Binnenplaats, met blauw wasgoed

Het huis ruikt vrij sterk naar wat ik als muizenpies zou classificeren (als ik niet op vakantie was, deed ik dat ook), maar het uitzicht is fantastisch, er is een wasmachine, het internet werkt ook, geen student te bekennen en we hebben zojuist dik 2 uren een berg op- en afgewandeld. Onze auto (waarvan de uitlaat kapot bleek, maar dat is gefixt) doet inderdaad vaag aan mijn auto in Amsterdam denken, maar hij maakt aanzienlijk meer lawaai (niet alle lekken in de uitlaat konden worden gedicht. Maar er schraapt nu tenminste geen metaal meer over het asfalt). Ik lees een dik Zwitsers boek over de belevenisesen van de Joodse familie Meijer, L. is verdiept in "Eilandpost", en straks gaan we een ritje met de auto maken, naar de supermarkt (aubergines en kip kopen om later te grillen, langs de weg groeit rozemarijn), eten, meer lezen en dan uitgeput naar bed, klaar voor een nieuwe dag. Om ons heen is het doodstil, behalve wat mussen, af en toe een raam dat open of dicht gaat (onze woning is het enige in dit rijtje dat bewoond kan worden, de rest heeft geen vloeren, soms geen ramen, de ene helft van het dorp - heel veel dicht tegen elkaar aangebouwde huizen) staat leeg, de helft daarvan bevindt zich in een zeker stadium van opgeknaptheid - bij sommigen zitten er wel weer ramen en deuren in, maar nog geen vloer, of gestucte muren, of electrische leidingen. Heel af en toe rijdt er in de verte een auto langs. Deze foto is gemaakt door L, terwijl ik mijn email bekijk. De twee panelen achter mij zijn zonnepanelen, die ervoor zorgen dat je heet kunt douchen.