Betere tijden
Feye onder het mes
Zondagavond wilde Feye niet eten en had hij ook niet gepoept; een veeg teken bij paarden. Maar koorts had hij toen nog niet. Dat kwam pas later in de nacht. Maar maandagochtend vroeg had hij wel koorts. Hoge koorts. En hij was hij er duidelijk slecht aan toe. Koliek?! We laadden hem op de trailer en reden met hem naar de paardenkliniek in Wolvega. We waren er om kwart voor acht; om tien uur lag hij op de operatietafel.
Hij bleek een afsluiting van de dikke darm te hebben - waarschijnlijk veroorzaakt door een ontsteking in de dunne darm. Waar die door veroorzaakt werd, is niet duidelijk. Zijn kansen om te overleven zijn ongeveer 50%.
Vanmiddag gingen we op ziekenbezoek. Feye had een joekel van een jaap onderop zijn buik en hij oogde nog behoorlijk sneu. Hij was losgekoppeld van het infuus (die bakken boven hem) en die rare bak waar zijn neus in zit is om te te voorkomen dat hij eet. Hij mag maar heel weinig eten (heel af en toe een hapje hooi of een worteltje). Zijn darmen waren wel weer een beetje op gang gekomen, maar hij heeft nog wel koorts.
Het was al met al een zielig gezicht. Hopelijk is hij morgen wat tieriger en is de koorts gezakt.We willen hem nog lang niet kwijt!
Ontstemd
Soms geloof je je oren (ogen?) niet
Willy Drie voor de tv. Op de eerste foto kun je zien dat hij al lekker groeit. Op de tweede kun je je eigen invulkunde loslaten. Hij lijkt verbaasd door het oogwit dat zo goed zichtbaar is. Waarschijnlijk doordat hij zichzelf in het beeldscherm gereflecteerd ziet. Maar aardiger is het te denken dat hij geagiteerd is omdat hij Johan Derksen op de beeldbuis ziet. Of Andries Knevel. En ze elk moment een dreun kan gaan verkopen.
Of dat hij iets schokkends heeft gehoord ('Wat!? Is de prijs van biefstuk zó gestegen?' Of: 'Krijgen álle Wagyu-runderen in Japan bier én massage?')
Droomboek
Het Loo, Apeldoorn, donderdagmiddag 5 september 2013 - Koning Willem-Alexander ontvangt het eerste exemplaar 'Mjn droom voor ons land', beter bekend als Droomboek.
Wij, paparazzi, werden overzichtelijk samengedreven in Persvak Eén. Daar stonden we te wachten tot het koningspaar zou arriveren:
Iedereen op dit feest zag er prachtig uit, behalve de fotografen. Die zijn altijd duidelijk herkenbaar aan de slonzige wijze van kleden. De tijd werd gedood met sterke verhalen: Alfa-males-onder-elkaar over oorlog in Nepal of de beruchte Apeldoornse Koninginnedag van 2009 ('De lichamen vlogen door de lucht joh') en het veroveren en behouden van een redelijk plekje op het krappe podium. Iedereen haatte de achtergrond op het podium (de lichtbeelden van het scherm veroorzaakten nare interferentie met het camerabeeld). En vonden wij het allemaal jammer dat Willem-Alexander alléén het podium beklom om het Droomboek in ontvangst te nemen:
Het bleef een ceremonie tussen twee meneren. Maar hij kijkt lief de camera in. Prima koning!
Toen de deuren openden en het koningspaar met een select gezelschap - dus zonder fotografen - de tentoonstelling betrad, draaide Maxima zich nog even om en wuifde. En daarmee maakte ze het weer helemaal goed.
Ja, dat schiet al lekker op.
Ik wist niet waar ik aan begon toen ik op een dag, wel, begon aan het opknappen van de linkerkant van mijn woning. Links dat is: keuken, wc/douche, gang, voorkamertje. In de rechterkant - de woon- en slaapkamer - is alleen opgeruimd.
Dit is de opgeruimde slaapkamer. Het opgeruimde is nu even verstopt onder de spullen uit de gang. Daar hebben J. en ik gisteravond het gangkastje ontmanteld, de vloer gesloopt, het hout in pakketjes afgevoerd en een nieuwe ondervloer gelegd. En meters kieren dichtgekit.
En passant ook het reeds geschuurde kozijn in de voorkamer in de grondverf gezet. Toen met een zere rug naar bed gewankeld.
De keuken is trouwens erg leuk en fris geworden.
Opgeruimd(er)
Echt opschieten - nou nee. De keuken ziet er nog uit of er een bom is ontploft. Maar de boekenkast begint aardig op orde te raken. Als mijn keuken er net zo uitzag, was ik nog veel gelukkiger.
Fries scrabbelen op het Heegermeer
Wij boffen maar. Mochten we mee met buurman Jos en buurvrouw Mieke op fantastische, stabiele, superdeluxe schip: kijken naar het Skûtsjesilen op het Heegermeer.
Er zijn allerlei klassementen, maar voor de kenners: dit was een wedstrijd in de competitie van de Sentrale Komisje Skûtsjesilen - SKS). Fries scrabbelen op het water, met al die letters in de zeilen.
Op de staande foto kruisen de skutsjes van Sneek en Woudsend elkaar. Maar schijn bedriegt: Sneek lag ver voor op Woudsend, dat als laatste eindigde, zo'n acht minuten nadat Sneek triomferend als eerste over de finishlijn was gekomen.
Met lagere tafel en hoger glas spettert het minder.
Echter, hij is perfect voor citroenen! En aangezien ik met dit warme weer graag water met een klein scheutje citroensap drink, staat de pers nu op het aanrecht met de halve citroen er op. Even draaien en het sap druppels vanzelf in het hoge glas eronder. Proost!
.
Aanrader: Stephen Gill in Foam
Kuikentjes uit de dop
Kuikens in de dop
In drie weken van ei naar kuikentje: het blijft een wonder. Niet een wonder dat voor iedereen is weggelegd. Na ruim drie weken broeden had kip Brownie er genoeg van. Ze vertrok van het nest. Bevruchte eieren worden in ongeveer 21 dagen uitgebroed, maar haar collega-kippen waren in die tijd bij haar in het nest gekropen en hadden er eieren bijgelegd die Brownie ook onder haar vleugels nam.
Als er steeds eieren bijgelegd worden door kippen die koekoeksgedrag vertonen, kun je als broedse kip wel aan de gang blijven. Dan komt er nóóit een einde aan. Broeden is een flinke aanslag op de gezondheid van een kip: ze komt nauwelijks van het nest en ze eet en drinkt heel weinig. Brownie hield het in elk geval na ruim 23 dagen voor gezien. Er waren inmiddels een paar kuikentjes uit hun ei gekomen en voor de rest geloofde ze het wel. Ze stapte op en de eieren werden koud.
Bij het openmaken van de verlaten eieren bleek dat als Brownie was blijven zitten, er meer kuikentjes waren bijgekomen. Er waren drie bevruchte eieren: één van naar schatting een week, een van iets minder dan twee weken en eentje met een kuikentje erin dat bijna levensvatbaar was. Met een paar uur warmte extra had dit dit kuikentje vast en en zeker geleefd.
BoekStart Baby Voorleesrecord
De babies vonden het in overgrote meerderheid wel best, want er zitten pop-ups in het boek en je kunt lekker sabbelen op de hoekjes. BabyStart ambassadeur Ruben Nicolai improviseerde er vrolijk op los bij het verhalen vertellen en diverse moeders, vaders en grootouders mochten de geluiden van de wilde dieren invullen. Met 327 babies is de lat hoog gelegd voor diegenen die dit record ooit hopen te breken.
Roze Geschiedenis
Ik heb deze foto een paar weken geleden gemaakt. Als ik ernaar kijk, wordt ik alweer blij. Dit zijn links Wil Merkies (journalist, feminist, lesbisch en in die volgorde) en rechts haar biograaf, Emma van Zalingen. In hun handen houden zij elk een zojuist gepresenteerd levensboek van Wil Merkies. Emma heeft dat fantastisch gedaan. Ze hebben allebei alle reden om te stralen en - by Jove! - dat doen ze.
