A Room With a View

De schemering valt maar het is nog licht genoeg om te kunnen zien dat de stadsvernieuwing de eerste ferme klappen aan het uitdelen is: de binnenkant (van 'interieurs' kun je nu niet meer spreken) van de flat aan de rechterzijde wordt gestript.

Een paar straten verderop is het proces bijna klaar. Nog even en de Ottho Heldringstraat kan weer open voor alle verkeer. Het ziet er vergeleken met een aantal jaren geleden goed uit; ik hoop dat ik dat straks ook van dit uitzicht zal kunnen zeggen. Voorlopig word je er niet echt vrolijk van. Wordt Vervolgd!

Wina

Wina heeft chronische rugklachten die niet meer te verhelpen zijn. Dat betekent - tot groot verdriet van de eigenaar - dat het doek voor Wina gaat vallen. Deze foto is onderdeel van een serie voor de herinnering straks aan een beeldschoon paard met een lief karakter.

Verdwaald. Almere Poort

Almere Poort - als je er niet moet zijn, zul je het nooit aanschouwen. Hier mag iedereen zijn eigen huis bouwen. Per veld zijn alle kavels even breed, maar verder mag je doen wat je wilt. De directe weg naar de Oostvaardersplassen was afgesloten en de omleiding leidde tot de ontdekking van een voor mij nieuwe biotoop. 

Plesmanlaan

Achter de Plesmanlaan begint de boel inmiddels aardig te verrommelen:  de binnenkant van de appartementen is aan inmiddels gestript. De konijnen huppelen tussen de naar beneden geworpen planken. Omdat het nu 's avonds ook langer licht is, wordt het makkelijker om het vast te leggen. Binnenkort verwacht ik de bandensporen van het zwaar materiaal te zullen zien.  

Nieuw Bedje

Het witte bedje was niet meer te krijgen, het bruine bedje sleet zijn dagen ongebruikt en ongeliefd op het Amsterdams balkon. Nu hangt het, van roest en vuil ontdaan, aan de radiator in Friesland. Het lijkt me instant hit.

Het Loerende Mannetje

(Als je op het plaatje klikt, gaat het kloppen)

We zitten in een het Lucas ziekenhuis, wachtend op het echofilmpje van haar hart - onderzoek naar mogelijk hartfalen. Dat is dat je hart het zuurstofrijke bloed niet meer goed rondpompt, zodat je koude voeten, koude handen, een koude neus krijgt. En in een gesprek snel buiten adem raakt. We wachten op onze beurt. Mijn moeder doet, om de tijd te verdrijven, het Loerende Mannetje na. Ze doet het goed.

Het komt zo.

Mijn ouders zitten in het Verpleegtehuis. De meeste mensen van hun afdeling zitten overdag in de Huiskamer. Het is niet mijn idee van een huiskamer, het doet mij denken aan een parkeerterrein voor menselijk wrakhout - al klinkt dat onbarmhartiger dan het bedoeld is. Maar ik ben blij ben dat mijn ouders in hun eigen kamer leven. Daarin staan wat eigen meubels - stoelen, kasten, schilderijen, het digitale fotolijstje, de Friese staartklok, boeken, platen, cd's en de onvermijdelijke oudemansvriend: televisie. Ze hebben er een eigen plek.

Elke dag, tegen twaalf uur 's middags, gaan mijn ouders naar de huiskamer voor het middageten. Daar heeft iedereen zijn vaste plaats. Mijn ouders hebben een plek aan de mannentafel toegewezen gekregen. Echtparen zijn in het Verpleegtehuis als witte raven: er zijn zoveel meer vrouwen dan mannen, dat er maar één tafel met mannen is - aan alle andere zitten vrouwen.  Mijn ouders - gemengd stel, in deze context - zijn aan de mannentafel geplaatst. Anders zou mijn vader zo heel erg tussen vrouwen zitten. Nu zit mijn moeder tussen de mannen.

