De buitenbak wordt gevaarlijk voor de paarden als het eenmaal vriezen gaat - het zand wordt eerst bultig en dan keihard en voor je het weet verstapt Feye of Melvin zich en loopt een beenblessure op.
De eg is (via Marktplaats) gekocht in Brabant. Hij is roestig en zwaar maar dat zou je niet zeggen als je Feye ervoor ziet stappen. Voor hem weegt het bijna niets. Na een half uur eggen is er van hem nog geen zweetdruppeltje afgevallen, wat je niet kunt zeggen van Inge die ernaast loopt.
Voor mij is dit beeld een soort 'blast from the past' - toen ik klein was, woonde ik in een huis dat uitkeek op velden die eigendom waren van Het Hooge Land. Het Hooge Land was een stichting voor (onder andere) oude boertjes op de Veluwe die niet meer thuis gehouden konden worden. Op Het Hooge Land waren twee Belgische trekpaarden waarmee geploegd en geëgd kon worden en allerlei andere dingen die je met Belgische trekpaarden kunt doen.
Ik vond het indertijd volkomen normaal om een paard met ploeg of eg door het land te zien gaan - pas jaren later realiseerde ik mij dat het ook in de jaren 60 en 70 geen alledaags gezicht meer was. Ik had het tot vandaag ook al decennia niet meer gezien.
Maar nu dus wel. In een half uurtje is de buitenbak geëgaliseerd. Het zand rul en los. Voor de katten is dit een kattenbak die qua omvang thuishoort in het Guiness Book of Records.
Blast from the past
Geachte cliente, t'is lente
Er is nog geen winter geweest en de eerste lammetjes zijn alweer gearriveerd. Buurman Schaap (zo heet-ie echt) heeft vier drachtige Suffolk-schapen gekocht en vernoemd naar zijn vrouw en drie kleindochters. Inmiddels is er eentje niet meer zwanger. Zij heeft het leven geschonken aan een stevige tweeling (broer en zus, of rammetje en ooitje zoals schapologen dat noemen). Beiden gezond en geboren op donderdag 26 januari.
Het was zo schemerig in de stal dat de autofocus niet werkte. Ik heb op de gok de afstand ingesteld en geflitst. Gelukkig leken ze dat niet erg te vinden. Suffolk-schapen zijn sowieso niet erg op mensen - flits of niet, ze komen niet naar je toe om eventjes achter de oortjes gekriebeld te worden. Dus het is geen enorm schattige foto geworden zoals je dat bij lammetjes eigenlijk zou willen. Voor lammeren die anderhalve dag geleden geboren zijn, zijn het eigenlijk enorme bulken van beesten - enorm. Blij dat ik die niet hoefde te baren. De natuurlijke moeder (ze heet Etty) had er gelukkig geen problemen mee.
Rusthuis voor honden
Zolang ze nog met een soepele sprong op dit hoogste stand van het hoog/laagbed kan springen, heeft ze het niet nodig, maar Quincy vindt het nu al prettig toeven in het verpleegtehuis. Zachte slaapplaats, prima uitzicht, liefdevolle verpleegstertjes - dit moet het Walhalla zijn.
Veel Bekijks
Amsterdam, Beatrixpark. Deze sculptuur vast gemaakt om het Ondergronds Verzet te verbeelden. Geïnspireerd door de Tweede Wereldoorlog, of in de Jaren 60 als verzet tegen de autoriteiten. Al die gebalde vuisten hebben in elk geval iets met basis, van onderop, revolutie en verzet.
Het is een inspirerend werk want elke keer als ik er langsloop - wat vroeger vaker gebeurde omdat ik er vaak met de hond wandelde - heeft iemand er wel iets mee gedaan. Ballonnen aan vastgebonden. Vuisten met rode verf gekleurd. Slingers aan gehangen. Of handtasjes.
Dit keer mag ik. Ik beklad het kunstwerk digitaal - ter herinnering aan het wakend oog van de massa's in een tijd waar bijna iedereen een camera op z'n mobieltje heeft. En de rest wordt wel door bewakingscamera's in het oog gehouden.
In. Uit. In. Uit. In.
Als ze de wind voelt, duikt ze ineen - maar een geopende deur is onweerstaanbaar en Chick glipt naar buiten. Het regent. Even later wil ze weer naar binnen. Sommige dagen kun je gewoon geen duurzame beslissing nemen. Chuck wandelt de keuken binnen en bekijkt zijn zus met enige belangstelling. Hij wil haar gezellig het huis doorjagen maar dan moet ze wel eerst binnenkomen.
Met een kleine aanpassing is het versje Spleen van Godfried Bomans toepasselijk:
Ik sta mij voor het vensterglas
onnoemlijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee poezen was,
dan kon ik samen spelen.
(Bomans werd geïnspireerd door de slotregels van een gedicht van Friedrich Torberg uit 1938: 'ich möchte alles, was ich fühl, nicht fühlen / und ganz allein sein ... Nein, nicht ganz allein: / ich möchte gern zwei kleine Hunde sein / und miteinander spielen.)
De Kamer
In Friesland schreeuwt een kamer om een eigen, prettig karakter - en daaraan moet gehoor gegeven worden. In deze kamer moet je lekker kunnen slapen, maar je moet er ook goed kunnen zitten, prettig kunnen werken, of de laptop openklappen en bloggen. Er moet, kortom, een hoop gebeuren. Het bed staat er. Nu is het tijd voor een schrijftafel.
Op de foto staat een Engels cylinder of roll-top desk - ook wel pigeon hole genoemd vanwege de vele opbergvakjes. Volgens het office museum werd dit soort bureaus gebruikt vanaf 1871. Rond de Eerste Wereldoorlog verloor de pigeon hole desk snel terrein aan andere soorten bureaus, 'the chief objection being the fact that it becomes a receptacle for important papers which are forgotten.' Maar bij kleine bedrijfjes en particulieren hielden deze bureaus langer stand.
Dit exemplaar is gevonden via Marktplaats en werd gekocht van Rob Holla, die het weer erfde van zijn vader: Adriaan Holla, woonachtig aan de Slatuinenweg in Amsterdam. De Slatuinenweg is een kort straatje met lage huisjes, uitkomend op de Admiraal de Ruyterweg, in het verlengde van de Willem de Zwijgerlaan. De familie Holla woonde er jarenlang met 8 kinderen, dus een het is begrijpelijk dat Adriaan een klein, compact bureautje koos. Hij had het tientallen jaren in zijn bezit. Het is een mix van keurig eiken, net verlijmde houtverbindingen, waaibomenhout op de onzichtbare plekken en liefdevol uitgevoerde reparatietjes.
Aan de onderzijde van het bureautje zat deze sticker:
Op het internet vond ik dat dit bedrijf tot in de jaren 1970 was gevestigd aan 2-4 Ash Lane, Rustington, West Sussex, England. Maar daar houdt het spoor op - ik heb verder niets kunnen vinden over dit bedrijf.
Maar het bureautje van Adriaan heeft zijn nieuwe bestemming gevonden en zal in de loop van het jaar worden aangevuld met de bijbehorende parafernalia. Een bureaustoel, bijvoorbeeld. En een prullenbak.
Regressie
Chucky houdt van kleine, warme ruimtes. In een doos. Onder de deken. En hij is niet krenterig - hij mag graag delen. Truien, bijvoorbeeld.
Balen...
Uitpuilend mandje, maar Chucky was eerst. Voor zijn zusje is eigenlijk geen plaats meer. Hoog tijd voor een tweede bedje.
