Play It Again, Sam

Terug in Rabat en nu zelfs een ochtend vrij! Kevin en ik zijn een avond op kroegentocht geweest - twee etablissementen, de rest was te sleazy voor een vrouw om binnen te stappen, zelfs met een man als escort.
Het eerste lag vlakbij het treinstation van Rabat, een ruim, rokerig lokaal met tl-verlichting en obers van vierkant postuur. Er werd twee soorten bier geserveerd: in een kort breed flesje en in een lang slank flesje en wij kregen de eerste soort. Er zaten niet alleen mannen maar ook een stuk of wat vrouwen en twee van hen zaten aan de bar in intiem gesprek met heren. Ze droegen strakke kleding (de dames) en decolleté - de eerste twee Marokkaanse decolletées die ik zag en waarschijnlijk deze reis ook de enige. Hoewel ik voor mij persoonlijk niet zo van het decolleté ben, voelde het als een verademing. Eindelijk iets normaals, dacht ik, zo discreet mogelijk verlangende blikken werpend.
De werkelijkheid is ongetwijfeld genuanceerder dan ik in mijn beperkte perceptie kan waarnemen, ik wil geen karikatuur schetsen en ik héb jonge stellen op straat gezien die hand in hand liepen, maar toch. Enige uiting van lichamelijkheid tussen de seksen buiten de echtelijke slaapkamer lijkt hier taboe en ik realiseerde me pas hoe beklemmend ik dat vind toen ik in die bar een man en een vrouw lief zag doen tegen elkaar.
Onze studentes dragen geen shorts of korte rokken en hun armen zijn bedekt. Onderweg naar het CCCL-instituut worden ze door mannen nagefloten, nagesist, nageroepen en nagelopen, soms stratenlang. Fysiek lastigvallen is echt zeer zeldzaam, verzekerde mij een Amerikaanse studente die hier al een paar weken is. Dat mag zo zijn, maar toch. Het is als vrouw makkelijker om deze stad te bezoeken als je middelbaar bent.
Het tweede etablissement - Le Grand Comptoir op Boulevard Mohamed V - was andere koek - zie het openingsplaatje. Eigenlijk een restaurant maar toen we vroegen of we er ook alleen wat mochten drinken kregen we onmiddellijk een tafeltje. De wijnkaart bevatte Franse en Marokkaanse wijnen en waren gegroepeerd op kleur (rood, wit, rosé) en daarbinnen op gebied van herkomst. Toen we advies vroegen kon de serveerster ons vertellen dat de wijnen waren gegroepeerd op kleur (rood, wit, rosé) en daarbinnen op gebied van herkomst. Daarom kozen we de rode wijn met de langste naam: Cuvée Special du Président 2005. Licht en redelijk lekker. En die hebben wij soldaat gemaakt tijdens het optreden van trio met een voluptueuze dame, die waarschijnlijk niet van lichte zeden maar wel van de lichte muziek was. Decadent veel Cole Porter onder het genot van in olijven met limoenaroma en geheel verzoend met het leven. Wat een prachtig land, Marokko.