Vliegen met ganzen
Je denkt misschien: gephotoshopt. Maar nee. Aan dit beeld is niet geplakt of geknipt. Hij is genomen op de Friese ballontochtfeesten in Joure. De opening was op woensdagavond met een vlucht van de Fransman Christian Moullec, die vliegt met tamme ganzen.
We moesten er even op wachten, want er hing een onweersbui in de buurt en piloot Moullec wilde niet dat zijn ganzen zouden schrikken van de donder. Maar rond half negen kwamen ze er in V-formatie aanvliegen en deden een paar rondjes over het veld. Ik geloof dat de piloot zijn ganzen met armbewegingen aangaf aan welke kant ze moesten vliegen, maar zeker weet ik dat niet. Zo laag vlogen ze nu ook weer niet over.
Wij Doen Niet Meer Mee
Chick & Chucky zijn Ontstemd. Teleurgesteld. Het zou me niet verbazen als ze in Hongerstaking gaan. Allemaal vanwege logeerhond Kip, de Heidewachtel jachthond die tot dinsdagochtend in hun huis zal rondwandelen.
Mens & Natuur
Een mooie ochtend in het Foam. In lange tijd niet zulke mooie dingen gezien. Publiekstrekker is ongetwijfeld de tentoontstelling van Anton Corbijn. Meer dan levensgrote zwart-wit portretten van popmusici, kunstenaars en andere iconen - zeg, Nelson Mandela. Het is Rauw & Rock & Roll en levensgroot en Van Dik Hout Zaagt Men Planken. In elk geval dikke zwarte lijsten. In deze beelden staat de larger than life mens centraal. Zeer de moeite waard.
Maar wat nog steeds door mijn hoofd zoemt zijn de foto's van Misha de Ridder. 'Solstice' vult enkele zalen met enkele monumentale foto's van ongerepte natuur in het hoge Noorden. Ongelooflijk mooi licht. Fascinerend zijn de 'bewegende foto's': Projecties van foto-achtige films van landschappen waarin in enkele minuten iets verandert - wolken trekken over eeuwig ruisende bossen die daardoor van licht naar donker gaan, mist bedekt een besneeuwt dal tot je niets meer ziet. In deze beelden komt de mens niet voor. Ik kom daar zeker nog een keer voor terug.
Pak me!
TV-presentatrice (en auteur van 2 romans) Karin de Groot werkte mee aan de Zwerfboekenactie: komende tijd wordt 'Mee naar zee'(met eveneens in grote letters op de cover: PAK ME!)overal door Nederland verspreid.
Ik mocht aanwezig zijn bij de opnamen voor het promofilmpje. Hier laat Karin vast boeken achter in de toiletten van de OBA en bij de roltrap. De Japanse bezoekers kijken hun ogen uit.
Boekhandelaars, Noordwijk
Vijf excellente boekhandelaarsters (uit Maastricht, Rotterdam, Katwijk, Noordwijk, Amsterdam) op de bank en rond de tafel, pratend over het vak. Ik denk eerst: die op de bank vind ik het leukste. Maar dan kijk ik naar de foto aan tafel en dan vind ik die toch aardiger. En dan weet ik het niet meer. Het is nu natuurlijk gewoon tijd om te gaan slapen. Ik ben benieuwd wat ik morgen vind.
Vitaal
Het schuttingtuintje - een geschenk van de universiteit aan de buurtbewoners die heel erg veel last hebben van de enorme verbouwingen die nu onder hun neus plaatsvinden - ligt er prachtig bij. De oudste bewoner 'opent' de schuttingtuin door de planten feestelijk te bespuiten.
Klimmen
De dakgoot was niet meer hoog genoeg toen Chick mijn hoofd uit het dakraam zag steken. Omhoog! omhoog! wil ze. Maar het dak is te steil om daarlangs omhoog te klimmen. Uiteindelijk kreeg ze een kontje van Inge (die ergens een ladder vandaan had getoverd) en kon ik Chick bij haar nekvel grijpen. Waarna ze - heftig snorrend - op zolder zat. Missie geslaagd.
Nieuwe Gewoonte
Tante Katja: 'Sinds kort gebruik ik niet meer het afwasteiltje, maar de hele spoelbak. Dat wast veel lekkerder af.'
Ik: 'En daar moet je nou 93 voor worden.'
Zondagmiddag
Het gras is hier groen genoeg. Van links naar rechts: Quincy, Inge, Chick, Melvin, Feye.
Ritje
Ik probeer foto's van Chick te maken waarin ze van me wegloopt, staart fier in de lucht. Maar dat is niet makkelijk. Ik wil de camera op haar hoogte hebben, moet dus op de grond gaan liggen. En dat is voor Chick aanleiding om juist heel hard naar mij toe te hollen.
Vandaag werden wij ook nog eens afgeleid door de kruiwagen. Het ideale voertuig voor een kort ritje.
Lord of the Fry's
De foto's die ik in de kerk maakte zijn natuurlijk helemaal bagger - als je de foto onderaan een kwartslag draait zou je denken dat deze werd genomen ná zijn overlijden. Gelukkig is er nog een poster achter hem waarop staat om wie het gaat: Stephen Fry, de meester aller Fry's. Springlevend en nog immer begiftigd met de the gift of gab: hij praat makkelijk vijf kwartier in een uur en het is niet alleen onderhoudend en amusant, het gáát ook nog ergens over.
Volgens mijn metgezel-van-de-avond en Fry-kenner Luigi vertelde Stephen Fry hele stukken bijna letterlijk uit zijn recentelijk uitgekomen tweede deel van zijn autobiografie The Fry Chronicles . Het bewijst dat Fry een tekstvast man is en het was geen enkel bezwaar. Het stuk waarin hij de loftrompet bleef steken over Stephen Jobs van Apple had wat mij betreft iets korter gekund. Maar zijn verhaal over de rol die Oscar Wilde in zijn leven heeft gespeeld (een verhaal van een half uur? of drie kwartier? de tijd vloog!) was elke seconde waard.
Na afloop signeerde Stephen Fry zijn boek. Er stond een ontzagwekkende rij mensen. Hij zou alléén een handtekening doen. Geen speciale opdrachten ('voor mijn lieve broer') en geen foto's maken van de meester, waren de instructies van de rondschietende zenuwachtige dames die een en ander in goede banen moesten leiden. Want zodra Stephen Fry een lens op zich gericht weet, stopt hij met wat hij aan het doen is en gaat poseren. ('I don't mind at all, do use your flash if you like, flash away!') Dan zou het signeren tot diep in de nacht duren en dat was niet de bedoeling. Mr. Fry vliegt geloof ik vandaag alweer naar Los Angeles. Ik wacht met smart op de leuke foto die Sigrid van American Book Center mij gaat sturen. Ter herinnering van een heel erg mooie avond.
