Herk's: 2014

T. Katja's keuken

Het zeil in de keuken van tante Katja ligt!

Het was wel een beetje een Worsteling voor Meneer Carpetright. Maar hij heeft de klus geklaard in een half uur. Ik ben blij dat ik er geen weddenschap op heb afgesloten, want het vinyl ligt er zonder naden. Het is één stuk. Chapeau.

Zó zag het er vanochtend nog uit.

Toen waren we nog in afwachting van de firma Carpetright (Karpét-rait!). Opdat de keuken - op een paar kleine dingetjes na - klaar is voor 2015. En 2016. En 2017.

De opknapbeurt van de keuken is dit jaar half gedaan door Woningbouwvereniging De Alliantie. In de keuken vervingen zij de elektra, de buitengevel en het grootste deel van de weggesloopte keukenblokken. Verven deden ze niet, evenmin als andere (noodzakelijke) werkzaamheden die helaas niet vielen onder de taakomschrijving van de tientallen timmerlieden, loodgieters, elektriciens, opzichters en ander bouwvolk dat hier het afgelopen jaar de flat kwam binnenstampen. Want als ze dáár aan begonnen, kwam hun werk nooit op tijd af.

Gelukkig sloopte Dick het oude scheidingswandje tussen gang en keuken eruit; verfden Jessica en ik de keuken en badkamer en zetten we er een nieuw keukenkastje bij. Bart vulde de wat gehavende sponningen van het oude scheidingswandje op en zette het in de grondverf. En gisteravond heb ik het oude zeil eruit gesloopt en provisorisch de akelige scheurnaad gedicht die zich na het verwijderen van vele lagen plakband openbaarde (wéér van dat bliksemse scheidingswandje).

Dat was nog even lastig. ('Waarom ben je hier niet aan begonnen toen de winkels nog open waren?' vroeg de buurvrouw hoofdschuddend.' Dat was een leerpunt - die nemen we mee voor een volgende keer. Nooit zeil wegslopen als de Gamma al dicht is.) Tot mijn grote vreugde vond ik tijdens een door wanhoop gedreven systematische zoektocht door alle bergplekken van het huis een klein emmertje met instant-cementpoeder. Wat fijn dat tante Katja zo'n veelzijdige vrouw is die emmertjes instant-cement bewaart. Slechts een beetje water toevoegen en presto! Niet genoeg voor de hele scheur, maar met een elders opgeduikeld en op maat gesneden latje kon het kloof bevredigend worden gedicht. Wat is improviseren toch leuk.

Overdekt scharrelen in de ossenstal

Klaar voor de nacht

Kat heeft kaaskoekje. Hond kijkt bescheiden toe.

Gesnapt

De buren sturen een foto: Rouschka in hun voortuin. Ze nuttigt een pizza die daar is neergelegd voor de vogels. Voor een zestienjarige met wankele achterpootjes weet ze toch onvermoede krachten te genereren als er wat te snaaien valt.

Op de vingers gekeken

Het nadeel van op de bank werken, is dat je je laptop niet het enige is dat op schoot moet. Chucky heeft ernstige behoeft aan warmte en genegenheid en dringt zich ertussen. Het zou leuk zijn als hij dan af en toe een goedkeurende blik zou werpen het beeldscherm, maar nee. Slapen wil hij. En af en toe schud hij zijn rechteroor wat geïrriteerd als ik er met mijn hand tegenaan kom terwijl ik bezig ben op het toetsenbord. Sorry Chuck.

Nieuwe plantensoort!

Vandaag is het weer fraaier. Wij zijn onmiddelijk aan de wandel geslagen. Noet over glibberige stenen en spekgladde rode modder maar gewoon op een asfaltweg die met onbekende bestemming een berg opkronkelde. Ruisende wind, twinkelerende vogeltjes, af en toe stijgt een geitenbel op uit het dal. Links en rechts stenen op de weg van het stormachtige weer gisteren. Maar dan! Gevonden op weg naar een bergtop: de olijkel. Kennelijk ook geliefd bij Griekse lieveheersbeestje.

Gister en vandaag

Regen in Sougya

Today was a rainy day. The river was wild and yellow. So here you see (top to bottom): sky, dark sea, sea discolored by mud from river, green sea, white waves, yellow sunshades. Grey pennle beach. All seen from behind the plastic window from beach café).

Lekker uit eten

Oude haven, Chania, Kreta: de katten bij restaurant Vasiliko. Deze poes heeft al diverse stukjes tonijn en drie of vier gegrilde sardinefileetjes achter de kiezen. De graten werden besnuffeld maar niet gegeten - dat deed een nog kleinere lapjeskat die even later opdook. Ook de moessaka aan het buurttafeltje werd door de dames gewaardeerd. Zolang er toeristen in beeld zijn, zal meneer Vasiliko de beestjes niet wegjagen.

Zwarte spaghetti

Kreta wordt herbebost met - vooral - olijfbomen. Die hebben naar het schijnt niet zoveel water nodig. Maar ondertussen is half Kreta bedekt met eeb kluwen van tyleenslangen die zich langs iedere olijfboom kronkelt. Een enorm zwart spaghettimonster heeft zich aan het oppervlak van Kreta gehecht.

Series: te wit

Na bijna een volle dag op Kreta dienen de mogelijke series zich aan: Wonderlijke Wijnlabels, Historische Stieren, Tot Nadenken Stemmende Borden in de Openbare Ruimte, Kalende Griekse Mannen Met Lang Haar, Heerlijke Gerechten en, bij thuiskomst in ons appartement in Heraklion: Te Witte Woonhuizen. Dat laatste helpt wel om (afkikkend van het Volle Leven) 's avonds ook na 7 iur de ogen nog enkele uren open te houden.

Wonderlijke Borden in de Openbare Ruimte

Wat zou dit bord betekenen? Rolstoel hoer parkeren en zie maar hoe je binnenkomt? En dan de afbeelding die ernaast op de muur is gespoten - van een dansende nymf, lijkt het wel. Was die er al? Of is die pas op de muur gezet toen het mysterieuze invalidenbord er al hing? Alsof je de nog eens extra wilt inpeperen hoe vervelend het is om minder valide te zijn.

Noynoy! Vanaf Kreta

Riverbed (Olafur Eliasson)

In Louisiana (Museum of Modern Art) net boven Kopenhagen maakte de Deens/IJslandse kunstenaar Olafur Eliasson de installatie 'Riverbed'. Indrukwekkend, al vond ik het achteraf jammer dat ik al foto's had gezien voordat ik het stroompje tussen de stenen zelf zag. Dat haalt veel van het 'wow'-effect weg. Bij Eliasson kun je je maar het beste laten verrassen.

De verrassing was de tentoonstelling van Emil Nolde in hetzelfde museum. Die was wél verrassend. Ik associeerde hem altijd met schilderijen vol kleur en bloemen. Dat van die kleuren klopt zeker. Maar hij deed ontzettend veel meer en daar zitten prachtige, briljante dingen bij. Zoals deze:

De tafel (1)

- Wat wil je voor je verjaardag? Een boek?
- Ik heb al een boek...

We hebben al een tafel, we hóeven er geen. Maar deze zomer zagen we tijdens het kunstweekend in Woudsend een tafel die zó leuk was dat onze blik eraan bleef haken. Daarna liepen we door, langs stalletjes met dreamweavers, bontbeschilderde krukjes en beige handgebreide tassen. Na vijftig meter keken wij elkaar aan en liepen terug. Naar de tafel.

De tafel was gemaakt door Henk Osinga. Zijn tafels maakt hij van dikke planken, waarbij de vorm van het tafelblad bepaald wordt door de vorm van de boom. Het was een relatief nieuw idee, wij keken naar het prototype. En wij wisten: zo'n stoere tafel willen wij. We vertrokken na een gesprek een een stukje hout met daarop zijn telefoonnummer geschreven in dikke zwarte viltstift. Als er weer bomen beschikbaar waren, zouden we verder praten.

Onlangs liet Henk weten: 'Ik heb weer bomen. Ze zijn al gezaagd. Kom maar kiezen.' Het gaat om prunus (vogelkers). De prunus - althans de Amerikaanse vogelkers - wordt ook wel 'bospest' genoemd - niet echt aardig. Maar met het hout kun je van alles doen. Leuke tafels maken.

Prunus (vogelkers), dwarsdoorsnede

Prunus (vogelkers). Geboren, getogen en gezaagd in Nijemirdum.

Henk met twee van de gezaagde bomen. Wij kozen de boom rechts. De tafel wordt straks ongeveer 2,3 m lang.

Het gezaagde hout moet drogen. Dat gebeurt in een speciale droogruimte (dan gaat het sneller). De planken zullen krimpen - vijf cm dikte wordt 4 cm dikte. Pas als ze uitgekrompen zijn, kan er een tafelblad van gemaakt worden. Je kunt meten hoeveel vocht er nog in het hout zit, dat moet beneden een bepaalde waarde liggen. Volgens Henk zal dat een maand of twee duren. Wij hebben onze twijfels (ik denk eerder een half jaar), maar wij zijn hier de leken.

Hier worden de tafels straks gemaakt. Wat het onderstel betreft, gaan wij nog op onderzoek uit.Wat staat er mooi bij? En welke stoelen kun je bij zo'n bijzondere blikvangende tafel zetten?

Het Roer Moet Om!

Persoonlijk ben ik niet geneigd om mijn interieur regelmatig om te gooien. Als het eenmaal naar behoren staat, blijft het wat mij betreft decennia lang op zijn plaats.
Maar vanavond begon het bij I. te kriebelen en daar is toch ook wel een beetje mijn thuis ook en voor ik wist wat ik aan het doen was, stond ik banken en tafels te tillen. De zit- en de eethoek zijn van plaats verwisseld. Zodat wij (hopelijk) vaker in de opkamer zullen zijn (om te eten en te genieten van het uitzicht) en (eindelijk!) gewoon op de bank kunnen hangen als we eindelijk eens weer een avond tv kijken. Een inrichting dus zoals God het voor de Moderne Mensch bedoeld heeft.

Hayke is nog jong...

Pompen of verzuipen

Het is nu weer even mooi weer maar twee weken geleden stond de bak nog blank. Er was zelfs zoveel water dat we besloten om het weg te pompen. Terwijl de regen weer zacht begon te vallen, stond ik met de afzuigslang voor paal. Nodig omdat je geen zand wil wegpompen en het water wel over een groot oppervlak verspreid was, maar niet heel diep. De paarden vonden het wel gezellig.

Na een uur pompen leek er nog niet zo heel veel veranderd. Een aardige buurman kwam met zijn eigen pomp (hij was erg trots op het vermogen ervan) en installeerde zich, geassisteerd door zijn dochtertje in de verre hoek (linksboven). Twee uur later was de bak goeddeels leeg. Inmiddels is hij weer zo droog dat we 'm vanmiddag weer even moeten natsproeien, om het stuiven tegen te gaan.

Ossenklas

Grote os leert kleine os de fijne kneepjes van het ossenbestaan: 'Kijk jongen, zó plet je een speciekuip. Maak gebruik van wat er is. Het hek bijvoorbeeld.'

Kennismaking

De kleine Gerrit is aangekomen in Woudsend. Vannacht heeft hij in zijn eigen stal gelegen - naast die van Verre neef / grote broer Willy Drie. Hij moet nog wennen; regelmatig geeft hij een luide loei, wij vermoeden om zijn moeder. Hij heeft zich laten borstelen, hij stond vrij rustig stil toen we hem (bij wijze van oefening) met zijn halster vastzetten aan de muur, en hij accepteert opgewekt de veekoeken die hem aangeboden worden.

Gerrit snapt nog niet helemaal dat het idee van de stal is dat je op het stro ligt en dat het hooi bij de deur om te eten is. Hij gaat regelmatig op zijn eten liggen. Zoveel hooi heeft hij in zijn leven ook nog niet gegeten - zijn dieet bestond tot voor kort uit gras, veekoeken en moedermelk. Hij weet ook duidelijk nog niet zo goed wat hij met die zwart-witte reus naast zich aan moet. Negeren lijkt zijn voorkeur te hebben. Hij kan héél geïnteresseerd naar de muur aan de andere kant kijken.

Vanochtend zijn Willy Drie en Gerrit voor het eerst samen in de bak geweest. Willy Drie huppelde van opwinding, Gerrit vond het ietsje minder en liep meestal voor Willy uit. Maar af en toe draaide hij zich toch om en ging de uitdaging aan. Straks krijgen ze allebei vers gras; Inge is het al aan het maaien. Als de grond ietsje droger is, gaan ze naar het weitje.

Dit is Gerrit. Die kleine links.

Nieuwe entree door Eeuwe de Jong uit Heegh

Warm weer

Het was te warm vandaag - na een paar uur in de zon gingen Willy Drie en Jozefien weer de relatief koele stal in. Inge maaide gras voor de lunch enn zo te zien smaakte het goed.

Vandaag was een relatief rustige dag en daarom had ik tijd om een aangepaste bezem te assembleren. Eéntje waarmee je de runderen lekker kunt schrobben. Van de week waren er gasten (en buren) die zijn rug ook met een bezem bewerkten, maar helemaal soepel ging dat niet (wel voor Willy Drie, niet voor de mensen). Dat kwam door de stand van de bezemharen ten opzichte van de steel. Ik heb daarom een speciale koeienschrobber gemaakt:

Voor meer foto's, klik hier.

Anco

Anco is dood. Hij schrok van iets onbenulligs - zoals hij soms opeens van iets kleins kon schrikken - gooide zijn berijder af en ging er vandoor. Out of the blue. Is waarschijnlijk met zijn ijzers uitgegleden op het asfalt. Gevallen. Voorbeen gebroken. Het bot stak door de huid naar buiten. Inge heeft aan zijn lijden een eind gemaakt. En nu is de stal akelig leeg. Anco is dood.

Tante Katja's keukenkastje (rechtsonder): de deelverzameling vlekverwijderaars

Poging tot selfie voor vier

Vriendjes

Met Echte Olympische Fakkel!

Op avontuur bij boer Meindert

Terwijl Inge het mestkarretje leegt bij boer Meindert en Chick ervoor bedankt om vieze pootjes te krijgen en in het busje blijft, trekt Chucky erop uit. Voor hem is het een spannend en leuk uitje, al vindt hij het wel prettig dat ik en Quincy in de buurt blijven. Verkennen met vrienden is toch altijd leuker dan alleen. Voor meer foto's, klik hier.

Welkom

Leuke Links

Blogarchief

Labels