Het uitzicht van tante Katja
Amsterdam, Slotervaart, 29 december. Alle struiken zijn uit het plantsoen verwijderd, het speeltuintje is gedemonteerd en alles is afgevoerd door mannen van de gemeente. De laatste kraakwacht heeft zijn flat verlaten en de ramen en deuren beneden zijn dichtgetimmerd. Het wachten is op de slopers; en die wachten ongetwijfeld op het nieuwe jaar.
Het uitzicht van tante Katja
Amsterdam, Slotervaart, half november. Deze foto werd half november (2011) gemaakt door nicht Tineke. Dit is het plantsoentje waar tante Katja al meer dan vijftig jaar op uitkijkt, en het hier is het nog intact. Het is in die vijftig jaar steeds mooier geworden, want de bomen zijn in vijf decennia gegroeid tot grote gelukkige bomen - even gesteld dat bomen behalve groot ook gelukkig kunnen groeien.
Maar de idylle is schijn: Slotervaart (prachtwijk, krachtwijk, Vogelaarwijk) gaat op de schop. In het kader van de stadsvernieuwing moeten de flatgebouwen links en rechts op de foto tegen de vlakte en het plantsoentje word platgegooid. Er gaan nieuwe woningen worden gebouwd, en het plantsoentje wordt opgedeeld in achtertuinen. Het moge duidelijk zijn: 't groene gras gaat wijken voor schuttingen, tuinhuisjes, betegelde terrassen en tuinkabouters.
Kijk maar goed. Dit gaat verdwijnen.
Een onverwacht wintercadeau
Het onverwacht wintercadeau begint vorm te krijgen. De veer is schoongedremeld en glanst aan de onderzijde. Aan de bovenkant blijft hij bruin. Niet omdat ik het dremelen moe werd maar omdat ik dat aardig vind aansluiten bij het bruin van de wortels die erop komen.
Bij Xenos vond ik een handzaam metalen vierkant voetstukje, kerstledlampjes lagen bij Dieuwkes Hobby en Kado Shop in Beetsterzwaag en Praxis leverde de Alabastine vloervuller. De elektrische draad van de kerstlampjes loopt door een stukje tyleenslang dat nog in de garage lag. Het puur natuur seringenwortelbosje wordt nu - heel Hollands - bijkans overwoekerd door cement, staal en metaal. Ik heb er vele uren knutselplezier aan beleefd.
We kunnen al bijna spreken van een kerststukje. Het vloertje moet nu verder drogen en daarna ga ik het hoogglans zwart verven - om het licht van de lampjes in de wortelstruik te reflecteren. En dan hoort de zwarte tyleenslang er wat meer bij. Met een beetje mazzel staat mijn kerstchampignon vóór 2e kerstdag te stralen in de kamer.
Ook namens die kippen die buiten beeld bleven
Je kunt het doen, je kunt het laten, maar elk jaar moet er toch weer dat Besluit vallen: Kaarten sturen? Geen kaarten sturen? En zo ja, wat dan? Er zit iets huiveringwekkends aan zelfgeknutselde kerst- en nieuwjaarskaarten. Enerzijds is het truttig, anderzijds toch-ergens-best-wel-hartverwarmend. We gaan voor dit jaar wederom voor de hartverwarmende truttigheid. In dit geval een groepsportret met dieren. De aandachtsboog van de meeste beesten is fors korter dan die van een drie-jarig kind, dus met 7 beesten op de foto gaan is een uitdaging. Na het indrukken van de knop had ik 5 seconden om terug te hollen, plaats te nemen op de bank en de katten te belemmeren om te ontsnappen. Maar dat het resultaat een soort van zootje is, was ook de bedoeling.
De paarden en de honden paaien we met - zorgvuldig buiten beeld gehouden - winterwortels. Daar zijn ze dol op. Inge deelt ze uit, vandaar dat zij hier het hartverwarmend middelpunt is. De kip heeft geen keus; zij ligt klemvast aan de borst. Bij katten ligt het uiteraard wat lastiger. Chucky berust, Chick staat op punt van ontsnappen. Buiten beeld bleven Foppe, Bolletje en Henny.
