Ochtendstond

Het geheim is: 's avonds voor het slapen gaan een uurtje met de rakkers ravotten. Dan slapen we allemaal de hele nacht door en is er 's ochtends tijd voor zijdezacht ontwaken.

Welverdiende Rust

Hele dag door het huis geraasd. Chaos gecreërd onder de cd's. Volle kop thee op het nachtkastje omgekieperd (met maximale score: boeken, aantekeningen, wekker en krant nat), salontafel met een machtige schuifsprong schoongeveegd. In de gordijnen geklommen en daar herhaaldelijk uitgeplukt. Aanderhalf uur gedold met onvermoeibaar nichtje Suzan. Hoog tijd voor een siësta op de bank. Zijn we allemaal aan toe.

Dritte im Bunde

Als er bezoek is (vanwege Chick en Chucky met de camera plechtig in de aanslag), kom je ook zelf opeens in beeld. De poesjes zijn erg op mensen gesteld - de inwonende zowel als de bezoekende mens. Chucky heeft een voorkeur voor de schoot. Chick zoekt het regelmatig hoger op.(Foto: Lucie Theodora).

Betrapt

Zat ik net met de camera op de wc (welke idioot zit er met een camera op z'n wc?) om vast te leggen hoe de poesjes springen naar het kettinkje onderaan de wastafel, springt Chick op mijn schoot en valt het wc-papier aan.
Als ik de wastafelfoto bekijk ontdek ik dat er daar sprake is van achterstallig schoonmaakwerk - oef, genant! De badkamer is toe aan een flinke beurt.

Kunst

De poesjes zijn gek op kunst. En altijd totaal verrast als het weer omvalt.

Suspense

De poesjes hebben de suspense van gordijnen ontdekt.
In de huiskamer, in de slaapkamer en in de douche: alles raakt geperforeerd.

Consternatie

Nu C&C gewend zijn in huis en menselijke bezoekers vriendelijk begroeten, is het tijd voor kennismaking met Canis lupus familiaris. De poesjes zijn ontsteld over de aanwezigheid van een hond in huis, ook al gaat het duidelijk om een hond voor beginners; Britta is bejaard, blind, doof en meestal in diepe slaap. Vanochtend kwam Chuck iets dichter bij om het snurkend fenomeen te bekijken. Hij blijft vooralsnod diep ontsteld.

ME

De uitdaging is inmiddels om ze te fotograferen als ze slapen. Dat valt nog niet mee want zodra ze me zien, willen ze spelen. En er moet nog een foto komen waarop je kunt zien hoe klein ze nog zijn. Door al dat geraus lijken ze twee keer hun werkelijke omvang.

Natuurtalent

Naast wijnglazen breken en stapels cd's omgooien kan Chick ook heel erg goed apporteren. Haar broertje ziet het met belangstelling aan en doet soms een halfhartige poging om een propje mee te pakken, maar Chick en Chick alleen pakt het op, brengt het terug, gaat zitten en kijkt me feestelijk en verwachtingsvol aan: nog een keer!

Van De Hoge

Cliffjumper: In het kader van Knappe Kat Is Dapper duikt Chucky - op eigen initiatief en kop vooruit - van de kattenklimpaal.
Cliffhanger: Chick heeft andere talenten. Daarover morgen meer.

Gewend

Vandaag hebben de poesjes besloten dat hun nieuwe huis - met bewoner - OK is. Toen ik vanavond thuis kwam met gast - want tante Katja in mijn kielzog - kwamen ze vanuit de krochten van de keukenkastjes tevoorschijn om ons te verwelkomen (nou ja, Chick verwelkomde ons meteen, Chucky ging eerst wat eten). Daarna rausden ze door het huis als electronen in een deeltjesversneller en ontdekten de klimpaal die ik dit weekend voor ze in elkaar had gezet - van vloer tot plafond in 3 seconden! Op de eerste foto staat een van de eerste pogingen van Chucky toen hij nog niet door had dat hij alleen vanaf de andere kant van de paal op het plateautje kan klimmen.
Uiteindelijk nestelde Chucky zich op mijn schoot voor een dutje, wat gesaboteerd werd door zijn zus die steeds bovenop hem bleef springen. Pas toen tante Katja haar liefdevol op in de armen in een houtgreep nam kalmeerde ze; de tweede foto werd dan ook gemaakt tijdens een moment van Totale Ontspanning.

Pret

's Ochtends uurtje of zes - de poesjes zijn klaar voor de dag. Geen zacht miauwen in de gang dit keer maar snoeiharde sprints, getrokken over de hele lengte van het huis. En in de slaapkamer zijn ze actief: op bed, om bed, onder bed, onder het dekbed en hangend aan de lakens. Chicky begint aan mijn grote teen te knagen. Chuck wil in het muskietennet klimmen. Mag ook al niet.
Als Chuck in een kort energiedipje geraakt, wordt-ie door Chicky over het dode punt heen gesleept en omgekeerd. Rits, rits, knal, baf!
Gisteravond kwam D. op bezoek en voor ze goed en wel binnen was, waren C&C alweer onder de keukenkastjes gekropen en hielden zich daar een uur lang zo stil dat wij ons afvroegen of ze er eigenlijk wel zaten. Maar D. had haar hielen nog niet gelicht of ze kwamen weer tevoorschijn, de helden.

Speelkwartier

Vanochtend half zeven: zacht miauwen in de gang. Poesjes zijn wakker & op pad! Als ze mij uit bed horen komen, schieten ze weer onder de keukenkastjes. Ik verleid ze met kattenbrokjes; Chucky houdt ontzettend van eten en waar de een is, volgt de ander. Ze eten brokjes, bezoeken hun toilet (hygiënisch spetterend met de steentjes), klimmen op de stoelen, trekken een handdoek op de grond, proberen op het aanrecht te springen (nog net te hoog) en en passant springen ze op of over mij heen - ik lig gedienstig op de grond. Ze klauteren op schoot en laten zich op hun buikjes krabbelen waarbij ze zich van puur genot als kurkentrekkertjes om hun as draaien. En dan is het opeens Mooi Geweest. Genoeg = Genoeg! Chick en Chucky verdwijnen weer onder de keukenkastjes. Pas om twee uur 's middags laten ze zich weer zien.

Beetje Bleu

De favoriete plek van de poesjes is voorlopig onder de keukenkastjes. Van daaruit wordt de vijand beloerd en van daaruit worden korte verkenningstochten door het huis ondernomen. Voor mij hollen ze hard weg, want ik ben, vooral als ik sta, een enge reus. Liggend op de vloer ben ik duidelijk minder bedreigend, dus ik dweil af en toe als een Sorbodoekje over het keukenzeil. Ik heb Chuck een keer kunnen vangen. Eerst wilde hij alleen maar Weg, maar binnen een minuut was hij aan het spinnen en kroelen en mocht ik hem achter zijn oortjes en op zijn buikje aaien. Maar daarna holde hij weer hard naar de keukenkastjes. En nu zitten ze weer achter de plintjes. Van daaruit wordt de vijand beloerd en van daaruit worden korte verkenningstochten door het huis ondernomen.

Uitgeput

Had ik mij voorgesteld dat de katjes na een half uur inburgeren al vrolijk over mijn toetsenbord zouden walsen, blijkt dat ik het omschakelvermogen van Burmese kittens totaal heb overschat. Overdonderd zijn ze. Nadat ze zich realiseerden dat ze op deze plek bij de verwarming nog behoorlijk veel inkijk hadden - namelijk van mij - namen ze de wijk naar het daartoe speciaal geplaatste reismandje onder de tafel met opening naar de muur. Vooralsnog lijken ze niet van plan daar ooit nog uit te komen. Duidelijk is wel dat ze zeer verschillende karakters hebben; Chucky krimpt al in elkaar bij het geluid van een ritselende plastic tas, Chick is iets meer ondernemend.

Marokko, Epiloog

Teveel foto's op een blog werkt niet. De meeste met iPhone gemaakte foto's bekijk je ook echt niet voor je plezier. Maar die ene van dat ezeltje, en die andere van die moskee... dus een bescheiden (en niet-representief) albumpje is hier te vinden.

Altijd In Voor Een Lolletje

Dit zijn waarschijnlijk de laatste staatsieportretten van Chick (boven) en Chucky in St Michielsgestel. Zaterdag verhuizen zij naar Amsterdam.
Het maken van de foto's was nog een hele klus, meldt de fokker. 'Ze zijn óf te wakker en actief zodat ze niet stil willen zitten. Of ze zijn eigenlijk te slaperig om in de lens te kijken. Met wat moeite en het nemen van héél véél foto's zijn we toch weer geslaagd.'
Inderdaad - en de statige uitstraling wordt effectief ondermijnd door dat rellerige pootje links onder.

