Er waren twee jonge agenten op afgestuurd voor het klusje - nadat buurvrouw-bg had gebeld stond er binnen vijf minuten een politieauto voor de deur. Buurman-3hg stond met ze te praten toen ik de trap afkwam. Hij zag in mij de aflossing van de wacht en verdween naar boven. Terwijl ik mijn verhaal deed doorzocht de vrouwelijke agent de tas met post die wij eerder in de meterkast hadden gelegd.
Daarna bonsde zij doortasten op de deur van 1-hoog. Dat was die dag inderdaad nog niet gebeurd. Niemand deed open. Helaas moest ik verder - druk, druk. Ik wenste de agenten succes.
Die avond lag er nergens meer een tas met post op 1-hoog. Was de deurknop viezer dan daarvoor? Ik klopte aan bij buurvrouw 3-hg en werd uitgenodigd om binnen te komen. 'Iets drinken? Het is maar een slobberwijntje.'
Achter een glas rose vertelden ze dat de politie later nog even was langsgekomen om te vertellen dat ze waren binnen geweest - met toestemming van iemand van justitie. Het was er een enorme troep geweest, overal papieren en overal stapels ongeopende post. Waterschade in de keuken (nog van mijn wasmachine). Een dode buurman 1-hg hadden ze niet aangetroffen.
Gelukkig. Maar waar zou hij zitten. Heeft hij een burnout gekregen? Waar zou hij wonen? Waarom heeft hij zo'n hekel aan zijn leven hier dat hij nu met de noorderzon vertrokken lijkt? De gewoonte om post niet open te maken bleek veel ouder dan de stapel post van oktober die wij voor de voordeur hadden gevonden. Als wij buurman 1-hg weer zien, moesten we dat maar even aan de politie doorgeven had de politie gezegd. En we moesten de woningbouw ook maar op de hoogte stellen van dit politiebezoek.
Wij slobberden rose en overwogen wat beter was: niets zeggen tegen de woningbouw en zo de rustigste buurman 1-hg ter wereld houden, of wel melden, met de mogelijkheid dat een nieuwe huurder een ruziezoekend stel met drie neurotische Jack Russelterriers wordt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten