Familie Album

Geschoonzusterlijk zitten tante K. en tante A. naast elkaar in Buitenveldert en legen enveloppen met feestgedichten, foto's en albums op de eettafel.
Ik zie mijn overgrootouders op het uiterste randje van de feestfoto ter gelegenheid van het leggen ener eerste steen in de Frederik Hendrikstraat.
Ik scan een kreukeldicht ter gelegenheid van het huwelijk van tante A. en oom Jo. En een foto van mijn oma met haar broer en zussen, behalve de jongsten die dan nog niet geboren zijn. Er zijn schriften met verslagen van dagtochtjes. Foto's van kampeervakanties bij de boer.
Een deel van het materiaal gaat mee, een deel wordt ter plekke gescand en opgeslagen met de technische hulpmiddelen (scanner, laptop) die ik heb meegenomen. Opdat de jongsten van het gezin Van der Hoeven (86 en 89) er - op de valreep - nog van kunnen genieten

Britta R.I.V.

Voorbereiding

Martelmiddag

Neef R. uit Kampen logeert een paar dagen bij mij. Zondag na Kerst trekken wij de stad in, op zoek naar vertier en muziekwinkels en gitaarspeciaalzaken. De muziekwinkels blijken allemaal gesloten; broodje chicken fajita bij SubWay dan maar, en voor mij een kop koffie in de Kalvertoren.
Shoppen is voor watjes; wij zullen wat cultureels gaan doen. Wat is er zoal in de buurt? ik som op: het Fotomuseum, het Amsterdams Historisch, het Van Gogh, het Rijks, het Torture Museum .. zijn gezicht klaart op. Dat lijkt wel wat. En het is bijna om de hoek.
We moeten even wachten bij de kassa met het briefje 'Even wachten. Zo terug.'
we lopen door smalle gangen en kijken naar uitvergrootte historische kopieen en puntige stukken hout, kunstig gespeed ijzer en hier en daar een nijptang (waarmee gemakkelijk tepels afgeknipt kunnen worden). De foto is van een halsring met puntige schroef voor in het ruggenmerg, neem ik aan. Volledig was de uitstalling niet. We misten bijvoorbeeld de ton-met-spijkers-van binnen, en neef R ook de Spaanse laarzen en de wipgalg. Dat laatste was wel jammer, want we kwamen er niet helemaal uit hoe die nou precies werkte. Maar dat googelen we thuis wel.

Nieuwbouw op Museumplein

Een iets opgepiepte foto die ik maakte met mijn mobieltje: een stuk of vijf beesten van sneeuwballen op het Museumplein in Amsterdam, met op de achtergrond het in steigers gehulde Rijksmuseum.
Het lijkt of iemand geprobeerd heeft om met deze sneeuwklompen een huis te bouwen (de openingen tussen de ballen is dichtgestopt met meer sneeuw), maar het halverwege heeft opgegeven. Slaat de Vloek van het Museumplein weer toe? Veel van wat op deze plek gebouwd word krijgt te maken met afstel, uitstel en niet-waargemaakte verwachtingen.

Een Knusse Kerst & Een Krasvrij 2010

De Meester van Katharina

Weer iets om blij van te worden: de tentoonstelling: De wereld van Katherina. Devotie, demonen en dagelijks leven in de 15e eeuw. Tot 3 januari in museum Het Valkhof in Nijmegen. De illustraties in dit getijdenboek (een gebedenboek met miniaturen uit 1442/43) zijn gemaakt door een toen gerenommeerde kunstenaar, wiens naam in de nevelen der tijd is verdwenen en die nubekend staat als de Meester van Katharina van Kleef, omdat het boek voor haar is gemaakt.
Het is eigendom van The Morgan Library & Museum in New York en tijdelijk voor onderzoek uit elkaar gehaald. Je kunt zo'n 100 losse bladen zien - eens en waarschijnlijk in ons leven nooit weer, want het boek wordt na de tentoonstelling weer ingebonden.
Het probleem met miniaturen is natuurlijk dat ze, nou ja, zo klein zijn. Je moet er eigenlijk met een sterke loep overheen wil je de details een beetje meekrijgen - en zo'n boek stikt van de details.
Ik vreesde ook dat er zulke dikke rijen mensen zouden staan, dat er sowieso weinig te zien zou zijn. Dat was niet zo. Enerzijds misschien omdat het nog net geen kerstvakantie is, maar zeker ook door de opzet van de tentoonstelling.
Dit Getijdenboek is zo leuk omdat je bijbelse personages en heiligen ziet afgebeeld in een Middeleeuwse context: Het interieur van de heilige familie bijvoorbeeld, is de gezellige huiskamer van een welgestelde middeleeuwse ambachtsman. Met het kindeke Jezus in een looprekje. De tentoonstelling opent met een zaal met schitterende kostuums, gereconstreerd op basis van de illustraties in het boek. Daarna zie je een zaal met illustraties uit het boek en daarnaast echte, identieke middeleeuwse gebruiksvoorwerpen: vogelkooitjes, schoenen.
Dan een zaal waarin men laat zien de Meester niet in een vacuum opereerde, maar zich liet insprireren door werk van collega's en tijdgenoten. Er zijn ook twee animatiefilmpjes waarin 'Katharina' zich direct tot de bezoeker richt (die zijn naar mijn smaak net iets over the top, maar wel heel informatief en toegankelijk). En er is natuurlijk een audiotour - ook een aanrader.
En dan kom je in de zaal met de perkamenten bladen van het originele manuscript, en jawel! vreugde! daar is regelmatig een loep naast gehangen, zodat je echt alles kunt bekijken.
Niet alleen de inkijk in het middeleeuwse leven is fascinerend, ook de afbeeldingen over hoe het er in de Hel uitziet en hoe je daar kunt branden zijn prachtig. En in de marge gaat de Meester bij tijd en wijle helemaal los. Nog twee weken te zien in Nijmegen. Een aanrader.
(Als je op de plaatjes hiernaast klikt, krijg je ook een vergroting. En voor alle duidelijkheid: die is een stuk groter dan het origineel - veel lijntjes moeten geschilderd zijn met een penseel met 1 haar.)

Nog 1 Nachtje Slapen

Het is bijna zover: zondag 13 december zijn Chick en Chucky jarig.
Om deze feestelijke mijlpaal te vieren heeft de fokker Marlies Koorenneef van cattery Nimble Nymph gevraagd of alle eigenaars van de jarigen een foto willen sturen voor haar site, zodat we kunnen zien wat er een jaar na geboorte van alle diertjes is geworden.
Deze foto's hadden dus eigenlijk pas morgen gemaakt mogen worden, maar vandaag scheen de zon, het licht was mooi, dus Best of Brannoc (Chucky) en Booming Briony (Chick) zijn vandaag onder schot genomen. Van harte, kinderen.

Zalig

Fruit is bij mijn ouders volop te vinden - vooral omdat het nauwelijks wordt gegeten. De aanvoer vanuit het tehuis is constant, maar vooral mijn vader is specialist in het wegleggen en vergeten.
Het fruit hoopt zich dus op: kiwi's verpappen en appels vergaan, en er liggen maar liefst vier peertjes naast de computer, in verschillende fasen van het bestaan: eentje al dente, eentje perfect, eentje te rijp & melig en eentje al vloeibaar onder de schil.
'Waarom eet je geen peren?' vraag ik, 'de goeie zijn heerlijk.'
'Ze zijn zo kleverig als je ze probeert te schillen,' antwoordt mijn vader. En terwijl ik een mesje pak zegt hij peinzend: 'Vroeger in het Zonnehuis werkte een vrouw, een verpleegster, die graag Hoofd Verpleging wilde worden. Ik moest daarover beslissen. Op een keer zaten de ziekenverzorgsters aan het middageten. Een van die meisjes zag een schaal peertjes op tafel staan en riep: "Peertjes! Zalig!" Toen zei die vrouw streng: "Peertjes kunnen heerlijk zijn. Peertjes kunnen overheerlijk zijn. Maar peertjes kunnen nimmer zalig zijn." Vanaf die dag stond zij onder het verplegend personeel bekend als Zuster Peertje. Hoofd Verpleging is zij niet geworden.'
Hij begon met smaak zijn peertjes te eten.

Mooi Roest Is Niet Lelijk

De Canadese fotograaf Edward Burtynsky brengt olie in beeld. En hoe! Het is de motor van de economie, niet-te-ontberen-deel van onze beschaving, de bron van mega-vervuiling, en oh, wat zijn die bruintinten smaakvol & schitterend in beeld gebracht! Burtynsky heeft er zijn levenswerk van gemaakt. Olievelden, raceparkoers, scheepssloperijen, snelwegen, autobanden, duizenden tot schroot geperst oliefilters, het hangt er allemaal. En het mooie is: je wordt er helemaal blij van. Vrij kleine selectie, maar groot formaat, haarscherp, van boven (helicopter?) genomen. Prachtig! Tot 28 februari in Huis Marseille, Amsterdam.

Kat in 't Bakkie

Weer iets over katten - dit keer mijn eigen. Sinds 1 december is de kleine kamer voor weer vrij, en die zal dat ook blijven. Computeren, was drogen, printen, het gebeurt er nu allemaal en dat geeft veel extra ruimte in de rest van het huis. Ik moet de kamer natuurlijk wel delen met Chick & Chucky, die ook extra Lebensraum opeisen.

Kjoet? Kjoekjoekjoekjoet?

Alweer Verleden Tijd

Dit is de verkeerde foto, maar G's jas kleurde zo leuk bij de linten dus ze stapte vanzelf, stralend en rood, in het beeld met de pseudo-grafkruizen.
Het Museumplein (op de achtergrond het Concertgebouw) was even een aids-begraafplaats met 5000 kruisen. Wat eigenlijk interessanter was - en dat had dus de foto moeten zijn - waren de mannen van de Gemeentereiniging links buiten beeld, die om twee uur 's middags in gesloten formatie de rode linten alweer aan het verwijderen waren (geen kans dat die gaan bealgen of bemossen in hartje Mokum!). Het foto-moment voor de media was 's ochtends geweest en de spullen moeten waarschijnlijk voor donker weer in de opslag staan. Wereld AIDS-dag is in Amsterdam een AIDS-ochtend. Chop-chop, tempus fugit.

Nuttige Kunst

Mijn broer klaagde onlangs in zijn blog over nutteloze kunst. Her en der over Nederland verspreid (en dus ook in Kampen) staan deze kunstwerken die er op de ontwerptafel vast wel prachtig hebben uitgezien maar inmiddels zijn verworden tot niet-onderhouden wanprodukten en 'verdrietige, bealgde, bemoste en verroeste rommelige plaatsjes'.
Ik was nog niet eens klaar met mij afvragen of er zoiets is als nuttige kunst, of ik trof tijdens een wandeling in het Vondelpark dit object aan: een Granny Smith-groen Vindhek, waaraan je gevonden voorwerpen kunt hangen. Dus als je een handschoen of huissleutels vindt (of kwijt bent geraakt) in het park: Hup naar de Vindplek!
De mevrouw die op mijn verzoek mee op de foto ging, maakte zich bekend als de kunstenares die het allemaal bedacht had. Haar naam is Annemarieke Weber . Ideetje voor Kampen e.o.?

Thanksgiving Turkey Cut-Up Ritual

D-Day

Zo kom je zelden in Rotterdam en zo verkeer je er wekelijks.
Aanleiding deze week was Deelderdag: het AOW-feestje van Jules Deelder, bard van de Maasstad, nachtburgemeester van Rotterdam. Er werd ook een boek gepresenteerd - reden waarom ik er voor Boekblad heen ging. Volgens Jules' dochter Ari (bekend van het gedicht 'Lieve Ari/Wees niet bang/De wereld is rond/en dat istie al lang .. etc) kunnen wij nu al die eerdere dunne boekjes de Maas inpleuren en vervangen door dit ene, kloeke boekwerk: "Bijna alle verhalen".
De pensionado zelf liet trots zijn nieuwe tanden zien (rechter bovenhoektand platina) en verklaarde tegenwoordig huppelend naar de tandarts te gaan. Daarna speelde hij ritme-ondersteunend mee in de band New Cool Collective (jazz, latin) van Benjamin Herman, een Buddy Holly lookalike altsaxofonist voor ie ik ter plekke viel als een blok.
Het was een mooie, rauwe avond. Verpletterd & nahummend reed is 's nachts weer naar huis. Want zo verkeer je wekelijks in Rotterdam en zo heb je er niets meer te zoeken.

Anton Mauve in Singer

De kaakchirurg had de hechtingen snel en zonder veel ongemak uit mijn tandvlees gepeuterd. Het ziekenhuis ligt (als je heel erg goed kunt gooien) op een steenworp afstand van het Singer Museum in Laren. Ik ging dus de tentoonstelling van schilder Anton Mauve (1838-1888) bekijken.
Het is eigenlijk een halve tentoonstelling; het vroege werk van Mauve is momenteel te zien in Teylers Museum in Haarlem. In het Singer hangen Larense schetsen en schilderijen. Dat betekent veel heidevelden met schapen en nobele boeren in de eenvoudige doch propere keukens van hun pittoreske boerderijtjes. En blakende boerendochters in de moestuin of op de bleek, een lammetje of kalfje voedend.
Het was de eerste keer dat een tentoonstelling van het Singer me een beetje teleurstelde: het is te zoet en te romantisch naar mijn smaak.
Twee werken echter staken er voor mij met kop en schouders bovenuit: De ene met een kudde schapen die met tegen- en strijklicht op de witte wollen ruggetjes naar de schaapskooi terugkeren. De andere staat hierboven: De Mallejan, olie op doek 106,6 x 205,8 cm. Dat is lekker groot: de houtsplinters van de kap spatten bijna in je gezicht, en de mist kun je bijna voelen. Dit schilderij maakte het bezoek de moeite waard.

Ik Ga Waterskien

Of motormuis gaat rijden op een Harley. Maar het apparaat is geen Harley maar een 'Sara 3000' ('Sara 2000' is zoooo pre-milennium) is in hip lila en 1 persoon kan 'm bedienen. We beginnen echt een indrukwekkend wagenpark bij elkaar te sprokkelen.

De Olifant

Omdat de ruggen van het verplegend personeel straks tot hun 67e mee moeten kunnen, is er een verrijdbaar apparaat in de douche gestald waarmee mijn moeder in een handomdraai uit haar dagelijkse stoel getild kan worden. Het oogt een beetje als een fitness apparaat vind ik, maar mijn vader heeft het apparaat 'de olifant' gedoopt.
De slurf ontbreekt, zelf denk ik eerder aan een edelhert.

Dame in Tranen

In het nog maar net geopende museum M in Leuven is een tentoonstelling over Rogier van der Weyden
(tot 6 december). Vol bezoekers, ontzettend veel bezoekers, in een museum dat niet gebouwd is voor zoveel mensen, vooral niet op de smalle trappen. Maar de schilderijen maken het helemaal goed. Nobele vorsten, devote heiligen in mantels waar je de tekstuur bijna van kunt voelen en, vooral onder het kruis, diepbedroefde mensen. Het perspectief klopt net niet, de Kindekes Jezus zijn een beetje dun en sabbelen soms met gnuifende fuifkoppen aan een wonderlijk hoog gesitueerde moederborst. Het resultaat is prachtig en ontroerend. De reis waard, en hoevwel de muziek een beetje vreemd is, is dit filmpje over de restauratie van een van de topstukken ook de moeite waard.

Nachtleven

De nacht doorbrengen in het Okura hotel achter mijn huis gaat mijn budget te boven. Maar 1 keer per jaar een bezoek aan de bar op de de 23e verdieping, dat mag bij heel speciale gelegenheden. De stad ligt aan je voeten terwijl je af en toe aan je Johnny Walker Red Label (met water, geen ijs) nipt. En Het Leven doorneemt, vooral je eigen.

Zeulen

Poezen zijn er om mee te zeulen, en Chick & Chucky berusten, want ze blijken erg kindvriendelijke karakters te hebben. Er is nog nauwelijks een krabje geplaatst en als het al gebeurt, dan is het bijproduct, geen opzet.
Deze poezen doen werkelijk alles waarvoor ze zijn aangenomen.

Begaafde Huisgenoten

Halo de Hond die pool speelt.

Geheel voor de Poes

Na de pannenkoeken met kaas en pepernoten toe op de bank met de afstandsbediening (schaatskampioenschappen) en de poezen. De poezen gedragen zich voorbeeldig, nichtje ook. Ze blijft voor het eerst een nacht bij mij logeren.

Mortier wint ako lit prijs

Gala fotograaf

Op het Boekblad Galabal - tussen fotograferen van de galajurken door - een eigen fotomoment: in mijn fotografen feestbloesje (en donkerblauw fluwelen jasje) op de foto met Rene Hollaers (van de voortreffelijke boekhandel Van Kemenade en Hollaers in Breda).
Ontzettend middelbaar, maar onmiskenbaar feestelijk.

Multitasken op de Albert Cuyp

Het is een snapshot dat enige toelichting kan gebruiken. Deze meneer kan mondharmoonica spelen terwijl hij een stokje op zijn neus balanceert. Echt waar. Zijn harmonicabegaafdheid is een beetje beperkt (tot in en uitademenen), maar het stokje is vrij kort en dat maakt het extra moeilijk.
Hij verkoopt ook ansichtkaarten van zichzelf waarop je hem dit kunstje op Verschillende lokaties ziet doen. Ik heb er drie gekocht, voor 1 euro het stuk (een koopje).
Hij vertelde me dat hij ook te huur is om op te treden op feesten en partijen.
Voor geinteresseerden: overdag is hij meestal op de Albert Cuyp te vinden.

Beest In Bed

Soms is 't een hobbezak, soms een goedzak, zowel jager als puber, roofdier als baby.
Soms is 't net alsof je een leeuw in je bed hebt liggen. Met vlijmscherpe nagels en tanden en weelderige vacht. De Chuck-Mini-Leeuw.

Steam Heat

"Steam Heat" is een liedje uit The Pajama Game (1954) en is ook gebruikt in de musical Fosse. De Pointer Sisters namen het nummer op in 1974 voor hun LP That's a Plenty. Maar daar zat niet zo'n prachtige gil in als in deze, en ook geen malle stapjes (Monty Pythons Ministry of Silly Walks waardig), noch dames met elastieken benen.

Bij De Oogarts

Een uitje vanochtend: met mijn vader naar het Lucasziekenhuis in Apeldoorn voor een ooginspectie. Het verzorgingstehuis had de afspraak op 10.15 gezet, wat rijkelijk vroef is als je uit Amsterdam moet komen, in de spits en met waarschuwingen voor dikke mist op de radio.
Maar mist? Wat nou mist? Uiteindelijk bleek er nauwelijks een wolkje aan de lucht en de spits was nog op herfstvakantie.
De oogarts - jong, blond, vrouwelijk - vroeg mijn vader wat de klachten waren en keek verrast toe mijn vader zijn diagnose gaf.
"mijn vader is gepensioneerd arts," vertelde ik haar toen ze mij verbijsterd aankeek. Aha.
Het bleek uiteindelijk allemaal zeer In Beginnend Stadium te zijn, plus een beetje staar rechts. Niets om snel in te gaan snijden in elk geval.

Op Het Lichaam Geschreven

Het is niet de definitieve versie, en bovendien in het stadium van pre-postproductie.
Maar het geeft wel een beter idee van wat het worden gaat. Dit is een foto van Daan met op zijn gezicht de website van Athenaeum Boekhandel die hij zelf maakt en bijhoudt.

Test, een, twee, drie

Morgen een foto maken van een webredaceur - iemand die zijn werkend leven doorbrengt voor een beeldscherm, visueel niet het meest aantrekkelijke beeld (vooral omdat het gaat om een foto over zijn beroep. Ik ga proberen om met de beamer zijn werk op zijn gezicht te projecteren.

Poes in 't kastje

Demonstratie in Rabat

Dit beeld moet nader worden toegelicht. Het zijn demonstrerende studenten (afgestudeerd of bijna zover) die vinden dat een universitaire opleiding hen recht geeft op een baan bij de overheid. De overheid op haar beurt stelt dat ze dat niet hoeft en dat ze maar in het bedrijfsleven werk moeten zoeken. Dat willen de werkelozen niet. Vaak spreken ze alleen Arabisch en geen Frans - en dan kun je een baan in het bedrijfsleven schudden - en dus wordt er elke vrijdag gedemonstreerd. Bijna onderdeel van de Rabatse folklore.

Dinosauriers in Sale

Op de Markt

Het fastfoodlaantje van de Maandagmarkt in Tiddes (Midden-Atlasgebergte). Wij hebben er niet gegeten, helaas, wij moesten in een privehuis eten. Dat is minder leuk, want de gastvrouwen hollen steeds weg en dan zit je daar maar met je eigen groepje.

Buikdansen voor Beginners

Om niet alleen maar nuttige dingen te leren, hadden we ook om een buikdanseres gevraagd om ons les te geven.
Wij mochten haar Madame noemen en dat was ze ook: "Alors, encore un fois! From zie beginning! Un-deux-trois-quatre!" Madame was streng doch rechtvaardig. Wij moesten buikdansen en dat is heel wat anders dan het hopsen waar een aantal van ons, waaronder ik, onder de druk van de vele instructies naar neigen (buik, armen, benen, ontspannen lachen... hoe onthou je het allemaal?): "Smile! Zis is la danse! You are not laying ze bricks!").
Het laatste kwartier deed ze voor hoe het echt moet en als je niet beter weet lijkt het heel erg makkelijk. Maar wij wisten inmiddels beter. Na afloop vroegen wij haar waar je in Rabat buikdansen kon zien. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. De betere hotels en andere horecagelegenheden vielen in elk geval af: >"Non, non, non, dans les restaurants on danse, mais c'est pas de l'art, ca, c'est... c'est- commercial!" Merci, Madame. C'etait merveilleux.

