Het uitzicht van tante Katja
Amsterdam, Slotervaart, 29 december. Alle struiken zijn uit het plantsoen verwijderd, het speeltuintje is gedemonteerd en alles is afgevoerd door mannen van de gemeente. De laatste kraakwacht heeft zijn flat verlaten en de ramen en deuren beneden zijn dichtgetimmerd. Het wachten is op de slopers; en die wachten ongetwijfeld op het nieuwe jaar.
Het uitzicht van tante Katja
Amsterdam, Slotervaart, half november. Deze foto werd half november (2011) gemaakt door nicht Tineke. Dit is het plantsoentje waar tante Katja al meer dan vijftig jaar op uitkijkt, en het hier is het nog intact. Het is in die vijftig jaar steeds mooier geworden, want de bomen zijn in vijf decennia gegroeid tot grote gelukkige bomen - even gesteld dat bomen behalve groot ook gelukkig kunnen groeien.
Maar de idylle is schijn: Slotervaart (prachtwijk, krachtwijk, Vogelaarwijk) gaat op de schop. In het kader van de stadsvernieuwing moeten de flatgebouwen links en rechts op de foto tegen de vlakte en het plantsoentje word platgegooid. Er gaan nieuwe woningen worden gebouwd, en het plantsoentje wordt opgedeeld in achtertuinen. Het moge duidelijk zijn: 't groene gras gaat wijken voor schuttingen, tuinhuisjes, betegelde terrassen en tuinkabouters.
Kijk maar goed. Dit gaat verdwijnen.
Een onverwacht wintercadeau
Het onverwacht wintercadeau begint vorm te krijgen. De veer is schoongedremeld en glanst aan de onderzijde. Aan de bovenkant blijft hij bruin. Niet omdat ik het dremelen moe werd maar omdat ik dat aardig vind aansluiten bij het bruin van de wortels die erop komen.
Bij Xenos vond ik een handzaam metalen vierkant voetstukje, kerstledlampjes lagen bij Dieuwkes Hobby en Kado Shop in Beetsterzwaag en Praxis leverde de Alabastine vloervuller. De elektrische draad van de kerstlampjes loopt door een stukje tyleenslang dat nog in de garage lag. Het puur natuur seringenwortelbosje wordt nu - heel Hollands - bijkans overwoekerd door cement, staal en metaal. Ik heb er vele uren knutselplezier aan beleefd.
We kunnen al bijna spreken van een kerststukje. Het vloertje moet nu verder drogen en daarna ga ik het hoogglans zwart verven - om het licht van de lampjes in de wortelstruik te reflecteren. En dan hoort de zwarte tyleenslang er wat meer bij. Met een beetje mazzel staat mijn kerstchampignon vóór 2e kerstdag te stralen in de kamer.
Ook namens die kippen die buiten beeld bleven
Je kunt het doen, je kunt het laten, maar elk jaar moet er toch weer dat Besluit vallen: Kaarten sturen? Geen kaarten sturen? En zo ja, wat dan? Er zit iets huiveringwekkends aan zelfgeknutselde kerst- en nieuwjaarskaarten. Enerzijds is het truttig, anderzijds toch-ergens-best-wel-hartverwarmend. We gaan voor dit jaar wederom voor de hartverwarmende truttigheid. In dit geval een groepsportret met dieren. De aandachtsboog van de meeste beesten is fors korter dan die van een drie-jarig kind, dus met 7 beesten op de foto gaan is een uitdaging. Na het indrukken van de knop had ik 5 seconden om terug te hollen, plaats te nemen op de bank en de katten te belemmeren om te ontsnappen. Maar dat het resultaat een soort van zootje is, was ook de bedoeling.
De paarden en de honden paaien we met - zorgvuldig buiten beeld gehouden - winterwortels. Daar zijn ze dol op. Inge deelt ze uit, vandaar dat zij hier het hartverwarmend middelpunt is. De kip heeft geen keus; zij ligt klemvast aan de borst. Bij katten ligt het uiteraard wat lastiger. Chucky berust, Chick staat op punt van ontsnappen. Buiten beeld bleven Foppe, Bolletje en Henny.
Voor de volledigheid, dit zijn, van links naar rechts, op de bovenste rij: Melvin, Feye. Middelste rij: Inge, ik, Roesjka. Onderste rij: Quincy, Puntje, Chuck, Chicky.
Een onverwacht wintercadeau
Geheel in lijn met de geest van het seizoen: de seringwortels worden onderdeel van een kerststukje. Een champignonvormig kerststuk.
