De eerste keer liep hij (in de paardenbak) met aan beide kanten een begeleider. En dat was nodig ook, want hij vond het helemaal niets, dat karretj: hij begon enorm te bokken en te springen. Gelukkig riep Inge - die weliswaar geen ervaring heeft met jeugdige ossen trainen, maar wel met jonge paarden - dat we hem moesten laten rennen. Dat was een meesterzet. Want als hij rent, kan hij niet erg bokken en dan is de kans veel kleiner dat hij met zijn achterpoten over de stokken uitkomt en akelig neerkomt.
Bij een door W3 bijzonder snel genomen buitenbocht struikelde ik weliswaar, landde met mijn gezicht vol in het zand terecht en moest mijn touw loslaten, maar Inge hield gelukkig wel vast. En met het volgende rondje kon ik weer aanhaken.
De rechte stukken gingen al snel goed, maar bij de bochten voelde Willy Drie natuurlijk zo'n stok in zijn zij prikken, en dan bleef hij staan en zette zijn voorpoten in de weerhaak-stand. (In tegenstelling tot een paard mist W3 dan de impuls om te vluchten: hij rent niet, hij zet zich schrap) Het kostte dan enige overredingskracht (en wat gepook met de koeienstok) om hem weer op gang te krijgen.
Toen ook de bochten goed gingen, zijn we met hem op straat gaan wandelen. Op de weg trekt het karretje veel lichter dan in het zand van de paardenbak, dus dat was een eitje voor Willy Drie.
Je merkt dat hij het ontzettend leuk vind om te wandelen. In het begin loopt hij heel snel. Als hij ziet dat we teruggaan, gaat hij opeens veel langzamer lopen. Ik zou wel elke dag met hem willen trainen.
Voor meer foto's klik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten