Na een dag door Madrid lopen
Dat klinkt eenvoudiger dan het lijkt. Palacio's blijken gesloten wegens verbouwing/officiële plechtigheid, of domweg omdat het dinsdag is. Fraaie cafe's waar ex-consuls frequenteren en die van harte zijn aanbevolen, lijken van de aardbodem verdwenen. Blaren openbaren zich, modellen raken moe, fresco's vallen tegen.
Maar toch.
Een broodjesbar vol hangende hammen, koffie en studieboeken op een zonnig terras voor een pettenwinkel op de Plaza Major, de groentestal in de San Miguelmarkt - hier en daar is er dat mooie fotomoment.
En daarvan heb je er uiteindelijk maar een paar nodig.
En nu heb ik Anson achtergelaten bij de tombe van Goya (ook weer geen fotomoment, arme Goya) en ik zit in café Gambrinus met zere voeten en een heerlijke koele cerveza.
Het leven is goed voor mij.
Creationisme
Bij het doelloos surfen gevonden op een website die mental floss heet, 'where Knowledge Junkies Get Their Fix.' Met zo'n verklaring over het uitsterven van de dinosauriers heb je geef evolutietheorie meer nodig..
De Gezelligste Kaart van Rusland
(Klik op het plaatje voor de vergroting.)
Nee, dit is nou eens niet een plaatje uit de Atlas der Neederlanden, hoewel ook op daar de zaken niet stil staan.
Deze afbeelding komt uit een atlas van Abraham Ortelius, beroemd 16e eeuwse Antwerpse kaartenmaker. Het was een enorm voorrecht dit boek in te mogen zien - vier eeuwen geleden wordt voor je geopend, en je kunt het aanraken, ruiken, zien! En je mag er - heeeeel voorzichtig - in bladeren.
Deze foto heb ik er onder andere van genomen. Kaart 394. En ik kan me voorstellen dat je je denkt: Als het zo uniek is dat je er uberhaupt naar mag kijken, omdat dit geen reproductie is, maar the real thing, waarom dan zo'n rare foto maken waarin het grootste deel van de kaart onscherp is?
Antwoord: omdat Frederik dat wil. Hij is de ontwerper van een boek waarin deze atlas een hoofdstuk krijgt, en hij vindt het leuk om er details uit te lichten. De kaart moet grotendeels onscherp zijn, maar door een vergrootglas - een echt vergrootglas - wordt een klein stukje eruit gelicht. Zo kun je inzoomen op een detail. Het lijkt misschien zo'n vreselijk ontwerper-idee, maar ik heb zijn ontwerp van het boek gezien, en daarin past het wondermooi. En dat is echt waar.
Dit detail heb ik zelf uitgezocht. De kaart trouwens ook. Het is de gezelligste kaart van (het westen van) Rusland die ik ooit heb gezien. Linksboven zie je een Lap in een tentje zitten. Elders wandelt een kameel. Het ruitertje onder het vergrootglas springt bijna van het papier af, zo levendig. En de tekst maakt duidelijk waar hij heenspringt: Crimea - De Krim.
De manier waarop de foto is gemaakt was op zich ook een foto waard geweest - omdat ik het vergrootglas moest kunnen stellen en dan met verschillende diafragma's opnamen maken, heb ik een constructie gebouwd waarin belichting en camera en vergrootglas allemaal konden worden ingesteld en vastgezet opdat ik mijn handen vrij kon houden. Dit lukte met een lichtgewicht uitvouwbare steiger/ladder, twee tl-buizen en veel wit piepschuim platen, een aluminium plaatje en een overloopstuk van een regenpijp uit de Praxis, een verlengsnoer, een schaar, wat touwtjes, plakband en lijmklemmen. Pas toen ik de zaak weer had afgebroken realiseerde ik me dat ik The Making Of helemaal vergeten had vast te leggen. In dit geval was dat wel jammer.
Maar ik krijg een tweede kans: er moeten straks nog meer plaatjes gemaakt worden. Wordt vervolgd, dus.
Werk Aan De Winkel
Het is alweer een tijdje geleden dat ik De Nieuwe Boekhandel aan Bos en Lommerweg in Amsterdam bezocht. Het is mooi geworden - hoewel niet zo ruim als deze foto suggereert. (Klik op de foto voor een vergroting)
Kreathea's uit alle windstreken
Door omstandigheden belandde ik op de KreaDoe, die claimt de grootste hobbybeurs van Nederland te zijn. Ik twijfel daar niet aan: dit is Kreatief met Kurk in het Kwadraat. Rij na rij na rij met kraampjes vol kralen, stofjes, strijkijzers, stempels, breimachines, lijmpistolen en maak-je-eigen-kerstkaart-starterspakketten.
Of je nu wilt scrappen, borduren, haken, breien, naaien, plakken, knopen, knippen, lijmen, solderen, drevelen of figuurzagen, Eva's hele hobby-universum staat opgebaard in Hal 7 en 8 van de Jaarbeurs in Utrecht.
KreaThea's uit het hele land stromen binnen: Vrouwen in praktische jassen met praktische schoenen, een dagje uit met vriendinnen, moeders, zussen. Ik zie veel boodschappentas op wieltjes om de aankopen mee te nemen. In 't voren kon je al intekenen en tegen geringe meerprijs bonnen voor twee kopjes koffie met taart en de KreaDoe verrassingstas aanschaffen.
De aanwezige mannen zijn meestal verkopers en doen hun ding in de stand. Er zijn fraaie exemplaren bij, met echte knevel of een paardenstaart. Dat ene procent bezoekers dat man is lijkt vooral te bestaan uit gepensioneerde of WAO-ende echtgenoten. Voor modelbouw of treintjes kun je op de KreaDoe duidelijk niet terecht, maar alleen thuis is ook maar alleen thuis. Geduldig voor zich uitstarend wachten zij tot hun echtgenoten zich losrukken van de stand met kralen of de workshop Kado's Inpakken.
Benieuwd
Voor het Vakblad een foto gemaakt van een bijzonder aardige directeur, die de Nederlandse Letteren promoot in het buitenland. China bijvoorbeeld. Daar wordt Nederland op de Bejingse boekenbeurs Country of Honour in 2011. Dat word je niet zomaar, dus daar mogen we trots op zijn.
De promo-boekentas met allerlei covers van vertaalde boeken erop (van Mulisch tot Annie M.G. Schmidt tot Douwe Draaisma) is in een oplage van 10.000 onder de meer dan 1 miljard Chinezen uitgedeeld. Als warme broodjes gingen ze over de toonbank.
China wordt dus het thema van de foto. Wat is typisch Chinees? De tempel op de Zeedijk is te druk. Het Chinese restaurant heeft weer zo weinig met literatuur te maken. Een Chinees zuiltje? oppert de hoofdredacteur. Die zijn weer heel anders dan Dorische of Korinthische zuiltjes.
Het wordt uiteindelijk eenvoudige rode achterwand, waar de directeur voor staat in een houding die aan de Ninja refereert. Met de promotas, die lekker vloekt met het communistisch rood. Voor de Chinese touch voegen wij wat schrift toe. Via via opgeduikeld. Er zou moeten staan: Nederlands Letterenfonds. Maar misschien staat er wel: Chinees Restaurant The Happy Hooker.
Weer Prijs
Prijzen, onderscheidingen - het zit in de lucht. Wij lijken allemaal wel winnaars. Een paar uur geleden won David van Reybrouck de AKO literatuurprijs met zijn boek Congo.
Ik zat - toevallig - pal voor het tafeltje waar Van Reybrouck met partner en redacteur zat.
Juryvoorzitter Femke Halsema ging vertellen wie winnaar was en vlak voordat zij de naam bekend maakte, was door hoe zij het winnende boek omschreef voor de David van Reybrouck duidelijk dat hij de winnaar was. Hij en zijn redacteur draaiden heel even, een heel klein beetje, de hoofden naar elkaar toe. En Van Reybrouck neeg licht het zijn en sloot heel even zijn linkeroog. Net te langzaam en te plechtig om een knipoog te zijn. Daarna verscheen er heel even een zweem van een glimlach op zijn gezicht. Hij kreeg een glas bubbels en nam een enorme slok, zonder met zijn trotse tafelgenoten te proosten. Toen pakte hij een papiertje uit zijn binnenzak, en stond op. De minuten die volgden hield hij zijn pokerface. Hij sprak een prachtig dankwoord, gaf en passant een deel van de geldprijs aan een goed doel - Human Rights Watch - en omhelsde de genomineerde auteurs die het niet waren geworden. En zijn uitgever, Robbert van Ammerlaan van De Bezige Bij, die naast de twee andere genomineerde Bezige Bij auteurs plaats had genomen -zelfs Robbert Ammerlaan kan zichzelf tenslotte niet in stukjes knippen.
