Mijn ouders zijn uitgenodigd voor een bijeenkomst vol deskundigen. Het gaat over hun toekomst - of ze nog in het verzorgingstehuis kunnen blijven. Er is veel zorg nodig, men kan het aan - maar nog maar net. Wij zitten aan tafel met de heren Huisarts, Eerstverantwoordelijke verzorger, Maatschappelijk werker, Geriaterdeskundige/verpleegtehuisarts. Voor het evenwicht heb ik onze eigen, nieuwingehuurde 'zorgmakelaar' meegenomen. Onze gids in de jungle die gezondheidszorg voor ouderen heet. Voor mij is dat een verademing. Iemand waarvan je weet dat-ie aan jouw kant staat en die ook het klappen van de gezondheidszweep kent.
We zijn allemaal omzichtig, zorgvuldig en vriendelijk. Ja het is moeilijk, nee jullie hoeven nog niet weg. Maar het is goed om na te denken over wat we gaan doen als het verzorgingshuis het niet meer aankan.
En: we gaan zelf mensen inhuren voor activiteiten, want de verzorgers van het tehuis werken zich een slag in de rondte en kunnen dit er niet bij doen. En mijn ouders passen niet echt in het profiel van de gemiddelde bewoner, en daarmee ook niet zo goed in de groepsactiviteiten die worden geboden.
Uitgeput gaan we weer terug naar de kamer. Zal ik wat muziek opzetten? vraag ik. Dat is een goed idee. 'Iets vrolijks', zegt mijn vader. Mijn moeder beaamt dit. Ik scan de rijen en rijden platen en cd's.
'Wat wil je horen? Haydn? Vivaldi?'.
'Vera Lynn,' zegt mijn vader.