Rabat

Drie nachten in Marokko en elke nacht in een ander bed geslapen; 1 nacht in Casablanca in een zwaar naar insecticiden ruikend donkerhouten bed. 1 nacht in Rabat (Hotel Berlin, wat je met een Duits, niet een Frans accent moet uitspreken) in een kamertje model ruime klerenkast zonder raam, (nou ja, heel hoog was een raampje naar de gang, en in die gang was dan ook wel weer een raam, maar opgesloten voelde het wel). E afgelopen nacht, op mijn dringend en aanhoudend verzoek, in een ruimere kamer met enig uitzicht op Avenue Mohamed V, de opa van de huidige monarch. Het leven wordt, kortom, steeds beter. Het is wel wat lawaaiiger, maar je bent niet van de rest van de wereld afgesloten.

Nog een nouveauté: dit is voor het eerst sinds donderdag (het is nu zondag) dat ik toegang heb tot het internet. Schokkend - hoe deed ik dat vroeger toen internet nog niet bestond (hier hoort een vraagteken; maar die kan ik op dit afwijkende, half arabische toetsenbord niet vinden, dus die moet er even bijgedacht). Ik kan ook nog geen eigen foto gebruiken dus ik vis er een van het internet. De groots opgezette maar nooit voltooide moskee van Jacob de Onoverwinnelijke of, zoals men her zegt, (Abu Yusuf Ya'qub al-Mansur.

De Hassan Toren (nu 44 meter hoog) had de minaret moeten worden, net zoiets als de Giralda in Granada in Spanje. Zonder trappen maar met hellingen waar je te paard naar boven kon galopperen om daar op te roepen tot gebed.

Het had de hoogste minaret op aarde van de grootste moskee ter wereld moeten worden, maar Sultan Yacoub al-Mansour ging dood (in 1199) voordat de klus geklaard was en men stopte met bouwen. Het klinkt als iets voor het Guiness Book of Records: de grootste, ooit geklaarde klus ter wereld.

Mahatma Ghandi 140 jaar

Bij Thuiskomst

Terug in Amsterdam, poezen ophalen.
Koud twee minuten thuis of Chick komt grommend de kamer binnen, een sliertje tussen de kaken: een staartje.
Haar eerste muis! Het idee is om er achter aan te gaan als het beweegt, en het tussentijds af te sabbelen tot het doorweekt is.
Dit muisje heb ik buiten gezet. Wat zijn familie gaat doen weet ik niet - emigreren? Ik hoop het maar.

Heel Erg Vastbesloten

De Hand Van Meštrović

In het atelier van de bekendste beeldhouwer van Kroatie, Ivan Meštrović, een illegale foto genomen van een van zijn machtig grote handen.

Spelende Priesters

Een van de mooiste foto's die ik vandaag (deze week, deze maand, dit jaar) heb gezien is deze. Hangt op een tentoonstelling van sociaal realistische foto's van Italiaanse fotografen (jaren 50 en 60), maar hoort daar eigenlijk niet thuis. Mario Giacomelli heet de fotograaf van deze foto en zijn werk zijn impressionistische schilderijen, vol onscherpte en beweging en juist daardoor zo prachtig. De geestelijken in zwarte jurken dansen in een kring in de zon, dus enorme contrasten, je ziet geen details meer alleen de figuren, de zwierende gewaden, de cirkelende beweging en het plezier.
En ik hou niet eens van geestelijken.

Lunchpauze

Toen ik deze jongens zag door het raam van de moskee (die zo genoemd wordt door de Zagrebi's, maar geen moskee meer is maar een galerie en die overigens niet gebouwd werd als moskee maar als monument tegen het fascisme en ontworpen door beeldhouwer Ivan Mestrović) realiseerde ik me opeens dat mijn maag rommelde. Tijd om op zoek te gaan naar een cheeseburger.

Zij Kan Alles

Kerk in buitenwijk van Zagreb. Maria is hier erg populair. Sport ook.

Monument Voor Een Gezonde Kies

Wandelelend door mij onbekende buurten, onderweg van hostel naar centrum. Tussen de huizen (en geen enkele met een bordje dat er een tandarts, Zubar, of tandheelkundige kliniek is gevestigd) deze sculptuur. Helemaal gaaf. Geen gaatje te zien.