Daarna liep Van Reybrouck weer naar zijn plaats. Zonder het beeldje dat ook bij de prijs hoort. Mijn kleine rol in deze geschiedenis is dat ik tegen hem zei: 'Vergeet uw beeldje niet.' Dat was ook welbegrepen eigenbelang, want je moet zo'n man met beeldje fotograferen - en de obligate lelijke reuzen-pseudo-check ontbrak dit keer gelukkig. Als ik het niet had gezegd, was het ding wel door anderen in zijn handen gedrukt, want hij werd natuurlijk bestormd door fotografen. De tweede foto is genomen terwijl Van Reybrouck zich omdraait om weer naar zijn tafel te lopen. Opeens breekt er een brede lach door. Eindelijk.
Ridder Peter
'Ik zag haar binnenkomen en ik herkende haar van het tv journaal, vanwege dat Nationaal Historisch Museum. Ik dacht: "dat is de burgemeester en ik krijg nu een lintje".' (citaat van Petervan Zonneveld, kersvers Ridder in de Orde van Oranje-Nassau)
Er waren verschillende mogelijke redenen om Peter van Zonneveld tot ridder te slaan. Hij is:
a) inspiratie voor zijn studenten Nederlands aan de Universiteit van Leiden;
b) expert van het Leids Literair Leven
c) doorgewinterd kenner van de 19e eeuw in het algemeen (en Bilderdijk in het bijzonder);
d) drijvende kracht achter en voorzitter van de Werkgroep Indisch-Nederlandse Letterkunde.
e) een ontzettend lieve man.
e) zou voor mij al doorslaggevend zijn, maar d) was uiteindelijk de reden dat het Hare Majesteit behaagde om Peter van Zonneveld de onderscheiding toe te kennen. Dat gebeurde 7 november in het Koninklijk Tehuis voor Oud-Militairen en Museum Bronbeek, tijdens de conferentie van de Werkgroep Indische letteren.
Burgemeester Paulien Krikke, die de versierselen heeft opgespeld, kwam net eerder langs dan ik, dus het moment supreme heb ik weer eens gemist. Maar ik heb de burgermoeder wel op de valreep kunnen fotograferen op de parkeerplaats, samen met kolonel G.H. J. Noordanus, commandant Koninklijk Tehuis voor Oud-militairen en Museum Bronbeek.
De aanwezige conferentiegangers vonden het niet meer dan terecht, de familie is - uiteraard - apetrots. Ook de Gelderlander heeft het nieuws al opgepikt. Proficiat Peter!
Exoten
Hoe warm zou het zijn in Birma? Tropisch, vermoed ik. Chick & Chucky, warmbloed Burmezen, blijken in elk geval dol op de sauna. Vooral als-ie aan staat.
De eerlijkheid gebied om te melden dat deze foto is genomen toen de kachel weer uit was. Bij hogere temperaturen liggen ze lager. Maar ze lagen er nu in totaal toch al een half uur in. En als je ze buiten de deur zette, begonnen ze met een pootje aan de deur te krabben omdat ze weer naar binnen wilden.
Geen Stervende Zwaan
Ziehier de zieke kip. Het werd mij verteld en daarom zie ik het nu ook; de kam op de kop van de kip is niet stevig, warm & helderrood, maar verlept, koud & aan de paarse kant. Foute Boel.
Zij zat bovendien bij klaarlichte dag met de kop tussen de veren. Haar buikje bleek enorm opgezwollen. Dit verhaal heeft geen happy end - de kip kreeg de Blauwe Spuit: een injectie met de helderblauwe vloeistof met de omineuze naam euthasol, die een snelle en naar ik aanneem pijnloze dood kwam brengen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