Er werden die middag meer levensboeken gepresenteerd van andere mensen - die zijn op deze foto duidelijk even buiten beeld gelaten. De mens helemaal links in beeld is Lonneke van den Hoonaard, directeur van Ihlia, het Internationaal Homo- en Lesbisch Informatiecentrum en -Archief. Samen met zorgorganisatie Osira Amstelring zijn zij een project begonnen om in Amsterdam woonachtige roze senioren te stimuleren hun levensverhalen te vertellen. En van die verhalen een levensboek te laten maken door een vrijwilliger-biograaf.
Dit alles in de overtuiging dat niets menselijks ons vreemd is en oudere homomannen en lesbische vrouwen óók vol levensverhalen zitten. Kinderjaren, schooltijd, werkervaringen, liefdes, een maatschappij die over het algemeen niet zo vriendelijk aankeek tegen hen die anders zijn. En ach! Veel roze senioren schijnen ook geen kinderen of kleinkinderen te hebben aan wie zij hun verhalen kwijt kunnen -zelfs niet één keer, niet eens als het een vrolijk verhaal is.
Mijn vader kan zijn verhalen kwijt bij mij. Ik mag nog maandelijks horen over het houten kistje dat zijn vader timmerde. Waarin precies de twee roggebroodjes pasten (19 cent per pond) die mijn vader in Lemmer aan de de beurtschipper meegaf voor zijn hongerige ouders in Amsterdam. Kistje vol naar Amsterdam en leeg weer terug naar Lemmer en het kwam altijd aan. Als ik dat verhaal een maand niet gehoord heb, herinner ik hem er aan.
Terug naar Ihlia en Osira. Vorig jaar zijn ze begonnen met project Roze levensboeken. Hopelijk krijgen ze de middelenbijeen om ook volgend jaar met de Levensboeken door te gaan. Ik ben zelf als vrijwilliger-biograaf doende: het is veel werk en echt geweldig om te doen.
Ergens dit najaar hoop ik te staan waar Emma op de foto als is. Als ik de vrouwen op die foto zie, zie ik waarom ik dit een prachtig project vind.
De mooiste thuis
Indruk maken op de andere boys on the block; wat deze jongen betreft is er geen twijfel mogelijk wie hier de meester van de mestvaalt is. (Foto: Inge)
Vroedvrouw
Op weg naar de supermarkt gaat de telefoon. I. heeft dienst. Kalfje zit achterstevoren en verdraaid. Pogingen om het kalf in de baarmoeder te draaien (van boven naar onder en van voor naar achter) mislukken. Een keizersnede blijkt noodzakelijk. Het kalfje blijkt - tegen de verwachting in - toch nog te leven. Moeder en kind maken het goed.
Nieuw Span
Gisteren ging Hayke (3) voor het eerst met Feye (12) voor de kar. Ze heeft de afgelopen weken geleerd om in haar eentje een karretje te trekken en nu gaat ze getraind worden om in een dubbelspan te lopen. Feye treedt op als haar mentor. En het is veel makkelijker om het karretje recht te houden met een ervaren paard aan de kant waar de auto's langsrijden. Dus Feye staat links (op de foto rechts) en Hayke rechts (op de foto links). Helemaal links op de foto staat Nienke - bij deze eerste rit was de assistentie van een extra en echt paardenmeisje zeer gewenst.
Start! Qua grootte zijn ze nogal verschillend. Als je Hayke alleen ziet, lijkt ze een heel normaal formaat te hebben. Maar naast Feye is ze opeens een klein meisje. Ze heeft er zin in: je kunt zien dat de strengen (de riemen waarmee het paard de kar trekt) bij Feye in een los boogje hangen. Hayke trekt de kar feitelijk in haar eentje.
Abonneren op:
Posts (Atom)