De mannen negeren haar. Is het een stil verzet? Een onuitgesproken maar volmondig Nee! van mannen die geen inbreng hebben in een tafelgesprek dat sowieso niet meer gevoerd wordt? Op deze plek, waar de helft van de aanwezigen door een beroerte, de rest door dementie getroffen is, kom je daar niet meer achter. Maar hoe dan ook, op het Goedenmiddag van mijn moeder aan de heren krijgt ze geen antwoord. En zij negeer zij de mannen daarom ook. De middagmaaltijd wordt in stilte genoten. 'Ik negeer hem,' zegt mijn moeder over het Loerende Mannetje. 'En hij negeert mij.' Maar dat kan niet waar zijn. Want ze kan hem heel goed nadoen.

Ht klopt ook al niet omdat mijn vader het loerende mannetje ooit, bij de kennismaking, de hand heeft geschud. De hand geschud! Dat schept een band. Háár negeert hij, maar volgens mijn moeder is mijn vader sinds het handenschudden voor het loerende mannetje een held. Een rolmodel. Af en toe hangt hij in zijn rolstoel voor de deur van hun kamer en kijkt verlangend naar binnen. 'Je laat hem er níet in,' sist mijn moeder dan. En het verplegend personeel schiet te hulp. 'Nee meneer, u mag hier niet naar binnen. Uw kamer is dáár, verderop.' En zo wordt hij weggeloodst.

We zijn in het Lucas. Het is het tijd voor de echo van het hart. Dat klopt. Regelmatig. Gestaag. Al 91 jaar. Still going strong.

Verboden aan te meren

Kat op het ijs.  Ik krijg nu al nachtmerries over verschrikkelijke verdrinkingsdoden als het straks gaat dooien. Een sprintje naar wat meerkoeten die in een wak op het zwarte water dobberen...   kat glijdt door, verdwijnt onder het ijs...  Chicky blijft als weesje achter.... en dan wordt ik zwetend wakker.

Voorlopig valt het wel mee: het ijs is dik genoeg om een personenauto te dragen. En Chucky zit nu te mauwen voor de deur van de sauna. Warmte bevalt hem nog altijd beter.

Ze rijden m toch.

Arreslee races in Gaasterland

Arreslee racen in Gaasterland: fraai winterweer, kleurig opgetuigde paarden, een startmeester in beige jas,  veel bontmutsen en baarden (wel zo praktisch, bij deze temperaturen) en een defilé van de deelnemende aanspanningen.

De Kamer

Inmiddels heeft het bureautje van Adriaan gezelschap gekregen van de prullenbak van Hanneke (uit Alkmaar), de beddensprei van Willie en Egbert (uit Beekbergen) en de stoel van De Liefde (uit Bemmel). De platenspeler is een bijkomstige bonus - authentiek maar helaas lijkt de opwindveer gebroken. Wellicht kan broer dit fixen?
Het kleed moet nog vervangen maar er is geen haast. Er is ruimte voor meer passende prenten aan de muur - niet in de zin van andere maar van meer.
De kamer raakt steeds verder aangekleed. Dit is een leuk spelletje.

Thema

Leuk is dat, zo'n eureka-momentje. Wat eraan vooraf ging: Ik reed in mijn auto langs de duinen ergens bij Egmond en zag in een flits een door de late middagzon beschenen Schotse hooglander boven op een duin. Wow. Ik pleurde de auto langs de weg en holde het duin op, camera in de aanslag. Toen ik vlakbij kwam stond de koe in de schaduw te grazen.

Ik wachtte geduldig in de snijdend koude wind t0t de koe - of een van haar twee vriendjes - weer in het fraaie strijklicht zou gaan staan, met het desolate duinlandschap als achtergrond. Wel hinderlijk dat er links van die lelijke flatgebouwen stonden. Jammer ook dat de zon steeds verder zakte en de kans dat er een zonnestraal op een koeienkop zou vallen steeds kleiner werd. En dan - weer een beest op mijn blog? Schapen, honden, katten, paarden en nou weer een koe - maar ik ben geen natuurfotograaf. Dat is niet echt mijn ding. Onbevredigd kleumde ik terug naar de auto.

