Kerstlunch

Vandaag met mijn moeder naar de kerstlunch van de dagopvang van het verpleegtehuis in B. Als plaatsvervanger, want mijn vader wilde niet mee wegens onlangs opgelopen pleinvrees. In dat verpleegtehuis heb ik als meisje "Ik zie een poort wijd open staan" gezongen voor oude zieke mensen. Dat gaf toen een heel goed gevoel.
Anno 2007 had ik in de eetzaal royaal uitzicht op een wandkleed met Jezus met schapen tussen de grazige weiden en wat'ren van rust. Tegenover mij zat een meneer in baksteenrode trui die niet meer aan praten deed, vanwege aanhoudende tia's en ander hersenletsel. Wel barstte hij af en toe in huilen uit. Zijn echtgenote veegde dan vakkundig zijn tranen en andere morsigheden weg. Alleen toen ik tijdens het hoofdgerecht(parelhoen gevuld met gehakt,gemengde groenten, appelcompote met rozijnen) tegen hem zei: "Het is moeilijk, he?", keek hij me me plots recht aan en zei: "Ja".
Rechts van mij zat in haar rolstoel een voormalig bejaardentehuisdirectrice. Wat doof maar helemaal op de hoogte van waar Abraham de mosterd haalt. Toen ik wij na afloop afscheid namen en ik tegen haar zei: "Wellicht tot volgend jaar", antwoordde zij: "Misschien. Maar voor mij hoeft het niet."
Tijdens het voorgerecht opende het gelegenheidspersoneelskoor, geheel in stijl van Mijnheer Prikkebeens Zuster Ursula ("en met een hoge schelle stem/ zong zij een heel mooi lied voor hem") met "Stille Nacht, Heilige Nacht'". Waarop de tranen mij - net als bij mijn overbuurman - opeens over de wangen stroomden.