Hij lijkt wel zwanger


We kunnen Willy Drie niet meer wegen: te zwaar. Hij is niet meer te tillen. Gelukkig  zijn er tabellen waarin de borstomvang gerelateerd wordt aan het gewicht. En daardoor weten we dat Willy Drie (5 maanden na zijn geboorte) nu ongeveer 130 kg weegt. 

Hij krijgt inmiddels minder krachtvoer en meer hooi. Prettige bijkomstjigheid: zijn poep wordt daardoor ook wat dikker. En dat is veel makkelijker op te ruimen. Brinta-poep is lastiger om op te ruimen dan, pak 'm beet, dikke griesmeelpudding. 

In elk geval, Willy Drie vult met groot enthousiasme zijn vier magen. De grootste daarvan is de pens. En hoe die kan uitstulpen is op deze foto goed te zien. 
Hij lijkt wel zwanger.

Aanstekelijke foto's popsterren in Amsterdam (s Historisch) Museum

In het Amsterdam Museum (v/h Amsterdams Historisch Museum) is een bijzonder leuke tentonstelling van Claude Vanheye, 'Famous Popstars in Amsterdam'.

Vanwege de nieuwe routing moet je in het museum eerst door psychedelisch knaloranje gang wandelen met spiegels aan beide zijden - niet prettig als je gevoelig bent voor migraine, een kater of een negatief zelfbeeld hebt. Maar als je eenmaal bij de tentoonstellingszaal bent aangeland, blijkt die trip de moeite meer dan waard.

Claude Vanheye's 'Studio Cloud' leverde decennia lang meestal prachtige beelden van Neder- en buitenlandse muziekhelden. Dat er ook wel eens een mindere tussen zit (de foto's van Frank Zappa bijvoorbeeld), mag de pret niet drukken. Hoe meer je de jaren 70/80/90 hebt meegemaakt, hoe leuker het is. Prachtige foto van Herman Brood en zijn Wild Romance. Mooie serie van Tom Waits in de Jordaan op Koninginnedag. Foto's van Chaka Khan waar het plezier vanaf spettert! Doe Maar, Boney M, Leonard Cohen, Kayak, Bowie...

En waarom valt mij nu pas op dat John en Yoko ontzettend braaf nachtgoed aanhadden? Degelijk katoen en alle knoopjes dicht. Het nachthemd van Yoko Ono zou de moeder-overste uit een Augustinessen-klooster niet hebben misstaan.

Een aanrader.

Kassius Koe

Vandaag was een bewogen dag. Willy Drie kwam voor de tweede keer in zijn leven in het water achter de boerderij terecht terecht. De eerste keer was hij doelbewust de vaart ingestapt omdat hij geen idee had wat dat was, doorgaand vaarwater. Inge wist hem er toen (heroïsch!) in haar eentje uit te trekken. De tweede keer was vandaag. Willy Drie stond (aan het spit) in de tuin aan het water te grazen. We hadden hem weer aan de waterkant gezet, want na de eerste tewaterlating was duidelijk dat hij het fenomeen 'water' en 'erg diep' wel had begrepen. Hij keek in elk geval wel uit om er gewoonweg in te stappen en we dachten daarom dat we hem wel in de buurt van het water konden laten grazen.

Hoe hij dit keer te water is geraakt hebben we niet gezien. Waarschijnlijk heeft hij een misstap gemaakt, of maakte hij een rare bokkensprong bij het horen van een gek geluid en is hij uitgegleden en toen in de Ee beland. Wij  hadden het pas door toen wij door het raam mensen in boten vanaf het water vreemde, ja  verontrustende signalen zagen geven. Het soort waarop je echt niet vriendelijk terug gaat zwaaien maar je afvraagt wat er aan de hand kan zijn. En die toen hun boot aanlegden om Willy Drie te redden, die verbluft in het water dreef.

Koeien kunnen zwemmen. Maar de wal is te hoog om zelf uit het water te raken. Inge en twee Duitsers hebben hem aan oren, staart en poot uit het water gesleept. Ik had helaas (onvergeeflijke fout!) geen  camera bij me. Ik overwoog wel om heel hard het huis weer in te rennen om er een te halen, maar ik wilde niet weglopen van de plek des onheils. Dat betekent waarschijnlijk dat ik een slecht fotograaf, maar een toegewijd ossenkalverhoeder ben. 

In elk geval werd Willy Drie weer op land getrokken en teruggebracht naar zijn stal om van de schrik te bekomen en op te drogen. Later op de dag ging  hij weer naar buiten - ditmaal in de paardenbak. Daar mocht hij Inge helpen met het opruimen van de paardenvijgen, hoewel hij duidelijk meer plezier beleefde aan de kruiwagen. Als een kleine Cassius Cow bestookte hij die met snoeiharde kopstoten.

Kalverkeuring 2012, Bolsward

Via de iPhone had ik al een foto naar mijn blog gestuurd, maar de ochtend was zo bijzonder dat ik nu een selectie plaats van de foto's die ik vorige week (8 september) maakt van de kalverkeuring van KFC De Twaling in manage de Hanzeruiters in Bolsward. De winnaar van de dag is hier te zien. En zoals die jongen met het kalf op de foto staat, zo hóren kalveren (en koeien) ook op de foto te gaan.

Maar zo'n dag is zoveel meer dan de trotse winnaar. Vaders, moeders, dochters, zonen, opa's, oma's - hele families komen met busjes en tractors en kalveren in trailers voor een feestelijke dag.Vandaar een wat ruimere selectie.

Thuis zijn de kalveren al onderhanden genomen met de tondeuse om een mooi, kortharig velletje te krijgen. En thuis zijn ze ook al gewassen, gepoetst en opgewreven. Eenmaal op locatie wordt dat echter nog eens dunnetjes overgedaan:

Kalverwasplaats met (op kalveren ingestelde) hogedrukspuit.

Pluizige pluim is essentieel. Superstrong haarlak helpt ook mee.

Teamwerk: 1 doet poepemmer, 1 doet billenvegen.
Maar in de ring moet het gebeuren.


De jury: kalverkeurmeesters Albert Prins en Jeroen van Manen
Voorzitter Sybren Nauta voor het mobiele kantoor van KFC De Twaling.
Kalf & kind is niet alleen voor jongens.

De jury gaat niet over 1 nacht ijs.

Team Reitsma

Team Reitsma in de ring
Soms gaat het wat  langzaam...
Soms gaat het iets te snel...
Soms is het knokken...

... en soms is er geen houden aan.
Het is een gezellige dag...
... voor  het hele gezin.
En op de parkeerplaats is alles even rustig.
Voor wie nog niet uitgekalfd is, klik voor de fotoserie hier.

Plofzak Drollemans! Tosca Menten draait door

Kinderboekenschrijver Tosca Menten (wereldberoemd in Nederland door haar Dummy de Mummie boeken) schrijft dit jaar het Kinderboekenweekgeschenk. De voorstelling: Plofzak Drollemans! Tosca Menten draait door! is daaraan gekoppeld. Het is een theatervoorstelling waarin de bezoeker een kijkje wordt gegund in de hersenpan van de auteur, die bevolkt wordt met personages die in het volgende boek willen komen. De première was vanmiddag in theater De Flint in Amersfoort. De voorstelling is straks te zien in twintig theaters in Nederland. Zeer de moeite waard om te zien met eigen of geleende (=andermans) kinderen tot 12 jaar.

Atlas der Neederlanden

Op een apart blog  volg ik de ontwikkelingen rond de Atlas der Neederlanden (AdN): een verzameling oude kaarten van wat wij nu als Nederland zien. De AdN is geen atlas zoals de Bosatlas. Dit is een historische verzameling van kaarten uit verschillende perioden, voor verschillende doeleinden, en met verschillende afmetingen. In 2013 bestaat het Koninkrijk der Nederlanden  200 jaar (in 1813 kwam een einde aan de Bataafse Republiek) en dan komt er een tentoonstelling rond de Atlas der Neederlanden.

De AdN is de afgelopen tijd gerestaureerd en gedigitaliseerd. En bovendien wordt er ook een facsimile van de AdN gemaakt. Dat is een buitengewoon ingewikkelde klus. Hij gaat gedrukt worden bij drukkerij Zrinski in Čakovec, een stadje in het noorden van Kroatië en de deskundigen Željko Strbad en Goran Tišljarić zijn overgekomen uit Kroatië om de kaarten op te meten. Niet alleen de buitenmaten, maar ook de marges en de wijze van vouwen. Kaart voor kaart wordt in de juiste volgorde onder de loep genomen, ook de kaarten die (tijdelijk) uit hun band verwijderd zijn. Per band wordt een dummy gemaakt zodat de drukkers straks weten hoe de facsimile in elkaar gezet moet worden. Bij de gecompliceerde vouwen (waardoor bij het openvouwen makkelijk beschadigingen kunnen ontstaan), wordt ook gekeken of er een betere manier is. Ze zijn er dagen mee bezig.

Voorbespreking met drukkers, uitgever, en deskundigen van de UvA (foto van Wim van Stormbroek).

Goran Tišljarić noteert de maten.

Željko Strbad meet de binnenmaat van een kaart.

'Navouwen' naar aanleiding van de oorspronkelijke scans van de UvA.





Željko Strbad (met bril) en Goran Tišljarić
Dummy deel vier en voorbeelden van losse kaarten van deel vijf.


Texel, 's avonds

Feestelijke Dag, Feestelijk Bezoek

Op 3 september 1952 traden mijn ouders in het huwelijk. Deze week zestig jaar geleden! En dat is dan opeens een gebeurtenis die niet onopgemerkt voorbij kan gaan. Niet omdat mijn ouders het aantal jaren zo precies bijhouden, maar dat hoefde ook niet. De particulier secretaris van de koninging, de commissaris van de koningin in Gelderland én de burgemeester van Apeldoorn stuurden brieven om hen eraan te herinneren.

Loco-burgemeester van Apeldoorn Johan Kruithof kwam persoonlijk een ferme bos bloemen aanreiken. Hij nam ook een kopie mee van de Nieuwe Apeldoornsche Courant van 3 september 1952 (het rolletje papier dat hij hier in zijn hand houdt). Dan konden mijn ouders nog eens nagaan wat er die dat allemaal nog méér was gebeurd, want dat was hen indertijd natuurlijk helemaal ontgaan.

Daarna dronken we koffie en aten we soesjes en praatten gezellig over vroeger. En toen ging de loco weer weg. Een aardige man. Voor deze foto met de jubilarissen heeft hij nog even apart geposeerd. En dat gaf Josine gelegenheid om - haar eigen initiatief - zijn boeketje nog eens goed in beeld te brengen.

Huishoudelijke taakjes

Willy Drie beschikt over een gezonde, ja enorme eetlust. En alle brokjes en hooi en gras die hij dagelijks verorbert moeten er natuurlijk ook weer uit. Hij produceert niet nog niet zoveel als de paarden (dat komt nog wel), maar zijn poep is aanzienlijk moeilijker weg te werken.

In tegenstelling tot de vijgen die de paarden produceren, heeft Willy Drie's poep de consistentie van tamelijk dunne brintapap. En net als brinta: het kleeft aan alles. Aan de vloer. Aan het stro. Aan de wanden. Aan hemzelf. Zo beginnen wij langzamerhand ons eigen mestoverschot te krijgen. Maar daarover later. Dit gaat over Willy Drie's persoonlijke hygiene.

's Ochtends tref je hem regelmatig aan - opgewekt, met een meer dan gezonde eetlust, en onder de poep. De foto links is een mild geval want vaak is hij nog viezer, maar ik bedenk meestal pas achteraf dat ik dat even had moeten vastleggen. 

Vanochtend zag hij er uit als op de foto links. En dan doe ik wat ik tweemaal per week doe: ik neem hem mee naar buiten en ik ga hem wassen. Met twee a drie emmers warm water (hij haat wassen met koud water) en een lekkere harde borstel. Willy Drie vindt het best en ik heb verassend veel plezier van mijn werk. Het wit weer stralend wit! - voor zolang als het duurt.