In de anderhalf jaar dat ik deze auto heb, zijn er eigenlijk alleen maar dingen ingegaan. Vooral paraplu's. In een aanval van ijverigheid heb ik de Honda vanmiddag uitgemest. Op de achterbank lag 1 paraplu, maar in de kofferbak heb ik er zes uitgegraven! Als u er eentje herkent, hoor ik dat graag.
Bermudadriehoek voor paraplu's ontdekt
Chick's Trots
Vanochtend wakker geworden door energiek gespin bij mijn oor. Toen ik mijn hoofd opzij draaide en mijn ogen opende zag ik een donker stukje staart dat afstak tegen het halfduister van de ochtendschemering; Chick had een prooi meegesleept als bedgenoot. Ongeveer een seconde later stonden wij alledrie naast het bed: twee eruit geschopt en eentje zelf gesprongen.
Iets later heb ik de doodgebeten diertje op de foto gezet (liggend op de Groene Amsterdammer): gele tandjes, een prachtige vacht, ogen niet zozeer aan de zijkant maar aan de bovenkant van het kopje. Ik denk dat het een jonge rat is.
Ouwe Taaie, Jippiejippiejee!
Vlak voor kerst en al helemaal in de stemming: voila de ondertekening van de statuten van de geheel vernieuwde Koninklijke Vereniging van het Boekenvak (KVB).
De meneer rechts die zo bekend voorkomt is Elco Brinkman, voorzitter van de KVB. Links tekenen namens de twee enige aandeelhouders Dick Anbeek van de Koninklijke Boekverkopersbond (KBb) en Ria Derks van de Groep Algemene Uitgevers van het Nederlands Uitgeversverbond (GAU NUV).
Het voortbestaan van de KVB, die in 1815 werd opgericht als Vereeniging ter bevordering van de belangen des Boekhandels, heeft tijdens jarenlange onderhandelingen regelmatig gevoerd op het scherp van de snede, aan een zijden draadje gehangen. De KVB is een brancheorganisatie, maar de belangen van zowel de boekverkopers als de uitgevers behartigen is geen eenvoudige zaak.
Hoe dan ook, de partijen zijn eruit en de kans is groot dat de KVB over vijf jaar haar tweehonderdjarige bestaan zal vieren. Zet 'm op, KVB!
Mag Ik Deze Dans?
Na drukke weken met achterlijk veel reizen in Europa waren er achterlijk drukke weken in Amsterdam vol drama - gelukkig niet de mijne, maar het leven begon wel een beetje als laatste benen/wenkbrauwen estafette te voelen. Hoog tijd om te chillen, dus.
Chick 'n Chucky lijken hier wat dat betreft het goede voorbeeld te geven met deze kattenversie van voetjes van de vloer. Dat is echter slechts schone schijn want ze hebben hier ordinair ruzie over wie er in het nieuwe hangende kattenmandje mag.
Wie erin ligt kan weliswaar makkelijk beslopen worden, maar verkeert wat de verdediging betreft duidelijk in het voordeel. Ook deze aanval van Chuck werd door Chicky afgeslagen.
Ik Denk Dat Ik Blijf
Een dag rondgelopen in Palma de Mallorca met Michael, die op de foto moest voor zijn College uit South Carolina.
Een dag die begon met regen en huiverende Mallorcanen, liet zich in de middag toch een paar uur van de zonnige kant zien - hoewel bij het zakken van de zon in de zee alweer duistere wolken kwamen aandrijven. Wij waren op dat moment - niet geheel toevallig - bij de baai met uitzicht op kathedraal La Seu.
Misschien kan ik er nog langer van genieten: ik hoor net dat het Spaanse luchtruim gesloten is vanwege een wilde staking van luchtverkeersleiders, ook op Palma de Mallorca.
Na een dag door Madrid lopen
Dat klinkt eenvoudiger dan het lijkt. Palacio's blijken gesloten wegens verbouwing/officiële plechtigheid, of domweg omdat het dinsdag is. Fraaie cafe's waar ex-consuls frequenteren en die van harte zijn aanbevolen, lijken van de aardbodem verdwenen. Blaren openbaren zich, modellen raken moe, fresco's vallen tegen.