Komt het eureka-momentje - vanavond in café Rosereijn. Ik realiseerde me daar opeens dat ik regelmatig foto's maak waarin beesten in een door de mens gemaakte, gecultiveerde omgeving zijn. Ik zou het zelfs wel een soort thema kunnen noemen. Dus die lelijke gebouwen, die horen er bij. Eenmaal thuis: snel kijken of ik überhaupt foto's heb waar de huizen op staan. Dat bleek er eentje te zijn - deze. Nu klopt het beeld opeens wel. En wat zie ik daar: op één koeienkont schijnt warempel nog een heel klein beetje zon.

Blast from the past

De buitenbak wordt gevaarlijk voor de paarden als het eenmaal vriezen gaat - het zand wordt eerst bultig en dan keihard en voor je het weet verstapt Feye of Melvin zich en loopt een beenblessure op.

De eg is (via Marktplaats) gekocht in Brabant. Hij is roestig en zwaar maar dat zou je niet zeggen als je Feye ervoor ziet stappen. Voor hem weegt het bijna niets. Na een half uur eggen is er van hem nog geen zweetdruppeltje afgevallen, wat je niet kunt zeggen van Inge die ernaast loopt.
Voor mij is dit beeld een soort 'blast from the past' - toen ik klein was, woonde ik in een huis dat uitkeek op velden die eigendom waren van Het Hooge Land. Het Hooge Land was een stichting voor (onder andere) oude boertjes op de Veluwe die niet meer thuis gehouden konden worden. Op Het Hooge Land waren twee Belgische trekpaarden waarmee geploegd en geëgd kon worden en allerlei andere dingen die je met Belgische trekpaarden kunt doen.

Ik vond het indertijd volkomen normaal om een paard met ploeg of eg door het land te zien gaan - pas jaren later realiseerde ik mij dat het ook in de jaren 60 en 70 geen alledaags gezicht meer was. Ik had het tot vandaag ook al decennia niet meer gezien.
Maar nu dus wel. In een half uurtje is de buitenbak geëgaliseerd. Het zand rul en los. Voor de katten is dit een kattenbak die qua omvang thuishoort in het Guiness Book of Records.

Geachte cliente, t'is lente

Er is nog geen winter geweest en de eerste lammetjes zijn alweer gearriveerd. Buurman Schaap (zo heet-ie echt) heeft vier drachtige Suffolk-schapen gekocht en vernoemd naar zijn vrouw en drie kleindochters. Inmiddels is er eentje niet meer zwanger. Zij heeft het leven geschonken aan een stevige tweeling (broer en zus, of rammetje en ooitje zoals schapologen dat noemen). Beiden gezond en geboren op donderdag 26 januari.

Het was zo schemerig in de stal dat de autofocus niet werkte. Ik heb op de gok de afstand ingesteld en geflitst. Gelukkig leken ze dat niet erg te vinden. Suffolk-schapen zijn sowieso niet erg op mensen - flits of niet, ze komen niet naar je toe om eventjes achter de oortjes gekriebeld te worden. Dus het is geen enorm schattige foto geworden zoals je dat bij lammetjes eigenlijk zou willen. Voor lammeren die anderhalve dag geleden geboren zijn, zijn het eigenlijk enorme bulken van beesten - enorm. Blij dat ik die niet hoefde te baren. De natuurlijke moeder (ze heet Etty) had er gelukkig geen problemen mee.

Rusthuis voor honden

Zolang ze nog met een soepele sprong op dit hoogste stand van het hoog/laagbed kan springen, heeft ze het niet nodig, maar Quincy vindt het nu al prettig toeven in het verpleegtehuis. Zachte slaapplaats, prima uitzicht, liefdevolle verpleegstertjes - dit moet het Walhalla zijn.

Veel Bekijks

Amsterdam, Beatrixpark. Deze sculptuur vast gemaakt om het Ondergronds Verzet te verbeelden. Geïnspireerd door de Tweede Wereldoorlog, of in de Jaren 60 als verzet tegen de autoriteiten. Al die gebalde vuisten hebben in elk geval iets met basis, van onderop, revolutie en verzet.
Het is een inspirerend werk want elke keer als ik er langsloop - wat vroeger vaker gebeurde omdat ik er vaak met de hond wandelde - heeft iemand er wel iets mee gedaan. Ballonnen aan vastgebonden. Vuisten met rode verf gekleurd. Slingers aan gehangen. Of handtasjes.

