Willy Drie (1)

Het begon vanochtend met een berichtje van Inge op mijn iPhone:
'Wil je dit kalfje grootbrengen?' met daarbij deze foto:

Een kiekje van een kalfje. Als dit een grap is, wil ik mij niet laten kennen. En als het serieus is dan is dit aanbod te mooi om te laten gaan.

'Tuurlijk,' sms ik terug. 'Hoe heet zij (hij)?'

En 5 seconden later stuur ik daar behulpzaam achter aan: 'Wat dacht je van Willy 2?'

Mijn moeder heet ook Willy. Maar Willy 2 moet eigenlijk Willy 3 heten, want ik heb ook een leuke nicht die Willy heet. Willy 3 dus.

Willy 3 blijkt een stiertje te zijn. Hij weegt ruim 15 kilo en is vijf dagen geleden geboren, drie weken te vroeg. Zijn tweelingbroertje overleefde de bevalling niet en Willy 3's toekomst is somber: stiertjes zijn voor de slacht. Maar Willy 3 is zo klein dat dat de moeite niet is. De boer weet eigenlijk niet wat hij ermee moet. Naar de kinderboerderij misschien? Maar Willy 3 moet om de 6 uur een flesje melk hebben, anders gaat hij schreeuwen dat horen en zien je vergaan. Op de kinderboerderij werken de gehandicapten alleen overdag.

Daarop stuurt Inge mij haar berichtje.

Willy 3 overleeft nu onder een warmtelamp. Als hij blijft leven zal hij vreselijk veel eten en ontzettend groot worden. En hij moet op een gegeven moment gecastreerd om handelbaar te blijven. Wat voor karakter zou hij hebben? Als hij een slecht karakter heeft, kunnen we hem altijd nog opeten. 'Als hij een goed karakter heeft ook,' zegt Inge praktisch. Daar wil ik niet aan denken. Misschien hebben we mazzel en groeit Willy 3 uit tot een goeiige kamervullende os van 1000 kilo. Misschien kunnen we met hem uit rijden gaan in een ossenkar! Hij ervoor, ik op de bok. Ik begin me nu al aan hem te hechten.

'We kunnen 'm leren om een kar te trekken!' sms ik naar Inge. Die belt terug en zegt dat ik eerst maar eens de Gezondheidsdienst voor Dieren in Deventer moet bellen. Een rund mag je niet zomaar in huis nemen. En dan houdt ze de hoorn bij de het hokje van Willy 3 en hoor ik hem klagelijk loeien.