Maar toch.
Een broodjesbar vol hangende hammen, koffie en studieboeken op een zonnig terras voor een pettenwinkel op de Plaza Major, de groentestal in de San Miguelmarkt - hier en daar is er dat mooie fotomoment.
En daarvan heb je er uiteindelijk maar een paar nodig.
En nu heb ik Anson achtergelaten bij de tombe van Goya (ook weer geen fotomoment, arme Goya) en ik zit in café Gambrinus met zere voeten en een heerlijke koele cerveza.
Het leven is goed voor mij.
Creationisme
Bij het doelloos surfen gevonden op een website die mental floss heet, 'where Knowledge Junkies Get Their Fix.' Met zo'n verklaring over het uitsterven van de dinosauriers heb je geef evolutietheorie meer nodig..
De Gezelligste Kaart van Rusland
(Klik op het plaatje voor de vergroting.)
Nee, dit is nou eens niet een plaatje uit de Atlas der Neederlanden, hoewel ook op daar de zaken niet stil staan.
Deze afbeelding komt uit een atlas van Abraham Ortelius, beroemd 16e eeuwse Antwerpse kaartenmaker. Het was een enorm voorrecht dit boek in te mogen zien - vier eeuwen geleden wordt voor je geopend, en je kunt het aanraken, ruiken, zien! En je mag er - heeeeel voorzichtig - in bladeren.
Deze foto heb ik er onder andere van genomen. Kaart 394. En ik kan me voorstellen dat je je denkt: Als het zo uniek is dat je er uberhaupt naar mag kijken, omdat dit geen reproductie is, maar the real thing, waarom dan zo'n rare foto maken waarin het grootste deel van de kaart onscherp is?
Antwoord: omdat Frederik dat wil. Hij is de ontwerper van een boek waarin deze atlas een hoofdstuk krijgt, en hij vindt het leuk om er details uit te lichten. De kaart moet grotendeels onscherp zijn, maar door een vergrootglas - een echt vergrootglas - wordt een klein stukje eruit gelicht. Zo kun je inzoomen op een detail. Het lijkt misschien zo'n vreselijk ontwerper-idee, maar ik heb zijn ontwerp van het boek gezien, en daarin past het wondermooi. En dat is echt waar.
Dit detail heb ik zelf uitgezocht. De kaart trouwens ook. Het is de gezelligste kaart van (het westen van) Rusland die ik ooit heb gezien. Linksboven zie je een Lap in een tentje zitten. Elders wandelt een kameel. Het ruitertje onder het vergrootglas springt bijna van het papier af, zo levendig. En de tekst maakt duidelijk waar hij heenspringt: Crimea - De Krim.
De manier waarop de foto is gemaakt was op zich ook een foto waard geweest - omdat ik het vergrootglas moest kunnen stellen en dan met verschillende diafragma's opnamen maken, heb ik een constructie gebouwd waarin belichting en camera en vergrootglas allemaal konden worden ingesteld en vastgezet opdat ik mijn handen vrij kon houden. Dit lukte met een lichtgewicht uitvouwbare steiger/ladder, twee tl-buizen en veel wit piepschuim platen, een aluminium plaatje en een overloopstuk van een regenpijp uit de Praxis, een verlengsnoer, een schaar, wat touwtjes, plakband en lijmklemmen. Pas toen ik de zaak weer had afgebroken realiseerde ik me dat ik The Making Of helemaal vergeten had vast te leggen. In dit geval was dat wel jammer.
Maar ik krijg een tweede kans: er moeten straks nog meer plaatjes gemaakt worden. Wordt vervolgd, dus.
Werk Aan De Winkel
Het is alweer een tijdje geleden dat ik De Nieuwe Boekhandel aan Bos en Lommerweg in Amsterdam bezocht. Het is mooi geworden - hoewel niet zo ruim als deze foto suggereert. (Klik op de foto voor een vergroting)
Kreathea's uit alle windstreken
Door omstandigheden belandde ik op de KreaDoe, die claimt de grootste hobbybeurs van Nederland te zijn. Ik twijfel daar niet aan: dit is Kreatief met Kurk in het Kwadraat. Rij na rij na rij met kraampjes vol kralen, stofjes, strijkijzers, stempels, breimachines, lijmpistolen en maak-je-eigen-kerstkaart-starterspakketten.
