Tijd van Bezinning?

In het Atlas blog een stukje over de kerk die in Egmond aan Zee aan zee kwam te staan. En uiteindelijk is ingestort.
Een van de illustraties bij de kaart laat de kerk in vogelperspectief zien. Mij fascineert de cirkel met mensen daarvoor. Wat zijn zij aan het doen? Bidden? Een balspel spelen? Of voeren zij een goed-christelijk Kringgesprek?

Reflectie

Kar met paard in Gaasterland: dit is een samengestelde menwedstrijd waar je als deelnemer een flink deel van de zaterdag mee zoet bent. Aan het einde van een lang parcours - eerst een dressuurproef, dan uren door het bos draven, vervolgens een slalom langs allerlei hindernissen - staat De Waterbak. Daar staat iedereen die een fototoestel bij zich heeft.
Sommige paarden waden er op hun gemak doorheen en ze gaan ook niet harder als de koetsier ze met rauwe kreten aanspoort (kwestie van gewenning, neem ik aan). Andere paarden storten zich daarentegen in het gespetter als waren zij Pieter van den Hoogenband - en dat oogt meteen een stuk dynamischer. Aan de reflectie van het paardenhoofd rechtsonder zie je hoe rustig het water een seconde daarvoor nog was.
(Ook hier geldt: klik op het plaatje voor een vergroting.)

En Nu Heel Wat Anders

Een paar weken geleden zag ik 'm aan de arm van Ama Kaag, fotografe en kunstenaar op leeftijd, bij de opening van haar tentoonstelling in de OBA: de Kokkestok. Alleen wist ik dat toen natuurlijk nog niet, want ik had nog nooit van een Kokkestok gehoord, laat staan er eentje gezien. De eerste wandelstok voor de senior citizen die van stijl houdt. Die zowel modern als archetypisch oogt; ik moest meteen aan de staf van Sinterklaas of een herdersstaf denken. Maar dan in een soort modern-Skandinavische stijl.
Ama vertelde dat het een heerlijke stok was: mooi, lekker in de hand liggend, perfect in balans en - heel belangrijk - door de rubberen rand aan de zijkant valt hij niet snel om als je 'm tegen een muur of balie of tafel zet. De naam van de ontwerper schoot haar zo direct niet te binnen. Maar ze wist wel dat hij uit Arnhem kwam en er een prijs mee had gewonnen.
Het blijft verbazend wat je met google allemaal kunt vinden. Op de trefwoorden 'stok', 'Arnhem', 'design' kwam binnen een paar nanoseconden de naam van Ruud-Jan Kokke in beeld. En via de webwinkel was het ding binnen een paar minuten gekocht. Vaarwel nuttige truttige donkerbruine gebutste bejaardenstok!
In 1994 ontwierp Ruud-Jan Kokke deze wandelstok van beukenhout en rubber. Hij heeft er de Red Dot Design Award voor gekregen. De stok bevindt zich in de collectie van het Museum of Modern Art in New York. En sinds vanavond ook in de collectie van Tante Katja in de Plesmanlaan in Amsterdam.

Oefening Baart Kunst

Chucky maakt vorderingen. Jammerde hij eerst nog om gered te worden, nu gaat de afdaling steeds beter. Hier weliswaar met een dreigende uitglijder, maar een val van drie meter op gras moet hij kunnen hebben. Overigens kwam hij uit de boom met een zachte landing door de laatste anderhalve meter zelf te springen.
Chick kijkt op de achtergrond toe. Door haar gewicht (iets minder dan 4 kg, tegen Chucky 6,5) is zij ook in het voordeel. Chick blijkt een griezelig talent te hebben om langs iebelig dunne takken omhoog te lopen, zich bij een minuscuul vertakkinkje om te draaien en op haar gemak terug te wandelen. Dit alles meters boven de grond.

Moederhart

Het uitgebroede kuikentje is een kippetje geworden, maar wordt door zijn moeder nog steeds fel verdedigd. Ze vliegt alle andere kippen aan die naar haar mening iets te dichtbij komen.
Helaas heeft ze dat niet afdoende gedaan toen een buurkat in de vroege ochtenduren langs kwam en het kleine kipje de kop heeft afgebeten.
Chick en Chucky hadden gelukkig een alibi voor dat tijdstip.

Roots?

Herck heet het stadje op de rond 1670 gemaakte kaart van Frederik de Wit (zie ook mijn blog over de Atlas der Neederlanden). Inmiddels gaat het door het leven als Herk-de-Stad en heeft daarbij zijn 'c' verloren, net als sommige andere Herken.

Pink Martini

In een vreemd huis logeren is een soort ontdekkingsreis, vooral omdat de gastvrouw zelf tot maandag afwezig is en je dus toch wat vrijer kunt rondkijken dan je normaal zou doen. In de cd collectie vqn deze host is Joni Mitchell ruim vertegenwoordigd. Mooi Zo. Daarnaast liggen wel vier cd's van een groep die Pink Martini heet. Nooit van gehoord, maar ten onrechte. Zangeres heet China Forbes. Ze doen gelegenheidsensmbles met allerlei verschillende musici en muziekgroepen. Zingen in het Engels, Frans, Spaans, Italiaans en Portugees. Balads, klassiekig, salsa, kortom, een fantastische mix. Heerlijk om naar te luisteren. Gevarieerd, intelligent en met veel gevoel voor humor.

In de Achtertuin

 Op de fiets door Bretagne, met als sub-bestemming een hunnebed, dat hier geen hunnebed heet maar Dolmen. Omdat ik qua richtingsgevoel zwaar gehandicapped ben, heb ik mijzelf goed leren kaartlezen, maar vandaag was ik wel heel erg spot on. We fietsten langs een laantje vol villa's met uitzicht op zee en ik keek naar rechts, denkend: 'hier ongeveer zou het hunnebed moeten staan.' En daar stond het hunnebed. Zo maar. In een achtertuin.

Blij Met Een Dode Mus

Voor de goede orde: dit musje was al dood. Het had zich zojuist te pletter gevlogen tegen het glazen windscherm dat op de achtergrond nog zichtbaar is. Dat het beestje op een van deze foto's door de lucht vliegt, komt doordat Chick er heftig mee aan het spelen ging.
Zo heb je een gezellige kat op schoot en zo verandert het in een angstaanjagend roofdier. Maar zo beleefde er tenminste nog iemand plezier aan een dood vogeltje.
Het spel duurde overigens niet lang. Chick verloor na een paar minuten alle interesse voor haar nieuwe speeltje dat uit zichzelf niet bewoog en ging op zoek naar nieuwe uitdagingen.

Pak

Mijn vader koestert een enorme weerzin tegen kleren kopen en heeft de tactiek geperfectioneerd die is gebaseerd op de ijzeren tegeltjeswijsheid dat van uitstel, afstel komt. Zo is volgende week altijd perfect om een nieuwe broek te kopen - deze week is dat nooit.
Maar er staat een feestelijk familie-etentje op stapel in een Michelin-sterrenrestaurant en daar kun je dan dan weer niet echt heen in je alledaagse, versleten kloffie. De kledingsituatie is opeens urgent; van uitstel dreigt opeens geen afstel te komen, en mijn vader ziet zich genoodzaakt om terug vallen op de botte weigering, zich daarbij beroepend op stijfheid na een recente valpartij.
Daar heeft hij dit keer ook wel weer gelijk in. Maar het schiet ook niet op, zo.
Ik met zijn aan de randjes versleten en verder buitengewoon uitgewoonde bruine pak naar Piet Zoomers in de Korenstraat. Mijn eigen persoonlijke aflevering van Are You Being Served?

'Heeft u een pak dat degene past die dit graag draagt?'
'Dat is wel een beetje lastig. Het is misschien beter als meneer zelf meekomt?'
'Helemaal mee eens, maar dat is nu even geen optie.'
'Drie knopen voor, dat zie je niet veel meer, meneer heeft het zeker al een tijdje?'
'Vanaf mijn kinderjaren, meneer. Een nieuwer model is geen bezwaar.'

Achterin de zaak meet de verkoper zorgvuldig de borstbreedte en de mouwlengte en de binnenzijde broek, en pakt dan pakken uit het schap. Steeds grotere maten. Tot er een ongetailleerde maat 29 is die voldoet. Grijsblauw met een streepje. Zondag gaat-ie aan.