Dit keer mag ik. Ik beklad het kunstwerk digitaal - ter herinnering aan het wakend oog van de massa's in een tijd waar bijna iedereen een camera op z'n mobieltje heeft. En de rest wordt wel door bewakingscamera's in het oog gehouden.

In. Uit. In. Uit. In.

Als ze de wind voelt, duikt ze ineen - maar een geopende deur is onweerstaanbaar en Chick glipt naar buiten. Het regent. Even later wil ze weer naar binnen. Sommige dagen kun je gewoon geen duurzame beslissing nemen. Chuck wandelt de keuken binnen en bekijkt zijn zus met enige belangstelling. Hij wil haar gezellig het huis doorjagen maar dan moet ze wel eerst binnenkomen.

Met een kleine aanpassing is het versje Spleen van Godfried Bomans toepasselijk:

Ik sta mij voor het vensterglas
onnoemlijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee poezen was,
dan kon ik samen spelen.

(Bomans werd geïnspireerd door de slotregels van een gedicht van Friedrich Torberg uit 1938: 'ich möchte alles, was ich fühl, nicht fühlen / und ganz allein sein ... Nein, nicht ganz allein: / ich möchte gern zwei kleine Hunde sein / und miteinander spielen.)

Onvoorstelbaar mooie foto's van Siebe Swart in Huis Marseille

Droogschudden

Quincy springt worteltak achterna bij Rode Klif

Na

Voor

De Kamer

In Friesland schreeuwt een kamer om een eigen, prettig karakter - en daaraan moet gehoor gegeven worden. In deze kamer moet je lekker kunnen slapen, maar je moet er ook goed kunnen zitten, prettig kunnen werken, of de laptop openklappen en bloggen. Er moet, kortom, een hoop gebeuren. Het bed staat er. Nu is het tijd voor een schrijftafel.

Op de foto staat een Engels cylinder of roll-top desk - ook wel pigeon hole genoemd vanwege de vele opbergvakjes. Volgens het office museum werd dit soort bureaus gebruikt vanaf 1871. Rond de Eerste Wereldoorlog verloor de pigeon hole desk snel terrein aan andere soorten bureaus, 'the chief objection being the fact that it becomes a receptacle for important papers which are forgotten.' Maar bij kleine bedrijfjes en particulieren hielden deze bureaus langer stand.

Dit exemplaar is gevonden via Marktplaats en werd gekocht van Rob Holla, die het weer erfde van zijn vader: Adriaan Holla, woonachtig aan de Slatuinenweg in Amsterdam. De Slatuinenweg is een kort straatje met lage huisjes, uitkomend op de Admiraal de Ruyterweg, in het verlengde van de Willem de Zwijgerlaan. De familie Holla woonde er jarenlang met 8 kinderen, dus een het is begrijpelijk dat Adriaan een klein, compact bureautje koos. Hij had het tientallen jaren in zijn bezit. Het is een mix van keurig eiken, net verlijmde houtverbindingen, waaibomenhout op de onzichtbare plekken en liefdevol uitgevoerde reparatietjes.

Aan de onderzijde van het bureautje zat deze sticker:

Op het internet vond ik dat dit bedrijf tot in de jaren 1970 was gevestigd aan 2-4 Ash Lane, Rustington, West Sussex, England. Maar daar houdt het spoor op - ik heb verder niets kunnen vinden over dit bedrijf.

Maar het bureautje van Adriaan heeft zijn nieuwe bestemming gevonden en zal in de loop van het jaar worden aangevuld met de bijbehorende parafernalia. Een bureaustoel, bijvoorbeeld. En een prullenbak.

Regressie

Chucky houdt van kleine, warme ruimtes. In een doos. Onder de deken. En hij is niet krenterig - hij mag graag delen. Truien, bijvoorbeeld.

Balen...

Uitpuilend mandje, maar Chucky was eerst. Voor zijn zusje is eigenlijk geen plaats meer. Hoog tijd voor een tweede bedje.