Of je nu wilt scrappen, borduren, haken, breien, naaien, plakken, knopen, knippen, lijmen, solderen, drevelen of figuurzagen, Eva's hele hobby-universum staat opgebaard in Hal 7 en 8 van de Jaarbeurs in Utrecht.
KreaThea's uit het hele land stromen binnen: Vrouwen in praktische jassen met praktische schoenen, een dagje uit met vriendinnen, moeders, zussen. Ik zie veel boodschappentas op wieltjes om de aankopen mee te nemen. In 't voren kon je al intekenen en tegen geringe meerprijs bonnen voor twee kopjes koffie met taart en de KreaDoe verrassingstas aanschaffen.
De aanwezige mannen zijn meestal verkopers en doen hun ding in de stand. Er zijn fraaie exemplaren bij, met echte knevel of een paardenstaart. Dat ene procent bezoekers dat man is lijkt vooral te bestaan uit gepensioneerde of WAO-ende echtgenoten. Voor modelbouw of treintjes kun je op de KreaDoe duidelijk niet terecht, maar alleen thuis is ook maar alleen thuis. Geduldig voor zich uitstarend wachten zij tot hun echtgenoten zich losrukken van de stand met kralen of de workshop Kado's Inpakken.
Benieuwd
Voor het Vakblad een foto gemaakt van een bijzonder aardige directeur, die de Nederlandse Letteren promoot in het buitenland. China bijvoorbeeld. Daar wordt Nederland op de Bejingse boekenbeurs Country of Honour in 2011. Dat word je niet zomaar, dus daar mogen we trots op zijn.
De promo-boekentas met allerlei covers van vertaalde boeken erop (van Mulisch tot Annie M.G. Schmidt tot Douwe Draaisma) is in een oplage van 10.000 onder de meer dan 1 miljard Chinezen uitgedeeld. Als warme broodjes gingen ze over de toonbank.
China wordt dus het thema van de foto. Wat is typisch Chinees? De tempel op de Zeedijk is te druk. Het Chinese restaurant heeft weer zo weinig met literatuur te maken. Een Chinees zuiltje? oppert de hoofdredacteur. Die zijn weer heel anders dan Dorische of Korinthische zuiltjes.
Het wordt uiteindelijk eenvoudige rode achterwand, waar de directeur voor staat in een houding die aan de Ninja refereert. Met de promotas, die lekker vloekt met het communistisch rood. Voor de Chinese touch voegen wij wat schrift toe. Via via opgeduikeld. Er zou moeten staan: Nederlands Letterenfonds. Maar misschien staat er wel: Chinees Restaurant The Happy Hooker.
Weer Prijs
Prijzen, onderscheidingen - het zit in de lucht. Wij lijken allemaal wel winnaars. Een paar uur geleden won David van Reybrouck de AKO literatuurprijs met zijn boek Congo.
Ik zat - toevallig - pal voor het tafeltje waar Van Reybrouck met partner en redacteur zat.
Juryvoorzitter Femke Halsema ging vertellen wie winnaar was en vlak voordat zij de naam bekend maakte, was door hoe zij het winnende boek omschreef voor de David van Reybrouck duidelijk dat hij de winnaar was. Hij en zijn redacteur draaiden heel even, een heel klein beetje, de hoofden naar elkaar toe. En Van Reybrouck neeg licht het zijn en sloot heel even zijn linkeroog. Net te langzaam en te plechtig om een knipoog te zijn. Daarna verscheen er heel even een zweem van een glimlach op zijn gezicht. Hij kreeg een glas bubbels en nam een enorme slok, zonder met zijn trotse tafelgenoten te proosten. Toen pakte hij een papiertje uit zijn binnenzak, en stond op. De minuten die volgden hield hij zijn pokerface. Hij sprak een prachtig dankwoord, gaf en passant een deel van de geldprijs aan een goed doel - Human Rights Watch - en omhelsde de genomineerde auteurs die het niet waren geworden. En zijn uitgever, Robbert van Ammerlaan van De Bezige Bij, die naast de twee andere genomineerde Bezige Bij auteurs plaats had genomen -zelfs Robbert Ammerlaan kan zichzelf tenslotte niet in stukjes knippen.
Daarna liep Van Reybrouck weer naar zijn plaats. Zonder het beeldje dat ook bij de prijs hoort. Mijn kleine rol in deze geschiedenis is dat ik tegen hem zei: 'Vergeet uw beeldje niet.' Dat was ook welbegrepen eigenbelang, want je moet zo'n man met beeldje fotograferen - en de obligate lelijke reuzen-pseudo-check ontbrak dit keer gelukkig. Als ik het niet had gezegd, was het ding wel door anderen in zijn handen gedrukt, want hij werd natuurlijk bestormd door fotografen. De tweede foto is genomen terwijl Van Reybrouck zich omdraait om weer naar zijn tafel te lopen. Opeens breekt er een brede lach door. Eindelijk.
Ridder Peter
'Ik zag haar binnenkomen en ik herkende haar van het tv journaal, vanwege dat Nationaal Historisch Museum. Ik dacht: "dat is de burgemeester en ik krijg nu een lintje".' (citaat van Petervan Zonneveld, kersvers Ridder in de Orde van Oranje-Nassau)
Er waren verschillende mogelijke redenen om Peter van Zonneveld tot ridder te slaan. Hij is:
a) inspiratie voor zijn studenten Nederlands aan de Universiteit van Leiden;
b) expert van het Leids Literair Leven
c) doorgewinterd kenner van de 19e eeuw in het algemeen (en Bilderdijk in het bijzonder);
d) drijvende kracht achter en voorzitter van de Werkgroep Indisch-Nederlandse Letterkunde.
e) een ontzettend lieve man.
e) zou voor mij al doorslaggevend zijn, maar d) was uiteindelijk de reden dat het Hare Majesteit behaagde om Peter van Zonneveld de onderscheiding toe te kennen. Dat gebeurde 7 november in het Koninklijk Tehuis voor Oud-Militairen en Museum Bronbeek, tijdens de conferentie van de Werkgroep Indische letteren.
Burgemeester Paulien Krikke, die de versierselen heeft opgespeld, kwam net eerder langs dan ik, dus het moment supreme heb ik weer eens gemist. Maar ik heb de burgermoeder wel op de valreep kunnen fotograferen op de parkeerplaats, samen met kolonel G.H. J. Noordanus, commandant Koninklijk Tehuis voor Oud-militairen en Museum Bronbeek.
De aanwezige conferentiegangers vonden het niet meer dan terecht, de familie is - uiteraard - apetrots. Ook de Gelderlander heeft het nieuws al opgepikt. Proficiat Peter!
Exoten
Hoe warm zou het zijn in Birma? Tropisch, vermoed ik. Chick & Chucky, warmbloed Burmezen, blijken in elk geval dol op de sauna. Vooral als-ie aan staat.
De eerlijkheid gebied om te melden dat deze foto is genomen toen de kachel weer uit was. Bij hogere temperaturen liggen ze lager. Maar ze lagen er nu in totaal toch al een half uur in. En als je ze buiten de deur zette, begonnen ze met een pootje aan de deur te krabben omdat ze weer naar binnen wilden.
Geen Stervende Zwaan
Ziehier de zieke kip. Het werd mij verteld en daarom zie ik het nu ook; de kam op de kop van de kip is niet stevig, warm & helderrood, maar verlept, koud & aan de paarse kant. Foute Boel.
Zij zat bovendien bij klaarlichte dag met de kop tussen de veren. Haar buikje bleek enorm opgezwollen. Dit verhaal heeft geen happy end - de kip kreeg de Blauwe Spuit: een injectie met de helderblauwe vloeistof met de omineuze naam euthasol, die een snelle en naar ik aanneem pijnloze dood kwam brengen.