Play It Again, Sam

Terug in Rabat en nu zelfs een ochtend vrij! Kevin en ik zijn een avond op kroegentocht geweest - twee etablissementen, de rest was te sleazy voor een vrouw om binnen te stappen, zelfs met een man als escort.
Het eerste lag vlakbij het treinstation van Rabat, een ruim, rokerig lokaal met tl-verlichting en obers van vierkant postuur. Er werd twee soorten bier geserveerd: in een kort breed flesje en in een lang slank flesje en wij kregen de eerste soort. Er zaten niet alleen mannen maar ook een stuk of wat vrouwen en twee van hen zaten aan de bar in intiem gesprek met heren. Ze droegen strakke kleding (de dames) en decolleté - de eerste twee Marokkaanse decolletées die ik zag en waarschijnlijk deze reis ook de enige. Hoewel ik voor mij persoonlijk niet zo van het decolleté ben, voelde het als een verademing. Eindelijk iets normaals, dacht ik, zo discreet mogelijk verlangende blikken werpend.
De werkelijkheid is ongetwijfeld genuanceerder dan ik in mijn beperkte perceptie kan waarnemen, ik wil geen karikatuur schetsen en ik héb jonge stellen op straat gezien die hand in hand liepen, maar toch. Enige uiting van lichamelijkheid tussen de seksen buiten de echtelijke slaapkamer lijkt hier taboe en ik realiseerde me pas hoe beklemmend ik dat vind toen ik in die bar een man en een vrouw lief zag doen tegen elkaar.
Onze studentes dragen geen shorts of korte rokken en hun armen zijn bedekt. Onderweg naar het CCCL-instituut worden ze door mannen nagefloten, nagesist, nageroepen en nagelopen, soms stratenlang. Fysiek lastigvallen is echt zeer zeldzaam, verzekerde mij een Amerikaanse studente die hier al een paar weken is. Dat mag zo zijn, maar toch. Het is als vrouw makkelijker om deze stad te bezoeken als je middelbaar bent.
Het tweede etablissement - Le Grand Comptoir op Boulevard Mohamed V - was andere koek - zie het openingsplaatje. Eigenlijk een restaurant maar toen we vroegen of we er ook alleen wat mochten drinken kregen we onmiddellijk een tafeltje. De wijnkaart bevatte Franse en Marokkaanse wijnen en waren gegroepeerd op kleur (rood, wit, rosé) en daarbinnen op gebied van herkomst. Toen we advies vroegen kon de serveerster ons vertellen dat de wijnen waren gegroepeerd op kleur (rood, wit, rosé) en daarbinnen op gebied van herkomst. Daarom kozen we de rode wijn met de langste naam: Cuvée Special du Président 2005. Licht en redelijk lekker. En die hebben wij soldaat gemaakt tijdens het optreden van trio met een voluptueuze dame, die waarschijnlijk niet van lichte zeden maar wel van de lichte muziek was. Decadent veel Cole Porter onder het genot van in olijven met limoenaroma en geheel verzoend met het leven. Wat een prachtig land, Marokko.

Beam Me Up, Scotty

Hoe ik foto's direct van mijn telefoon kan uploaden naar mijn blog weet ik nog steeds niet en door dom gepriegel mijnerzijds is mijn simkaart nu geblokkeerd totdat ik de PUK-code heb ingetoetst (en die ligt natuurlijk thuis), maar gelukkig is bijna geen enkele ervaring uniek en is er van bijna elke plaatje dat ik heb geschoten wel een versie op het internet te vinden. Hier dus van het Internet geripte plaatjes van mijn leerlooierij in Fez, mijn fraaie textiel, en mijn mand met - uiteraard levende - slakken die je (zakjesgewijs en met een dipsausje) al wandelend door de smalle steegjes van de Medina zou kunnen opsmikkelen. Het was gisteren een lange toeristische dag.
Alleen het laatste plaatje klopt niet. De markt die wij vandaag bezochten was anders. En dat kwam niet door de koopwaar (denk Kruidvat, Blokker, Zeeman, kruidenvrouwtje, groenteman, slager, barbecue en horeca, afgewisseld met veldjes waarop hier en daar een bejaarde Mercedes maar vooral veel ezeltjes zijn geparkeerd).
Dat het zo anders was kwam door de mensen. Wij reden met onze gids Nabil (die ook docent Arabisch is bij CCCL in Rabat) naar het dorp waar hij is opgegroeid en dat 'Heuvels' heet in het Berbers. Daar zouden we dus die wekelijkse markt bezoeken en daarna (alle twintig) lunchen in het huis van zijn moedertje. Nabil had ons al gewaarschuwd dat onze bus de eerste toeristische bus ooit zou zijn. En dat wij de eerste Westerlingen waren sinds de Fransen Marokko in de jaren zestig hadden verlaten wegens de Onafhankelijkheid. Dat iedereen in Heuvels vooral aan het nadenken was over hoe je uit Heuvels weg kon komen (naar de grote stad of naar Europa) en dat men vooral verbijsterd zou zijn om er toeristen te zien, omdat er voor ons niets maar dan ook werkelijk niets te zien en beleven was.
Wij stapten, flink geintimideerd door Nabils verhaal, een beetje bleu de bus uit en inderdaad. De gezichten van de mensen op de markt drukte geen vijandigheid uit, maar verbijstering. Hier en daar kon ik een blik opvangen en glimlachen of groeten en af en toe leidde dat tot een glimlach en een groet terug, maar het de overheersende gevoel was er een van een groepje Aliens from Outer Space (wij), geland op de onbekende planeet Heuvels.
'Jullie mogen wel foto's In Het Algemeen maken,' zei Nabil, 'maar niet inzoomen op de mensen alsjeblieft. Daar Houden Zij Niet Zo Van.'

Al bijna Volwassen

De foto's van Ch&Ch in hun elfde week en al bijna klaar voor de verhuizing naar Amsterdam.
Na terugkomst uit Marokko ga ik het balkon kat-vriendelijk maken. Dat houdt in dat ze vrij toegang hebben en er kunnen chillen, kijken en klauteren, zonder naar beneden te donderen.