Levenslessen

Hier hebben we les, in het CCCL in Rabat.
Gisteren tijdens de laatste bijeenkomst introduceerde professor Said twee vluchtelingen uit Kameroen die in Marokko waren gestrand in hun pogingen om Fort Europa te bereiken. Want Marokko heeft niet alleen mensen uit eigen land die naar Europa willen, maar zit ook opgescheept met grote aantallen berooide emigranten uit landen bezuiden de Sahara die, op weg naar het beloofde land Europa, in Marokko zijn blijven steken.
Ze komen uit Kameroen, Mali, Niger, Liberia, Congo, tot aan Kenia toe. Ze zijn afhankelijk van criminele mensensmokkelaars om verschillende landsgrenzen en een gigantische woestijn over te steken. Ze woren opgelicht, beroofd, de vrouwen meestal verkracht. Ze komen aan zonder paspoort of geldige papieren. En ze zijn vastbesloten om hun kans te wagen zodra die zich voordoet: de oversteek naar Europa.
Ik kreeg kromme tenen toen Said de Kameroense vrouw vroeg of ze wel naar Amsterdam zou willen. En of wij misschien wat meer over het leven in Amsterdam wilde vertellen om haar een indruk te geven. En onze studenten studenten oprecht begonnen te vertellen dat het leven in Amsterdam heel prettig en veilig was. Maar jullie zitten er legaal, wierp ik bozig tegen. O ja, dat was zo. Good point. En de Kameroense vrouw zei dat ze best wel naar Amsterdam wilde komen. Als het leven daar beter was. Het was een lieve vrouw.
Na afloop vroeg ik Said waarom hij dat zo uitnodigend had gevraagd over Amsterdam - hij weet donders goed hoe ontoegankelijk en onverbiddelijk Europa is voor niet-Europeanen zonder geld. Hij schrijft er zelfs een boek over. Hij antwoordde mij dat hij het had gevraagd om ons te laten zien hoe vastbesloten die vluchtelingen zijn. Dat niets maar dan ook niets hen zal kunnen stoppen, behalve - misschien - onderweg verdrinken. De andere vluchteling - Laurent - had de oversteek al 20 keer geprobeerd. Nu schreef hij een boek over zijn ervaringen.

In Marokko

De geheimen van de iPhone zijn nog niet in die mate doorgrond d&t ik al plaatjes kan uploaden naar mijn blog, maar naast ons (not so) Majestic hotel is een internet cafe. Gisteren hele dag gereisd, via Madrid (is goedkoper maar neemt kost vele uren meer), via Casablanca (is goedkoper maar is wel weer anderhalf uur extra reizen om in Rabat te komen). Vandaag twee lezingen, een sightseeing bustocht door de stad en een bezoek aan een AIDS voorlichtings/preventie/kliniek. En in de avond een jazzconcert - ze houden ons flink bezig. Het liefst had ik daar een foto van geupload, maar dat is niet gelukt dus nu een van het internet geplukt plaatje van een toren die ik ook in werkelijkheid heb gezien (tijdens die bustour in de middag, toen de helft van de studenten in slaap viel door de copieuze lunch en de hitte in de bus en gelijk hadden ze. Ik voelde ook golven van slaap over mij heenspoelen - als een mini-tsunami - maar ik zat naast de gids dus dat zou niet zo aardig zijn geweest. Als het al te erg werd deed ik of ik heel geinteresseerd naar links keek en deed dan even mijn ogen dicht. Het eten is heerlijk, de mensen aardig, het weer mooi. En we zijn nog niet een student permanent kwijtgeraakt! Morgen twee lezingen en twee seminars en des avonds eten bij een gastgezin. Maar nu eerst - Allah zij geprezen - lekker naar bed.

Star Trek Hond

De hechtingen zijn verwijderd, de beschermende kraag mocht eraf en Britta is weer een blij hondje. Het lijkt - verklaarde de dierenarts - alsof Britta er twee wenkbrauwen heeft bijgekregen. En dat is geen onkunde van de behandelend geneesheer, maar opzet; als je de huid strak over de oogkassen trekt kunnen ze gaan invallen. Dan krijgt je twee zwarte gaten en dat oogt een beetje eng. Daarom heeft de arts een soort richeltje genaaid, waarmee Britta een soort permanent fronsje heeft bijgekregen.
Omdat ze eerst nog in bad moet om aangekoekt oud bloed en opgedroogd wondvocht weg te wassen, moet het staatsieportret nog even wachten. Maar de richtel inspireerde tot deze (ge-photoshopte) impressie van Britta met het gelaatsscherm van Jordi LaForge uit Star Trek.

Simplify Your Life

Je gaat op reis en je neemt mee... twee rollatoren en een rolstoel naar een appartement dat que oppervlakte minder dan een kwart is dan het huis waar je 49 jaar hebt gewoond. Waarbij de oude vertrouwde meubelen ruimte moet maken voor alle hulpmiddelen die je inmiddels nodig hebt en voor de verzorgenden bij je bed. En dan wil je daar verder ook nog je kont kunnen keren.
Je thuis verruilen voor een verzorgingshuis is als een emigratie. Weg uit de vertrouwde omgeving en de mensen die je daar verzorgen, naar twee nieuwe kleine kamers en een ander team dat je uit bed haalt en erin stopt, eten brengt, fysiotherapie, dagbesteding.
En op een ander niveau is het ook een uitdaging om de inrichting van het nieuwe huis een verbetering te laten zijn ten opzichte van de oude situatie. Er is weliswaar niet veel ruimte voor de vertrouwde meubels, maar wel voor de vertrouwde muziek, de Friesche staartklok, de schilderijen, de mooie voorwerpen die in het oude huis wegvielen tussen alle andere dingen maar hier - op vensterbank, in verlichte nissen van het wandmeubel, op het tv dressoir - juist tot hun recht komen.
Bovenstaande plattegrond is een mogelijkheid. Rollator, rol- en postoel zijn makkelijk te verplaatsen. Ruim baan voor gangpaden en toegankelijkheid slaapkamer. Oude dikke televisie wordt flatscreen, en een tweede tv in de slaapkamer kan aan het plafond worden gehangen (en staat zo dus niemand in de weg). Tafel is deels uitklapbaar. Rolstoel kan - wanneer niet nodig - vlakbij in de douche/wc gestald. Kort bezoek kan op de stoel bij de tafel, en voor langer en talrijker bezoek kunnen inklapbare stoelen worden gebruikt die anders op het balkon staan.

Moment van Rust

Nieuws uit St Michielsgestel: de poesjes hebben zich ontpopt tot feestbeesten. Het hele huis is nu hun speelplaats en zelfs het behang wordt bij gelegenheid van de muur gescheurd. Alleen voor de plantenspuit hebben ze heilig ontzag. De rust op deze foto is duidelijk zwaar misleidend. Links Chick, rechts Chucky.

Wim, Jo, Piet, Katrientje

Vier van de zes Van der Hoeven-kinderen staan erop, twee ontbreken: Willy (mijn moeder) was onderweg maar nog niet geboren en van Adriaan (de jongste van de zes) ontbrak nog ieder spoor.
Deze foto moet rond 1920 genomen in de huiskamer in de Majubastraat (Transvaalbuurt) in Amsterdam, want het meisje rechts is nu 91 en heet al jaren Katja en Wim (links) mist een voortandje - hij is aan het wisselen en is dus een jaar of 6, 7.
Fotograaf was waarschijnlijk oom Jaap (Duijker) die de kinderen van zijn zuster op de gevoelige plaat vastlegde - volgens de meneer van de fotozaak die het negatief heeft gescand is het bijzonder dat-ie thuis werd genomen. De meeste foto's op glasnegatieven zijn in een fotostudio gemaakt. Oom Jaap hoorde bij de wat meer welgestelde tak van de familie en hij kon zich zo'n camera veroorloven.
De glasplaat komt uit de nalatenschap van Wim - en is zo in Kockengen terecht gekomen bij zijn dochter Willie. (De naam Willem/Willemina was enkele generaties erg populair in de familie).

1 Mooie Kast

De verhuizing naar het nieuwe appartement in het verzorgingshuis is aanstaande, een bezoek met moeder aan IKEA op z'n plaats. Welk wandmeubelsysteem gaat het worden? We rijden langs tientallen kasten. "Dit model, maar dan niet wit (zwart, rood), maar houtkleurig," stel ik voor. "Deze kast maar dan niet met die deurtjes." "Deze deurtjes maar dan met andere grepen." Het blijkt moeilijk voor de toekomstige bewoner om de ideale combinatie te visualiseren. Dan staat er, na de interieurs maar voor de keukens, een kast in een hoek. Een mooie kast. Deze.

In 't Gips

Op de kleiclub is de Boopschaal geglazuurd uit de oven gekomen; een vrij aardig resultaat, maar wel met een barst erin. Daarom heb ik vandaag een gipsmal gemaakt van de schaal, zodat ik sneller reproducties kan maken (die dan hopelijk zonder barstjes uit de oven komen) en waarbij geexperimenteerd kan worden met glazuureffecten. Het is nu nog een beetje te netjes. Deze foto is gemaakt terwijl het origineel nog in de gipsen mal zit. De schaal wordt straks uit de mal gehaald, en de mal wordt gevuld met vloeibare klei. Het water in de klei wordt geabsorbeerd door het gips (hoe langer je het laat staan, des te meer water er onttrokken wordt aan de klei en hoe dikker de schaal wordt). Na enige tijd giet je de nog vloeibare klei af en voila! Je hebt een nieuwe vorm waarmee je dan weer van alles kunt gaan doen.

Op Visite

Britta is herstellende van de operatie waarbij beide ogen zijn verwijderd. Dat gaat niet helemaal van een leien dakje; op enkele voorspoedige dagen volgde een doorwaakte nacht omdat ze zo ziek - als een hond! - was, en hoewel de linkerkant goed geneest heeft de rechteroogkas de hinderlijke neiging nogal snel te gaan bloeden. Het helpt niet dat Britta graag met haar snuitje tegen tafelpoten schuurt. Of tegen muren, kasten, stoelpoten opbotst. De kraag vangt de schok maar ten dele op. De dierenarts heeft met een extra krammetje een ooghoek verder dichtgemaakt waardoor als het fout gaat geen dik rood plakkerig bloed maar een rozig sijpelstroompje tevoorschijn komt, maar echt geruststellend is dat natuurlijk niet. De komende dagen staat Britta daarom extra onder controle om headbangen te voorkomen. Deze foto is gemaakt door Lucie Th. toen wij daar op visite waren - ik en blinde bejaarde baby Britta, die hier lekker aan het slapen is. Want aangezien Britta zich niet bewust is van haar uitzichtloze situatie (blind, doof, bejaard) heeft zij nog veel plezier in a) eten, b) slapen en c) af en toe een ommetje.

Valentijn in St Michielsgestel

Chick en Chucky zijn nu 9 weken oud en en de fokker meldt dat alle zes katjes voor het eerst naar de dierenarts zijn geweest. De conclusie? Alle hartjes tikken keurig in de maat, de gebitjes zijn vlijmscherp en klaar voor gebruik en de rest is ook in orde.
Thuis rennen ze als gekken door de kamers, springen overal op, in en over, komen al helemaal boven in de klimwand en ook weer veilig beneden.
Foto's van boven naar beneden:
Chick,
Chucky
en
Groepsportret in Mand.

Kogel Door De Kerk

De kogel is door de kerk & de sleutel van het nieuwe echtparen-appartement van de Vier Dorpen in handen. De afspraak met de stoffeerder (vloerkleed of liever vinyl? bloemetjesgordijn of toch een streepje?) is aanstaande dinsdag, donderdag gaat er een delegatie naar Ikea Duiven om naar opbergsystemen te kijken. Het totale oppervlak is zo'n 40m2 (inclusief badkamer en keukentje) en leidraad is dat je er je kont moet kunnen keren. De vage roze strepen zijn looplijnen die vrij moeten blijven. De gemakkelijke stoelen zijn groen, bijzettafels geel, blauw staat voor wandmeubels, de flatscreen televisie is paars/roze. 1 stoel voor bezoek, enkele comfortabele (maar inklapbare) stoelen op het balkon voor wanneer er meer bezoekers komen - die kunnen dan tijdelijk op de looppaden. Als het bezoek weg is, gaan de stoelen ook weg en zijn de looppaden weer vrij). Kunnen we er iets moois van maken? Yes, we can.

Licht uit

Britta heeft een operatie ondergaan. Of liever gezegd, twee operaties: beide ogen zijn verwijderd. Nu is ze echt stekeblind, maar ze heeft geen pijn meer. En het was ofwel de ogen, ofwel De Stekker Er Helemaal Uit, maar dat is wel heel erg definitief en dat kan altijd nog. Met een beetje mazzel gaat ze nu toch nog een jaartje (?) mee. Voorlopig ligt ze - op haar eigen kussen, onder twee handdoeken en onder de drugs - te slapen en te snurken.

Als Kool

Foto van de fokker: Poesjes zijn nu 8 weken en wegen ongeveer 1 kg per stuk - al ogen ze lichter. Brannoc draagt het gele halsbandje, Briony een pluizige groene.
Ik aarzel nog steeds een beetje tussen Briony en Briana. Briana lijkt meer op Brannoc (dus dan krijg ik ik twee rustige katten die qua karakter op elkaar lijken) en Briana is ondeugender en duidelijk anders van karakter. Ik ga vooralsnog uit van de verschillen van karakter (leuker op den duur), maar ik vind Briana zo ontzettend mooi en lief. (Zie indiviuele portretten op de site.)

Briony en Brannoc

Deze gaan het worden: Briony en Brannoc. Nu nog slechts de details - balkon afschermen, klimpaal bouwen, nieuwe namen verzinnen - en klaar is Kees. Wat gaat het worden? Chick & Chuckie staat nog altijd hoog op de lijst, gevolgd door Bonnie & Clyde en Jip & Janneke (Saskia & Serge, Gert & Hermien, Elly & Rikkert, Betty & Barney).
Het leven zit tsjokvol dilemma's.