Lord of the Fry's

De foto's die ik in de kerk maakte zijn natuurlijk helemaal bagger - als je de foto onderaan een kwartslag draait zou je denken dat deze werd genomen ná zijn overlijden. Gelukkig is er nog een poster achter hem waarop staat om wie het gaat: Stephen Fry, de meester aller Fry's. Springlevend en nog immer begiftigd met de the gift of gab: hij praat makkelijk vijf kwartier in een uur en het is niet alleen onderhoudend en amusant, het gáát ook nog ergens over.

Volgens mijn metgezel-van-de-avond en Fry-kenner Luigi vertelde Stephen Fry hele stukken bijna letterlijk uit zijn recentelijk uitgekomen tweede deel van zijn autobiografie The Fry Chronicles . Het bewijst dat Fry een tekstvast man is en het was geen enkel bezwaar. Het stuk waarin hij de loftrompet bleef steken over Stephen Jobs van Apple had wat mij betreft iets korter gekund. Maar zijn verhaal over de rol die Oscar Wilde in zijn leven heeft gespeeld (een verhaal van een half uur? of drie kwartier? de tijd vloog!) was elke seconde waard.

Na afloop signeerde Stephen Fry zijn boek. Er stond een ontzagwekkende rij mensen. Hij zou alléén een handtekening doen. Geen speciale opdrachten ('voor mijn lieve broer') en geen foto's maken van de meester, waren de instructies van de rondschietende zenuwachtige dames die een en ander in goede banen moesten leiden. Want zodra Stephen Fry een lens op zich gericht weet, stopt hij met wat hij aan het doen is en gaat poseren. ('I don't mind at all, do use your flash if you like, flash away!') Dan zou het signeren tot diep in de nacht duren en dat was niet de bedoeling. Mr. Fry vliegt geloof ik vandaag alweer naar Los Angeles. Ik wacht met smart op de leuke foto die Sigrid van American Book Center mij gaat sturen. Ter herinnering van een heel erg mooie avond.