Bezoek aan het Joods Historisch Museum, om op de valreep een aardige tentoonstelling te zien over de vrouw die in Nederland het ballet tot grote hoogte heeft gebracht, Sonia Gaskell. Vooral de documentaire aan het eind (met interviews van mensen die haar goed hadden gekend, zoals Rudi van Dantzig) was heel interessant.
Wat het echter tot een onvergetelijke ervaring maakte - en bij mij moordneigingen losmaakte - was een groep oudere dames uit de provincie, die de tentoonstelling ook bezochten. En met zeer luide stemmen bespraken zij alle misverstanden die ze tot nogtoe hadden gehad
- 'Ik ben buiten blijven staan want ik dacht, dan kan ik ze niet missen',
- 'Ja, wij stonden binnen, we dachten, ze komt zeker niet meer',
- 'Het is dat ik nog even binnen ben gaan kijken, de wind was ijskoud'.
etc.
Aan hun ganzenwaggel-loopjes te zien waren het geen oud-ballerina's. En een paar zetten hun conversatie rustig door vlak voor de automatisch openende schuifdeuren, die daarop steeds open en dicht gingen. Ze kwamen qua volume ver boven Rudi van Dantzig uit.
Ik was even heel fel gerontofoob.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten