Gedierte (3)
In de categorie Vogels wint hij het qua persoonlijkheid van alle andere, zelfs van de kookaburra: de emoe. Na de struisvogel is de emoe de grootste nog levende vogelsoort en de grootste van Australië. De foto's hierboven zijn van dierentuin emoes, die bliksemsnel - en ik bedoel echt: bliksemsnel! - de door de dierentuin speciaal hiervoor aangeboden biscuitjes uit je handen rukten. Die ogen! Die doordringende blik waarmee ze je aankijken en die lijken te zeggen: ik ken jou soort. Pas op. Ik hou je in het snotje. Pas op.
Maar we hebben ook een emoe in het wild gezien. In Western Australia, in Nambung National Park. Daar is een gebied dat de Pinnacles heet en vol staat met formaties van kalksteen (limestone). Heel mooi en een tikje surrealistisch. Tegen zonsondergang rende er opeens een emoe door het beeld. Heel hard, met grote stappen. Ik denk niet dat die voor een biscuitje zelfs maar zou afremmen.
Gedierte (2)
Bushwalking 40 km ten zuiden van Bradwood, tussen The Big Hole en Marble Arch. Inge liep voorop, ik liep achter haar. Tussen ons in glipte deze slang over het pad en nestelde zich in een bosje hoog dik gras, alwaar hij ons met oplettende glimoogjes waakzaam observeerde. Wij liepen voorzichtig en in een wijde boog om hem heen en bekeken hem van veilige afstand. De slang keek terug met pientere oogjes en een platte nek. Hij was prachtig en doodeng. Na een tijdje gleed hij over het pad het bos weer in. Ik schat dat hij tussen de 1,2 en 1,5 meter lang was, maar dat heb ik, lafaard, niet kunnen verifieren.
De discussie over wat voor slang dit kan zijn, is nog niet afgesloten: Redbelly Black, (very dark) Brown Snake of iets cobra-achtigs - allemaal tamelijk dodelijk als je niet binnen enkele uren de juiste medische hulp krijgt. Ik droom er niet meer van, maar ik merk dat ik opeens buitengewoon sterk reageer alert ben op alles wat maar een beetje een slang-achtige vorm heeft.
Update: Ik stuurde de foto's ook naar Lawrie, een ranger die we ontmoeten toen we de Wombeyan Caves in de Blue Maintains bezochten. Hij mailde mij vanochtend terug: 'the snake is the RED BELLY BLACK snake (pseudechis porphyriacus) a common snake around water courses. This snake is a mature individual.'
Best Regards Lawrie
Wombeyan Caves
Kanangra Area
Blue Mountains Region
National Parks and Wildlife Service
Gedierte (4)
En dan is er nog de kangoeroe. Deze wonen niet in een dierentuin, maar echt wild zou ik ze ook niet noemen. Ze houden zich graag op in de buurt van campings - daar valt regelmatig het een en ander te bikken. Als je de afwas 's nachts voor de tent laat staan, doen ze graag de pannen voor je.
Gedierte (1)
Na een maand Australie zit onze tijd er bijna op. Het moment valt bijna samen met de jaarwisseling - dat schreeuwt om contemplatie. Vooruit dan maar. Een van de meest bijzondere aspecten van dit land, dit continent - behalve dat er heel veel erg aardige mensen wonen - zijn de dieren die er leven.
Als ik de eindeloze reeks foto's van de afgelopen weken bekijk, maken vooral de dieren indruk. Sommige foto's zijn van acceptabele kwaliteit, andere helemaal niet - waarom zoeken wombat en possum niet overdag naar eten? Maar van allemaal word ik vrolijk. De ogen van de emoe. Het koppie van de kookaburra. De dikke platte nek van de zwarte slang (die laatste vooral omdat er niemand werd gebeten). Het kangaroejong dat vanuit de buidel van zijn moeder met heldere oogjes naar je staart, zijn achterpoot buitenboord hengelend. Ik ben nog niet weg en ik wil nu alweer terug. Opeens begrijp ik waarom je met groot plezier vier uur op een plek stil kunt blijven zitten voor een foto van een beest dat jou nog liever mijdt dan de builenbest.
Al die foto's wil ik allemaal tegelijk op het blog gooien! Grapje. Ik zal het doseren. Deze foto's zijn gemaakt in Coolendel, een kampeerplaats die je alleen bereikt na een lange kronkelende en tamelijk stoffige tocht door de bossen. Volgens onze gastheer Rob hebben de campinghouders halverwege de bewoonde wereld en de camping een bordje neergezet met de tekst: "Don't despair. You're almost there!". Dat heb ik echter gemist, waarschijnlijk door de stofwolken waar we doorheen ploegden.
Maar het water van de Shoalhaven rivier was heerlijk koel. De mensen die zich op de achtergrond van de eerste foto vermaken met van een rots in het water springen, beseften niet dat ze een bijzonder publiek hebben. En ik wist niet dat die beestjes (hoe noemen we ze?) uitstekend konden zwemmen, maar ze peddelden zelf ook door het water met het koppie fier omhoog.
Gekko!
En 's avonds bij het tandenpoetsen kleefde hij opeens als een vlieg tegen de muur, of als een kunstgebit tegen een gehemelte of als Geert Wilders aan opspraak: de badkamergekko!
Sydney Harbour Bridge
Vis! Vis! VIS! Ik wil visje! Kindje meeuw eist bij ouder meeuw wat het altijd heeft gekregen. En ik krijg wat ik wil: de perfecte voorgrond bij Harbour Bridge.
Bush
Ja, het regende - als wij ergens komen gaat het prompt regenen - de paden waren glad en stenig en soms erg steil. De paarden hadden dus sowieso groot gelijk en wij hebben ze zo min mogelijk tegengewerkt. Het was een prachtige bosrit met, door die regen ook geen last van stof. Bofkonten, dat zijn we.
Die planten rechts zijn echt fantastisch! Meters hoog. Stel je ook allerlei vogeltjes voor die op top speed tussen de stammen door keilden. En cicades. Heel veel cicades.
Achtertuin
De achtertuin heeft een vijver waar zelfs wel eens een leguaan een voetenbad neemt. Daarachter loopt de tuin door, om te eindigen bij een rotswand die steil naar beneden gaat. Onder in het ravijn kabbelt een beekje. Het is hier zomer, er staat maar een klein beetje water in.
Zojuist vloog een kaketoe (hoe schrijf je dat eigenlijk?) krijsend over. Wat maken die beesten een rotherrie!
De kukaburra klinkt leuker: een schaterlach in je achtertuin.
Koalaknuffelen 2
'S lands wijs, 's lands eer. In Friesland knuffelt men koeien. In Australie koala's.
Ze vindt alles best zolang zij maar eucalyptusblaadjes kan eten. Dit is Leah: twee jaar oud en drie kilo licht. Ze woont in Gorge Wildlife Park in Cuddly Creek.
Ze vindt alles best zolang zij maar eucalyptusblaadjes kan eten. Dit is Leah: twee jaar oud en drie kilo licht. Ze woont in Gorge Wildlife Park in Cuddly Creek.
X-mas Parade in Kalgoorlie
Kalgoorlie is een mijnstadje en dat willen ze weten ook. Iedereen loopt en rijdt mee in de jaarlijkse Kerstoptocht (van kleuter tot bejaaarde) maar het Piece de Resistanceis de onwaarschijnlijk grote truck die hier in de mijn wordt gebruikt. Deze ' Super Pit' is de grootste open mijn ter wereld en alles is er Onwaarschijnlijk veel en Onwaarschijnlijk groot. De monstertruck - netjes gewassen voor de gelegenheid - heeft wielen waarvan de as net boven mijn hoofd uitkomt. Hij is roze geverfd uit solidariteit met Breast Cancer Awareness - een luid en duidelijk signaal lijkt me.
De truck ging stapvoets, als hekensluiter van de optocht. En bijna aan het eind stopte de chauffeur en deed de bak omhoog. Het leverde hem een luid applaus op van ons, omstanders. En wij kregen er een mooi fotomomentje voor terug. Als je tenminste ver genoeg van de monstertruck afstond om het hele ding on beeld te krijgen.
Logeren
Nu begint het echt te worden: Willy Drie is uit logeren gestuurd. Hier staat hij in zijn nieuwe onderkomen, naast twee jongedames (pinken, voor de kenners), in een ouderwetse grupstal. Het was zijn eerste kennismaking met soortgenoten: hij staat bij ons tussen de paarden.
Ik had wat meer blijdschap verwacht, maar hoewel Willy Drie nieuwsgierig om zich heen keek en zijn buurvrouw geïnteresseerd besnuffelde, was hij bij lange na niet zo opgewonden en blij als ik had gedacht. Misschien komt dat nog. De komende weken is dit zijn thuis, en Sita (rechtsvoor) is vast besloten om hem elke dag even te komen verwennen. Wij zullen hem begin januari weer zien.
Eerst even naar Australië.
Ik had wat meer blijdschap verwacht, maar hoewel Willy Drie nieuwsgierig om zich heen keek en zijn buurvrouw geïnteresseerd besnuffelde, was hij bij lange na niet zo opgewonden en blij als ik had gedacht. Misschien komt dat nog. De komende weken is dit zijn thuis, en Sita (rechtsvoor) is vast besloten om hem elke dag even te komen verwennen. Wij zullen hem begin januari weer zien.
Eerst even naar Australië.
A Star is Born?
Bekijk Willy Drie's televisiedebuut bij Omroep Friesland. Ik kon het item niet apart downloaden, maar hier is de link naar de aflevering van 20 november 2013. Willy Drie komt na het item over de deeierboer uit Drachten. Het filmpje start bij 3 minuten en 10 seconden.
De laatste vaart van het seizoen (2)
Terwijl Inge in het vooronder aan het rommelen was (ongetwijfeld is 'ordenen' een betere term) zag ik mijn schaduw op het riet. Als een schaduwschip met schaduwschipper - als de veerman Charon die de doden over Styx naar het dodenrijk brengt. En dat tussen Woudsend en Heeg.
Betere tijden
Feye onder het mes
Zondagavond wilde Feye niet eten en had hij ook niet gepoept; een veeg teken bij paarden. Maar koorts had hij toen nog niet. Dat kwam pas later in de nacht. Maar maandagochtend vroeg had hij wel koorts. Hoge koorts. En hij was hij er duidelijk slecht aan toe. Koliek?! We laadden hem op de trailer en reden met hem naar de paardenkliniek in Wolvega. We waren er om kwart voor acht; om tien uur lag hij op de operatietafel.
Hij bleek een afsluiting van de dikke darm te hebben - waarschijnlijk veroorzaakt door een ontsteking in de dunne darm. Waar die door veroorzaakt werd, is niet duidelijk. Zijn kansen om te overleven zijn ongeveer 50%.
Vanmiddag gingen we op ziekenbezoek. Feye had een joekel van een jaap onderop zijn buik en hij oogde nog behoorlijk sneu. Hij was losgekoppeld van het infuus (die bakken boven hem) en die rare bak waar zijn neus in zit is om te te voorkomen dat hij eet. Hij mag maar heel weinig eten (heel af en toe een hapje hooi of een worteltje). Zijn darmen waren wel weer een beetje op gang gekomen, maar hij heeft nog wel koorts.
Het was al met al een zielig gezicht. Hopelijk is hij morgen wat tieriger en is de koorts gezakt.We willen hem nog lang niet kwijt!
Ontstemd
Soms geloof je je oren (ogen?) niet
Willy Drie voor de tv. Op de eerste foto kun je zien dat hij al lekker groeit. Op de tweede kun je je eigen invulkunde loslaten. Hij lijkt verbaasd door het oogwit dat zo goed zichtbaar is. Waarschijnlijk doordat hij zichzelf in het beeldscherm gereflecteerd ziet. Maar aardiger is het te denken dat hij geagiteerd is omdat hij Johan Derksen op de beeldbuis ziet. Of Andries Knevel. En ze elk moment een dreun kan gaan verkopen.
Of dat hij iets schokkends heeft gehoord ('Wat!? Is de prijs van biefstuk zó gestegen?' Of: 'Krijgen álle Wagyu-runderen in Japan bier én massage?')
Droomboek
Het Loo, Apeldoorn, donderdagmiddag 5 september 2013 - Koning Willem-Alexander ontvangt het eerste exemplaar 'Mjn droom voor ons land', beter bekend als Droomboek.
Wij, paparazzi, werden overzichtelijk samengedreven in Persvak Eén. Daar stonden we te wachten tot het koningspaar zou arriveren:
Iedereen op dit feest zag er prachtig uit, behalve de fotografen. Die zijn altijd duidelijk herkenbaar aan de slonzige wijze van kleden. De tijd werd gedood met sterke verhalen: Alfa-males-onder-elkaar over oorlog in Nepal of de beruchte Apeldoornse Koninginnedag van 2009 ('De lichamen vlogen door de lucht joh') en het veroveren en behouden van een redelijk plekje op het krappe podium. Iedereen haatte de achtergrond op het podium (de lichtbeelden van het scherm veroorzaakten nare interferentie met het camerabeeld). En vonden wij het allemaal jammer dat Willem-Alexander alléén het podium beklom om het Droomboek in ontvangst te nemen:
Het bleef een ceremonie tussen twee meneren. Maar hij kijkt lief de camera in. Prima koning!
Toen de deuren openden en het koningspaar met een select gezelschap - dus zonder fotografen - de tentoonstelling betrad, draaide Maxima zich nog even om en wuifde. En daarmee maakte ze het weer helemaal goed.
Abonneren op:
Posts (Atom)