Dit wordt de stam: de veer uit de schokdemper van een opel astra, gevonden en voor tien euri gekocht bij een sloopbedrijf op een industrieterrein bij Sneek. Een mooie bolle vorm - wat een sierlijk ding zit daar verstopt in een astra. Maar hij was ook erg roestig - deze foto is genomen na een nacht weken in een sodabad, staalborstelbeurt en twee uur schuren met grof schuurpaper. Dat zet nog niet veel zoden aan de dijk, want ik wil de glans van metaal naast het doffe bruin van de wortelbos. Morgen ga ik op zoek naar een krachtig ontroestingsmiddel: rustyco.
Een onverwacht wintercadeau
Een onverwacht cadeau - het wortelstel van een sering. Om omgekeerd in de vensterbank te leggen bij wijze van Puur Natuur. Een speciale verrassing van W., van wie ik nu vermoed dat háár vensterbanken uitpuilen van de seringwortelstelsels, al weet ik dat natuurlijk niet zeker.
Een wortelstelsel in de vensterbank - ik weet niet. Ja, ik weet dat puur natuur en vogue is. Geen woninginrichter of er staat wel een verzameling uit wrak- of steigerhout getimmerde keukentafels te pronken. Maar nog niet bij mij. Bovendien is mijn vensterbank wat aan de smalle kant voor dit object.
En toch.... de vorm is intrigerend. Een soort vogelnest met een dikke stronk in het midden - daar is wat mee te doen. Zoveel warrelige natuur schreeuwt om strakke cultuur. Een dikke cylindrische veer bijvoorbeeld, zoals je die bij schokdempers wel tegenkomt. Knutseltijd! Wordt vervolgd.
Chick springt
Chicky bovenop de kast van de slaapkamer, 2,70 meter bover de vloer. Ik was benieuwd hoe ze weer naar beneden zou komen - ik weet dat ze het kan, ze deed het eerder, maar ik had het nooit gezien. Helaas had de Chick geen zin.
Ik vroeg Inge om te komen en achter de deur, laag bij de grond, interessante krabgeluiden te maken. Chick keek geïnteresseerd toe. Geen haar op haar hoofd dacht eraan af te dalen. Waarschijnlijk voelde ze dat de show dan meteen zou zijn afgelopen. Na drie kwartier met de camera in de aanslag te hebben gezeten zat ze nog steeds tevreden op de kast.
Uiteindelijk besloot ze toch nog onverwacht om af te dalen door een sprong op mijn linkerschouder. Ik kon nog net de camera richten terwijl ze met een elegante boog uit beeld verdween.
De draad weer opgepakt
Een tijdje heb ik niet over de Atlas der Neederlanden geschreven. Maar nu pak ik de draad weer op. Wat is er sinds eind augustus allemaal gebeurd?
De grote restauratieronde is klaar. Alle kaarten zijn schoongemaakt, vlekken zijn, waar mogelijk, verwijderd, scheuren zijn geplakt, rillen platgestreken en rafelige randjes verstevigd. Sommige kaarten zijn (nog) niet teruggezet - die gaan gebruikt worden op de tentoonstelling in 2013. Alle kaarten zijn door de firma Pictura Imaginis in hoge resolutie gefotografeerd en dus gedigitaliseerd.
Omdat er van de Atlas een facsimile uitgave komt, wordt aan de kwaliteit van het beeld zeer hoge eisen gesteld - veel hoger dan wanneer de beelden voor studiedoeleinden in een digitale beeldbank worden opgeslagen. Van de ongeveer 600 gedigitaliseerde kaarten zullen er zo'n 80 opnieuw gedaan moeten worden. Bij sommige kaarten kan met een iets andere belichting voorkomen worden dat er hinderlijke schaduwtjes van rillen en vouwen te zien zijn. En sommige kaarten zijn alleen perfect in beeld te brengen als ze je ze eerst uit de band haalt. Mogelijk komt er daarom ook een kleine tweede restauratieronde, waarbij specifieke vouwtjes gladgestreken moeten worden voordat de kaart weer gefotografeerd kan worden. Dat gaat de komende maanden gebeuren.
Conservator Jan Werner heeft ondertussen heel hard doorgewerkt. Over bijna alle kaarten is nu een begeleidende tekst. De eerste helft van het 2012 gaat hij verder met gegevens verifiëren, de teksten op elkaar afstemmen, en het geheel finetunen. Dan kan ook begonnen worden aan zaken als index, en als het liefst ook een bladindex. Dat is een overzichtskaart die aangeeft waar kaarten van zijn, en op welke bladzijde je ze kunt vinden. Zoals deze:
Leuke klus voor een stagiair!
