het Vrouwtje, dat zich op dat moment in de rij voor de kassa van Kruidvatwinkel bevond. Wat maar eens bewijst dat Toewijding en Korte Pootjes elkaar niet uitsluiten. Integendeel.