Doglane Of Fame
Open dag bij de KNGF, van de koninklijke blindengeleidehonden. Veel vrolijke zwarte labradors, blijde begeleiders en snerpend koude wind op het oefenparcours buiten. Blindengeleidehonden ontwijken lage luifeltjes, ook als ze er zelf wel onderdoor kunnen, en lopen keurig om gaten in het wegdek heen. Bij het afscheid kocht tante Katja een pluche zwart labradortje in blindengeleidejasje en ik een KNGF paraplu met het opschrift: "Wat een hondenweer."
Daarmee ga je bij voorkeur overdekte hondententoonstellingsterreinen bezoeken natuurlijk.
Bejaardenpakbal
Roesjka (12) is ondanks haar respectabele leeftijd nog wel te porren voor een spelletje, maar wel op haar voorwaarden. Als ze de bal heeft, wil ze 'm niet meer loslaten. Dan moet je proberen om 'm van haar af te pakken. En dan draait ze slim steeds van je weg, zodat er niet aan komt. En wanneer je het opgeeft, draait ze zich weer naar je toe: spelen? Bejaardenpakbal, heet dat.
Woerden Wordt Oud
Omdat ik het vaak heb over de restauratie van de Atlas, is het makkelijk om te verzgeten hoe goed de staat van de ingebonden kaarten eigenlijk is. Vuil, scheurtjes, daar moet wat aan gebeuren. Maar als zo'n kaart niet ingebonden was, maar ergens aan de muur had gehangen, was de schade onvergelijkbaar erger geweest.
En dat valt op fantastische wijze te illustreren uit twee kaarten van 'T Hooghe Heymraedtschap vanden Lande van Woerden, uit 1739.
Die landkaart bestaat uit negen bladen. Bij de ene kaart zijn deze aan elkaar geplakt en heeft de kaart vele tientallen jaren aan de muur gehangen. Echt iets geworden waarvan je zegt 'nou je kan wel zien dat die heel oud is, daar moeten we zuinig op zijn.'
De negen bladen van de andere kaart hebben tweehonderd jaar opgeborgen gezeten in de Atlas der Neederlanden. Prachtige kleuren. Fonkelnieuw. Die bladen zijn gedigitaliseerd zijn en daardoor is het mogelijk om ze in Photoshop aan elkaar te zetten, zodat je de kaart te zien zoals hij bedoeld is.
Bijzonderheden: De schaal van 'T Hooghe Heymraedtschap vanden Lande van Woerden (1739) is ongeveer 1:17.000, en hij is gemaakt door Johannes, Justus en Davidt Vingboons. De inhoud dateert van 1670. De druktechniek is kopergravure, bestaande uit 9 bladen, elk blad 43 x 53 cm. De omvang van de hele kaart is 129 x 159 cm). Hij is handgekleurd, en heeft rondom de wapens van het Hoogheemraadschap, Willem van der Hoeven, Jacob vander Meer, Adriaen Jacob vander Does, Cornelis Jan van Nellesteyn, Cornelis van Ewyck, Gerard Beelaerts, Joan George Stierling. Signatuur UB : Kaartenzl: W.X. 009
Horen, Zien, Zwijgen
Nee.
In de weilanden en akkers die Nr. 9 omringen is een echte mollenvanger actief: Frans. Een website heeft hij niet, zoals deze collega, maar met zijn twee compagnons vangt hij 8 tot 900 mollen per jaar - gemiddeld zo'n 2,4 per dag dus. Het is een continubedrijf, want als een mol wordt gedood, wordt diens plaats ingenomen door een nieuwe mol die op zoek is naar een eigen territorium.
De mollenvanger heeft vijf vallen in de gangen rond Nr. 9 gezet, want de tuin is weer een fijne uitvalsbasis voor de akkers en weiden die zijn jachtterrein zijn. Die vallen zitten in de gangen en zijn bovengronds gemarkeerd met een rood vlaggetje op een stokje. Als de mol bij de dagelijkse inspectie van zijn gangen in zo'n val stapt, is het einde oefening voor de mol. 'Het gebruik van een schaarklem is het meest diervriendelijk, omdat deze leidt tot een snelle en pijnloze dood van de mol', Zeggen deskundigen.
Het is vast mijn stadsmeisjesnatuur, maar ik vind het zielig; zelfs dood zien ze er schattig uit. Kan dat echt niet anders?
De Nieuwe Tijd, Net Wat U Zegt
'Het Mannetje' noemt mijn vader hem, de SRV-man die al sinds mensenheugenis de dagelijkse boodschappen aan huis brengt. Populair is hij nooit geweest - het is het soort winkel waar je bij alles de uiterste verkoopdatum moet nakijken, want bedervelijkheid is voor Het Mannetje geen reden om een artikel uit de schappen te halen. Integendeel, Over Tijd moet juist snel van de hand.
Enfin. Toen ik klein was, nam Het Mannetje, ooit begonnen als melkknecht maar inmiddels strategisch gehuwd met de oudste dochter van de melkboer, de zaak over. En omdat hij een Mannetje is dat met zijn tijd meegaat, werden melkwinkel en SRV- kar omgedoopt tot 'Zuivelboetiek'.
Decennialang reed Hofmans Zuivelboetiek met zijn bederfelijke waar door het dorp, waarbij hij ook het Tehuis aandeed om de bejaarden van koekjes en luxe toiletpapier te voorzien, bij voorkeur de duurste. Toen mijn moeder en ik vanochtend op weg gingen naar de tandarts, troffen wij de wagen bij de ingang. En wat blijkt? Het Mannetje is wederom met zijn tijd meegegaan. De Zuivelboetiek is dood. Leve de Zuivelservice.
Traceur de Parkour
Mijn neef noemt zichzelf geen freerunner. Hij doet parkour. En mensen die parkour doen noem je traceurs. Op YouTube worden 'parkour' (Frans) en 'street running' (Engels/Amerikaans) overigens vaak door elkaar gebruikt. Het ziet er (in bewegend beeld) als volgt uit bij deze twee toppers in het genre, Professor Longhair en Big Chief:
Dat het - parkour noch freerunning - in geen enkele taal zonder risico is, blijkt uit onderstaand filmpje met de dreigend uitnodigende, en daarmee bijna onweerstaanbare titel: 'Don't freerun (you will die). Gelukkig maar dat Roel geen freerunner, maar traceur is. Maar ik kan dit filmpje nog steeds niet uitkijken.
Mysteriepoep, plantaardig,3-5 cm lang: van wat?
Het zijn uitwerpselen, gevonden bij de douche van huis Nr 9. In de douche, meestal op het voeten-warmhoudkleedje. Geen ratten- pf muizenkeutels, wel de uitwerpselen van een planteneter. Rara, wat voor dier kan dat zijn?
Bewegend Beeld
Leuk spelen met Movie Maker om ook eens bewegend beeld te kunnen laten zien. En ter illustratie van beschadigingen die ontstaan als een te grote kaart wordt opgeborgen in een te kleine band. Eigenlijk voor een stukje in het blog over de Atlas der Neederlanden (zie aldaar).
President van de korfbalbond in Kroatie
Mislav Bjazic (spreek uit als bjazjietsj) is de president van de Korfbalbond in Kroatie. Het heet hier korfball, want basketbal was al in het Kroatisch vertaald, en korf en mandje is in het Kroatisch hetzelfde. Deze van oorsprong Nederlandse sport houdt dus zijn oorspronkelijke naam met een extra l: korfball. De Kroatische korfbalbond heet Hrvatski Korfball Savez, is niet alleen een officiële sport, maar ook lid van het Kroatisch Olympisch comitee . Korfball heeft een grote toekomst in Kroatie vanwege het gemengde karakter van de sport en de gelijke mogelijkheden der seksen, aldus Mislay, die ook exploitant is van een sportcentrum in Zagreb (waar men terecht kan voor een baaierd aan sporten, van Tae Kwon Do tot buikdansen).
En hoe ontmoet je de president van de Kroatische korfballbond? Tijdens de barbeque van eigenaren van Zagrebse hostel-exploitanten. Vera, bazin van onze jeugdherberg en ongekroonde koningin aller Zagrebse jeugherbergen, had die georganiseerd. Want netwerken, zo verzekerde zij ons, is Alles.
Ooit zat ik op korfbal - Steeds Hooger in Apeldoorn. De naam van de vereniging sloeg echter niet op mijn korfbalpresaties; hoger dan indeling bij de F-pupillen (G-pupillen waren er niet) ben ik nooit gekomen. Kort daarna zijn het korfbal en ik ieder ons weegs gegaan. Om elkaar na veertig jaar in Zagreb weer tegen te komen.
Net pennywafels
Kasteel Groeneveld in Baarn hield op zondag 19 september een festival: Het Groeneveldfestival van het goede leven. Met marktkraampjes met geitenkaas, biologische wijn uit de Achterhoek, bio-ijs, en andere dingen die je kunt eten. Speciaal geval waren de gefrituurde meelwormen (rechts) en in chocolade gedipte sprinkhanen (links). Schijnen stikvol eiwit te zitten. Beide - na enige aarzeling - geprobeerd. De meelwormen smaakten naar niet zoveel, de sprinkhaan kwam qua smaak nog het meest aan pennywafels denken. Handig om te weten als je ooit vast komt te zitten in een sprinkhanenplaag.
Atlas der Neederlanden
voorzijde
achterzijde
Even verwijzen naar mijn andere blog: de Atlas der Neederlanden. Inmiddels is de inventarisatie van de schade begonnen (deel voor deel, bladzijde voor bladzijde), en het lijkt mij aardig iets te laten zien van wat je daarin zoal tegenkomt. Dit is een geval van kopervraat, veroorzaakt door het koper in de groene inkt. Het vreet zich een weg door het papier en kan het uiteindelijk (vooral als de vochtigheidsgraad te hoog is) zelfs vernietigen. De kaart is van de omgeving van Geervliet (Zuidholland), vlak onder de A15.
Maar Waar Slaat Het Op?
Fotosessie in de Nieuwe Kerk, vanwege de geinige installatie van Krijn de Koning in de Nieuwe Kerk. Het model is Marianne Schönbach, een voortreffelijk literair agent. En mij leek het opeens een leuk idee om haar op zichzelf te laten reflecteren door haar te dubbelen. Hierboven het resultaat. Geinig. Maar het interview waarvoor de foto gemaakt wordt, gáát helemaal niet over zelfreflectie. En ook niet over schizofrenie, of jezelf kunnen opsplitsen, of dat een individu meer gezichten kan hebben, of zelfs maar: kijk mij nou! Ik sta van mijzelf versteld!
Dus het is een nodeloze foto, die nooit gebruikt zal worden - behalve in dit blog.
Pareltje
Nog een pareltje uit de Courte description des ordres de femmes & filles religieuses van Adrien Schoonenbeek (1688). Ook deze non zit in het verpleegwezen en ze heeft iets zwarts en kriebeligs in haar handen voor de arme ontzette en kansloze bedlegerige.
- 'Neen! Laat af! Genade!'
- 'Rustig maar. Het is voor je eigen bestwil.'
Wat houdt zij in haar handen? Spinnenkoppen?
(klik op het plaatje voor een vergroting)
Werk Aan De Winkel
De Nieuwe Boekhandel wordt feestelijk en met de nodige decibellen geopend.
(De etalageruit is nu plotseling fraai beplakt met naam en toenaam.)
Hoe het er van binnen uit ziet, is niet helemaal duidelijk.
Er staan teveel mensen voor.
Trotse familieleden luisteren naar Monique Burger, de trotse boekhandelaar....
... terwijl die boekhandelaar zich afvraagt waar de wethouder is gebleven.
Gelukkig - hij is er. Hij houdt van boeken. En de zaak is nu officeel geopend. 
Een tevreden familie Omta - moeder, zoon, schoonzus. Zij dreven boekhandel Omta, die tientallen jaren was gevestigd op dit adres (voor wie het nog niet wist: Bos en Lommerweg 227, Amsterdam). 'Fijn dat er nu toch weer een boekhandel is.' 
Of de kassa rinkelt valt met deze herrie niet te horen. Maar druk hebben ze het wel.
Abonneren op:
Posts (Atom)
