Op mijn kamer staan nog altijd de twee kratjes met Foto’s en Documenten van Vroeger.: de FoDoVroe-kratjes. Maar alleen als ik echt belangrijke dingen te doen heb, liefst iets met een harde, meedogendloze deadline, krijg ik de onweerstaanbare behoefte opeens in plaats van mijn Plicht, een greep in een FoDoVroe te doen.
Vandaag pak ik een plastic doosje van ongeveer 16 x 3 x 5 cm met op het deksel de tekst: “Kodak Film Elite”. Er zitten dia’s in. Na een kleine worsteling met de scanner (waar stel ik ‘diapositief’in?) krijg ik ze op mijn beeldscherm.
Ach! Wat waren we jong jong!
Feestelijk uitgedost voor de Vrouwenboekenweek in Amsterdam in 1985,
georganiseerd door een heleboel mensen, vrouwen, boekhandel Xantippe, maar Rolien en Lucie
presenteerden het. Ik had een enorm boek getimmerd, voor op het toneel,
als achtergrond voor de interviews met schrijfsters in De Balie.
De eerste Anna Bijns-prijs werd uitgereikt, door een jonge Elly de Waard, zich als sinds de pubertijd bewust van het Historisch momentum van alles, geflankeerd door rechts (op de foto onscherp) Renate Dorrestein - die nog maar net uit de luiers lijkt te zijn - en links de vlammende haarbos van Anja Meulenbelt.
Tussendoor keken we wie de witste benen had. Of de harigste. Wat was Gemma bruin – net terug van vakantie, herinner ik me nu, 36 jaar later. Wat was Lucie beeldschoon. Wat was ik helemaal niet zoals ik me herinner. Ik lijk vrolijk en jong en oplettend, maar ik vluchtte toen al een tijd voor de depressie die mij een paar jaar later bijna zou verpletteren. En mij daarvóór al vaak heel moeilijk gezelschap maakte voor mensen die van mij hielden.
Wat een boel slechte foto’s ook, met af en toe een mooie er tussendoor. De mooiste momenten vind ik niet in de Kodak Film Elite-doos. De literaire avond gepresenteerd door Marjan Berk Ze begon heel jolig en stuitte op een ijzige muur van afkeuring van het publiek, dat kennelijk voor wat Highbrowerigers gekomen was. Literatuur, ja! Vrouwen willen zich Serieus Genomen voelen! Marjan voelde het aan, wijzigde ter plekke haar presentatiestijl en kreeg uiteindelijk een donderend applaus – wat een vakvrouw.
Van Marjan Berk heb ik bij die gelegenheid ook één van mijn levensmotto’s geleerd: Ik Laat Wel Over Me Lopen Maar Niet Heen & Weer.
Ander ontbrekende fotomoment: het optreden van de jonge en sprankelende Diana Ozon. Wat ze voordroeg, weet ik niet meer, maar het was één brok sexy levensvreugde en dynamiek. Mijn brave vader en moeder, de immer loyale ouders die vanuit de Veluwe naar Amsterdam gereisd waren om het evenement te bezoeken, waren erbij.
Mijn vader viel als een blok voor Diana’s elan, dictie, levensvreugde. Hij straalde als een verliefde puber - dat poëzie zo fantastisch kon zijn! - en kocht meteen drie van haar dichtbundels. Het was zijn eerste poëzie aankoop sinds het verzameld werk von Slauerhoff in 1947.