Een soepele jaarwisseling en een mooi 2012!

Het uitzicht van tante Katja

Amsterdam, Slotervaart, 29 december. Alle struiken zijn uit het plantsoen verwijderd, het speeltuintje is gedemonteerd en alles is afgevoerd door mannen van de gemeente. De laatste kraakwacht heeft zijn flat verlaten en de ramen en deuren beneden zijn dichtgetimmerd. Het wachten is op de slopers; en die wachten ongetwijfeld op het nieuwe jaar.

Het uitzicht van tante Katja

Amsterdam, Slotervaart, half november. Deze foto werd half november (2011) gemaakt door nicht Tineke. Dit is het plantsoentje waar tante Katja al meer dan vijftig jaar op uitkijkt, en het hier is het nog intact. Het is in die vijftig jaar steeds mooier geworden, want de bomen zijn in vijf decennia gegroeid tot grote gelukkige bomen - even gesteld dat bomen behalve groot ook gelukkig kunnen groeien.

Maar de idylle is schijn: Slotervaart (prachtwijk, krachtwijk, Vogelaarwijk) gaat op de schop. In het kader van de stadsvernieuwing moeten de flatgebouwen links en rechts op de foto tegen de vlakte en het plantsoentje word platgegooid. Er gaan nieuwe woningen worden gebouwd, en het plantsoentje wordt opgedeeld in achtertuinen. Het moge duidelijk zijn: 't groene gras gaat wijken voor schuttingen, tuinhuisjes, betegelde terrassen en tuinkabouters.

Kijk maar goed. Dit gaat verdwijnen.

Aan de slag op 2e kerstdag

Een onverwacht wintercadeau

Het onverwacht wintercadeau begint vorm te krijgen. De veer is schoongedremeld en glanst aan de onderzijde. Aan de bovenkant blijft hij bruin. Niet omdat ik het dremelen moe werd maar omdat ik dat aardig vind aansluiten bij het bruin van de wortels die erop komen.

Bij Xenos vond ik een handzaam metalen vierkant voetstukje, kerstledlampjes lagen bij Dieuwkes Hobby en Kado Shop in Beetsterzwaag en Praxis leverde de Alabastine vloervuller. De elektrische draad van de kerstlampjes loopt door een stukje tyleenslang dat nog in de garage lag. Het puur natuur seringenwortelbosje wordt nu - heel Hollands - bijkans overwoekerd door cement, staal en metaal. Ik heb er vele uren knutselplezier aan beleefd.

We kunnen al bijna spreken van een kerststukje. Het vloertje moet nu verder drogen en daarna ga ik het hoogglans zwart verven - om het licht van de lampjes in de wortelstruik te reflecteren. En dan hoort de zwarte tyleenslang er wat meer bij. Met een beetje mazzel staat mijn kerstchampignon vóór 2e kerstdag te stralen in de kamer.

In Amsterdam wordt geblowd. In Heerenveen....

Ook namens die kippen die buiten beeld bleven

Je kunt het doen, je kunt het laten, maar elk jaar moet er toch weer dat Besluit vallen: Kaarten sturen? Geen kaarten sturen? En zo ja, wat dan? Er zit iets huiveringwekkends aan zelfgeknutselde kerst- en nieuwjaarskaarten. Enerzijds is het truttig, anderzijds toch-ergens-best-wel-hartverwarmend. We gaan voor dit jaar wederom voor de hartverwarmende truttigheid. In dit geval een groepsportret met dieren. De aandachtsboog van de meeste beesten is fors korter dan die van een drie-jarig kind, dus met 7 beesten op de foto gaan is een uitdaging. Na het indrukken van de knop had ik 5 seconden om terug te hollen, plaats te nemen op de bank en de katten te belemmeren om te ontsnappen. Maar dat het resultaat een soort van zootje is, was ook de bedoeling.

De paarden en de honden paaien we met - zorgvuldig buiten beeld gehouden - winterwortels. Daar zijn ze dol op. Inge deelt ze uit, vandaar dat zij hier het hartverwarmend middelpunt is. De kip heeft geen keus; zij ligt klemvast aan de borst. Bij katten ligt het uiteraard wat lastiger. Chucky berust, Chick staat op punt van ontsnappen. Buiten beeld bleven Foppe, Bolletje en Henny.

Voor de volledigheid, dit zijn, van links naar rechts, op de bovenste rij: Melvin, Feye. Middelste rij: Inge, ik, Roesjka. Onderste rij: Quincy, Puntje, Chuck, Chicky.

Een onverwacht wintercadeau

Geheel in lijn met de geest van het seizoen: de seringwortels worden onderdeel van een kerststukje. Een champignonvormig kerststuk.
Dit wordt de stam: de veer uit de schokdemper van een opel astra, gevonden en voor tien euri gekocht bij een sloopbedrijf op een industrieterrein bij Sneek. Een mooie bolle vorm - wat een sierlijk ding zit daar verstopt in een astra. Maar hij was ook erg roestig - deze foto is genomen na een nacht weken in een sodabad, staalborstelbeurt en twee uur schuren met grof schuurpaper. Dat zet nog niet veel zoden aan de dijk, want ik wil de glans van metaal naast het doffe bruin van de wortelbos. Morgen ga ik op zoek naar een krachtig ontroestingsmiddel: rustyco.

Een onverwacht wintercadeau

Een onverwacht cadeau - het wortelstel van een sering. Om omgekeerd in de vensterbank te leggen bij wijze van Puur Natuur. Een speciale verrassing van W., van wie ik nu vermoed dat háár vensterbanken uitpuilen van de seringwortelstelsels, al weet ik dat natuurlijk niet zeker.

Een wortelstelsel in de vensterbank - ik weet niet. Ja, ik weet dat puur natuur en vogue is. Geen woninginrichter of er staat wel een verzameling uit wrak- of steigerhout getimmerde keukentafels te pronken. Maar nog niet bij mij. Bovendien is mijn vensterbank wat aan de smalle kant voor dit object.

En toch.... de vorm is intrigerend. Een soort vogelnest met een dikke stronk in het midden - daar is wat mee te doen. Zoveel warrelige natuur schreeuwt om strakke cultuur. Een dikke cylindrische veer bijvoorbeeld, zoals je die bij schokdempers wel tegenkomt. Knutseltijd! Wordt vervolgd.

Chick springt

Chicky bovenop de kast van de slaapkamer, 2,70 meter bover de vloer. Ik was benieuwd hoe ze weer naar beneden zou komen - ik weet dat ze het kan, ze deed het eerder, maar ik had het nooit gezien. Helaas had de Chick geen zin.

Ik vroeg Inge om te komen en achter de deur, laag bij de grond, interessante krabgeluiden te maken. Chick keek geïnteresseerd toe. Geen haar op haar hoofd dacht eraan af te dalen. Waarschijnlijk voelde ze dat de show dan meteen zou zijn afgelopen. Na drie kwartier met de camera in de aanslag te hebben gezeten zat ze nog steeds tevreden op de kast.

Uiteindelijk besloot ze toch nog onverwacht om af te dalen door een sprong op mijn linkerschouder. Ik kon nog net de camera richten terwijl ze met een elegante boog uit beeld verdween.

Dat je het maar weet

En de beste wensen voor 2012!

De draad weer opgepakt

Een tijdje heb ik niet over de Atlas der Neederlanden geschreven. Maar nu pak ik de draad weer op. Wat is er sinds eind augustus allemaal gebeurd?

De grote restauratieronde is klaar. Alle kaarten zijn schoongemaakt, vlekken zijn, waar mogelijk, verwijderd, scheuren zijn geplakt, rillen platgestreken en rafelige randjes verstevigd. Sommige kaarten zijn (nog) niet teruggezet - die gaan gebruikt worden op de tentoonstelling in 2013. Alle kaarten zijn door de firma Pictura Imaginis in hoge resolutie gefotografeerd en dus gedigitaliseerd.