Voor de volledigheid, dit zijn, van links naar rechts, op de bovenste rij: Melvin, Feye. Middelste rij: Inge, ik, Roesjka. Onderste rij: Quincy, Puntje, Chuck, Chicky.
Een onverwacht wintercadeau
Geheel in lijn met de geest van het seizoen: de seringwortels worden onderdeel van een kerststukje. Een champignonvormig kerststuk.
Dit wordt de stam: de veer uit de schokdemper van een opel astra, gevonden en voor tien euri gekocht bij een sloopbedrijf op een industrieterrein bij Sneek. Een mooie bolle vorm - wat een sierlijk ding zit daar verstopt in een astra. Maar hij was ook erg roestig - deze foto is genomen na een nacht weken in een sodabad, staalborstelbeurt en twee uur schuren met grof schuurpaper. Dat zet nog niet veel zoden aan de dijk, want ik wil de glans van metaal naast het doffe bruin van de wortelbos. Morgen ga ik op zoek naar een krachtig ontroestingsmiddel: rustyco.
Een onverwacht wintercadeau
Een onverwacht cadeau - het wortelstel van een sering. Om omgekeerd in de vensterbank te leggen bij wijze van Puur Natuur. Een speciale verrassing van W., van wie ik nu vermoed dat háár vensterbanken uitpuilen van de seringwortelstelsels, al weet ik dat natuurlijk niet zeker.
Een wortelstelsel in de vensterbank - ik weet niet. Ja, ik weet dat puur natuur en vogue is. Geen woninginrichter of er staat wel een verzameling uit wrak- of steigerhout getimmerde keukentafels te pronken. Maar nog niet bij mij. Bovendien is mijn vensterbank wat aan de smalle kant voor dit object.
En toch.... de vorm is intrigerend. Een soort vogelnest met een dikke stronk in het midden - daar is wat mee te doen. Zoveel warrelige natuur schreeuwt om strakke cultuur. Een dikke cylindrische veer bijvoorbeeld, zoals je die bij schokdempers wel tegenkomt. Knutseltijd! Wordt vervolgd.
Chick springt
Chicky bovenop de kast van de slaapkamer, 2,70 meter bover de vloer. Ik was benieuwd hoe ze weer naar beneden zou komen - ik weet dat ze het kan, ze deed het eerder, maar ik had het nooit gezien. Helaas had de Chick geen zin.
Ik vroeg Inge om te komen en achter de deur, laag bij de grond, interessante krabgeluiden te maken. Chick keek geïnteresseerd toe. Geen haar op haar hoofd dacht eraan af te dalen. Waarschijnlijk voelde ze dat de show dan meteen zou zijn afgelopen. Na drie kwartier met de camera in de aanslag te hebben gezeten zat ze nog steeds tevreden op de kast.
Uiteindelijk besloot ze toch nog onverwacht om af te dalen door een sprong op mijn linkerschouder. Ik kon nog net de camera richten terwijl ze met een elegante boog uit beeld verdween.
De draad weer opgepakt
Een tijdje heb ik niet over de Atlas der Neederlanden geschreven. Maar nu pak ik de draad weer op. Wat is er sinds eind augustus allemaal gebeurd?
De grote restauratieronde is klaar. Alle kaarten zijn schoongemaakt, vlekken zijn, waar mogelijk, verwijderd, scheuren zijn geplakt, rillen platgestreken en rafelige randjes verstevigd. Sommige kaarten zijn (nog) niet teruggezet - die gaan gebruikt worden op de tentoonstelling in 2013. Alle kaarten zijn door de firma Pictura Imaginis in hoge resolutie gefotografeerd en dus gedigitaliseerd.
Omdat er van de Atlas een facsimile uitgave komt, wordt aan de kwaliteit van het beeld zeer hoge eisen gesteld - veel hoger dan wanneer de beelden voor studiedoeleinden in een digitale beeldbank worden opgeslagen. Van de ongeveer 600 gedigitaliseerde kaarten zullen er zo'n 80 opnieuw gedaan moeten worden. Bij sommige kaarten kan met een iets andere belichting voorkomen worden dat er hinderlijke schaduwtjes van rillen en vouwen te zien zijn. En sommige kaarten zijn alleen perfect in beeld te brengen als ze je ze eerst uit de band haalt. Mogelijk komt er daarom ook een kleine tweede restauratieronde, waarbij specifieke vouwtjes gladgestreken moeten worden voordat de kaart weer gefotografeerd kan worden. Dat gaat de komende maanden gebeuren.
Conservator Jan Werner heeft ondertussen heel hard doorgewerkt. Over bijna alle kaarten is nu een begeleidende tekst. De eerste helft van het 2012 gaat hij verder met gegevens verifiëren, de teksten op elkaar afstemmen, en het geheel finetunen. Dan kan ook begonnen worden aan zaken als index, en als het liefst ook een bladindex. Dat is een overzichtskaart die aangeeft waar kaarten van zijn, en op welke bladzijde je ze kunt vinden. Zoals deze:
Leuke klus voor een stagiair!
Eenmaal, Andermaal..
Mijn eerste veiling, ooit. Bij Bubb Kuyper in Haarlem worden boeken en prenten geveild. Vandaag ook benefietveilen voor musem Meermanno. Dat is het prachtige boekenmuseum in Den Haag dat van de regering opeens met terugwerkende kracht een zeker percentage 'eigen inkomsten' moet genereren. Het nieuwe culturele klimaat met die akelige koude waaiende wind.
Vrienden van het museum hebben boeken ingebracht die geveild worden en de opbrengst is voor Meermanno.
Hier de mensen van de veiling aan het werk. Dat gaat uiterst geconconcentreerd zonder pauze, uren door. Links de veilingmeester. Daarnaast een junior klerk (bestaat dat woord nog? Het klink Dickensiaans maar zo voelde het daar ook, ondanks de laptops) die alles administreert op de computer. Daarnaast een senior, die met een echte vulpen prijzen en bieders noteert, maar soms zelf ook namens een derde partij op een boek of prent biedt.
Daarnaast een junior, die boeken of prenten die dan ander de hamer komen, omhoog houdt, meestal in zuurvrij doorzichtig kunststof hoesje. De man met zijn armen over elkaar doet hetzelfde, maar dan met de grote prenten - hij heeft nu even niets te doen. Geheel rechts de dames die op 1 computer en in real-time de biedingen doen die via het internet binnenkomen. Opvallend aan de heren is hun uiterst originele en gevarieerde keuze in dassen. De waan van de dag heeft op hun dassenkeuze duidelijk geen invloed.
Aan het einde van de middag was er 18.000 euro binnen voor Meermanno. Met de andere acties (waaronder een andere wervingsactie onder de intrigerende titel: 'boek zoekt vrouw') heeft Meermanno de verplichte 'eigen inkomsten' voor 2011 binnengehaald.
En voort gaat het, razendsnel en onverbiddelijk. Aan het einde van de dag had Meermanno 18.000 euri opgehaald. Daarmee - en met andere acties - hebben ze de vastgestelde eigen bijdrage voor 2011 weten binnen te halen.
Divina Lavinia
Lavinia Meijer, lady van de hippe harp,
trad op in Amsterdam West met een mimimal music programma- met o.a. Philip Glass, en Wim Mertens. Getransponeerd van piano naar harp door Lavinia. Een aantal stukken speelde ze quatre mains met Feico Deutecom - zij op harp, hij op vleugel. Lucie schreef er over op haar blog.
Ik moest kiezen - vond ik - tussen een foto waarin Lavinia uiterst geconcentreerd, gepassioneerd en fotogeniek versmelt met haar hemelse harp, en een foto van het moment waarop Lavinia en Feico net klaar zijn en de ontspanning en het plezier van wat er zojuist is gedaan van hen afstraalt. Het werd de ontspanning.
Abonneren op:
Posts (Atom)