Omdat er van de Atlas een facsimile uitgave komt, wordt aan de kwaliteit van het beeld zeer hoge eisen gesteld - veel hoger dan wanneer de beelden voor studiedoeleinden in een digitale beeldbank worden opgeslagen. Van de ongeveer 600 gedigitaliseerde kaarten zullen er zo'n 80 opnieuw gedaan moeten worden. Bij sommige kaarten kan met een iets andere belichting voorkomen worden dat er hinderlijke schaduwtjes van rillen en vouwen te zien zijn. En sommige kaarten zijn alleen perfect in beeld te brengen als ze je ze eerst uit de band haalt. Mogelijk komt er daarom ook een kleine tweede restauratieronde, waarbij specifieke vouwtjes gladgestreken moeten worden voordat de kaart weer gefotografeerd kan worden. Dat gaat de komende maanden gebeuren.

Conservator Jan Werner heeft ondertussen heel hard doorgewerkt. Over bijna alle kaarten is nu een begeleidende tekst. De eerste helft van het 2012 gaat hij verder met gegevens verifiëren, de teksten op elkaar afstemmen, en het geheel finetunen. Dan kan ook begonnen worden aan zaken als index, en als het liefst ook een bladindex. Dat is een overzichtskaart die aangeeft waar kaarten van zijn, en op welke bladzijde je ze kunt vinden. Zoals deze:


Leuke klus voor een stagiair!

Eenmaal, Andermaal..

Mijn eerste veiling, ooit. Bij Bubb Kuyper in Haarlem worden boeken en prenten geveild. Vandaag ook benefietveilen voor musem Meermanno. Dat is het prachtige boekenmuseum in Den Haag dat van de regering opeens met terugwerkende kracht een zeker percentage 'eigen inkomsten' moet genereren. Het nieuwe culturele klimaat met die akelige koude waaiende wind.

Vrienden van het museum hebben boeken ingebracht die geveild worden en de opbrengst is voor Meermanno.
Hier de mensen van de veiling aan het werk. Dat gaat uiterst geconconcentreerd zonder pauze, uren door. Links de veilingmeester. Daarnaast een junior klerk (bestaat dat woord nog? Het klink Dickensiaans maar zo voelde het daar ook, ondanks de laptops) die alles administreert op de computer. Daarnaast een senior, die met een echte vulpen prijzen en bieders noteert, maar soms zelf ook namens een derde partij op een boek of prent biedt.

Daarnaast een junior, die boeken of prenten die dan ander de hamer komen, omhoog houdt, meestal in zuurvrij doorzichtig kunststof hoesje. De man met zijn armen over elkaar doet hetzelfde, maar dan met de grote prenten - hij heeft nu even niets te doen. Geheel rechts de dames die op 1 computer en in real-time de biedingen doen die via het internet binnenkomen. Opvallend aan de heren is hun uiterst originele en gevarieerde keuze in dassen. De waan van de dag heeft op hun dassenkeuze duidelijk geen invloed.

Aan het einde van de middag was er 18.000 euro binnen voor Meermanno. Met de andere acties (waaronder een andere wervingsactie onder de intrigerende titel: 'boek zoekt vrouw') heeft Meermanno de verplichte 'eigen inkomsten' voor 2011 binnengehaald.

En voort gaat het, razendsnel en onverbiddelijk. Aan het einde van de dag had Meermanno 18.000 euri opgehaald. Daarmee - en met andere acties - hebben ze de vastgestelde eigen bijdrage voor 2011 weten binnen te halen.

Divina Lavinia (2)

Divina Lavinia

Lavinia Meijer, lady van de hippe harp,
trad op in Amsterdam West met een mimimal music programma- met o.a. Philip Glass, en Wim Mertens. Getransponeerd van piano naar harp door Lavinia. Een aantal stukken speelde ze quatre mains met Feico Deutecom - zij op harp, hij op vleugel. Lucie schreef er over op haar blog.

Ik moest kiezen - vond ik - tussen een foto waarin Lavinia uiterst geconcentreerd, gepassioneerd en fotogeniek versmelt met haar hemelse harp, en een foto van het moment waarop Lavinia en Feico net klaar zijn en de ontspanning en het plezier van wat er zojuist is gedaan van hen afstraalt. Het werd de ontspanning.