Eenmaal, Andermaal..
Mijn eerste veiling, ooit. Bij Bubb Kuyper in Haarlem worden boeken en prenten geveild. Vandaag ook benefietveilen voor musem Meermanno. Dat is het prachtige boekenmuseum in Den Haag dat van de regering opeens met terugwerkende kracht een zeker percentage 'eigen inkomsten' moet genereren. Het nieuwe culturele klimaat met die akelige koude waaiende wind.
Vrienden van het museum hebben boeken ingebracht die geveild worden en de opbrengst is voor Meermanno.
Hier de mensen van de veiling aan het werk. Dat gaat uiterst geconconcentreerd zonder pauze, uren door. Links de veilingmeester. Daarnaast een junior klerk (bestaat dat woord nog? Het klink Dickensiaans maar zo voelde het daar ook, ondanks de laptops) die alles administreert op de computer. Daarnaast een senior, die met een echte vulpen prijzen en bieders noteert, maar soms zelf ook namens een derde partij op een boek of prent biedt.
Daarnaast een junior, die boeken of prenten die dan ander de hamer komen, omhoog houdt, meestal in zuurvrij doorzichtig kunststof hoesje. De man met zijn armen over elkaar doet hetzelfde, maar dan met de grote prenten - hij heeft nu even niets te doen. Geheel rechts de dames die op 1 computer en in real-time de biedingen doen die via het internet binnenkomen. Opvallend aan de heren is hun uiterst originele en gevarieerde keuze in dassen. De waan van de dag heeft op hun dassenkeuze duidelijk geen invloed.
Aan het einde van de middag was er 18.000 euro binnen voor Meermanno. Met de andere acties (waaronder een andere wervingsactie onder de intrigerende titel: 'boek zoekt vrouw') heeft Meermanno de verplichte 'eigen inkomsten' voor 2011 binnengehaald.
En voort gaat het, razendsnel en onverbiddelijk. Aan het einde van de dag had Meermanno 18.000 euri opgehaald. Daarmee - en met andere acties - hebben ze de vastgestelde eigen bijdrage voor 2011 weten binnen te halen.
Divina Lavinia
Lavinia Meijer, lady van de hippe harp,
trad op in Amsterdam West met een mimimal music programma- met o.a. Philip Glass, en Wim Mertens. Getransponeerd van piano naar harp door Lavinia. Een aantal stukken speelde ze quatre mains met Feico Deutecom - zij op harp, hij op vleugel. Lucie schreef er over op haar blog.
Ik moest kiezen - vond ik - tussen een foto waarin Lavinia uiterst geconcentreerd, gepassioneerd en fotogeniek versmelt met haar hemelse harp, en een foto van het moment waarop Lavinia en Feico net klaar zijn en de ontspanning en het plezier van wat er zojuist is gedaan van hen afstraalt. Het werd de ontspanning.
Ginni's nieuwe leslokaal
Ziehier de nieuwe locatie van Ginni's DIY Textile School! Het adres is Tussen de bogen 36, en zit onder de spoorweg van Amsterdam Centraal naar Amsterdam Sloterdijk (vlak bij het Haarlemmerplein). Er wordt geverfd, gesaust, geloodgieterd en geëlectricient, en over een paar weken is het klaar voor take-off.
De muren zijn nu wit en de schilders ook. Midden op de foto staat Ginni - Alles Onder Controle - Fleck. Rechts trekt Scott net zijn verfkloffie uit.
Hoog Bezoek
Een lamp op zolder - net boven het trapgat, op drie meter hoogte, moeilijk bij te komen - gaat verhuizen. Chick en Chucky zijn er meteen voor de porren; zij verkennen de situatie onmiddelijk. Omhoog is geen probleem - afdalen ook niet. Ze zijn allebei opmerkelijk handig in het afdalen. Er wordt vandaag niet naar beneden getuimeld. Omdat Chucky langere pootjes heeft, komt hij iets makkelijker de treden af. Maar Chick kan zich beter in bochten wringen!
Binnen
Boer Broer heeft de koeien binnengehaald. De dames staan nu op stal. Het is een ouderwetse ligstal, donker en eigenlijk te warm voor koeien - die hebben warmte niet zo nodig, ze produceren genoeg warmte van zichzelf. Gelukkig zijn ze met elkaar, de dames. En er zijn raampjes om door naar buiten te kijken.
Statement
Foam viert dit jaar haar tienjarig bestaan en heeft onder de naam What's Next? een project opgezet over de toekomst van de fotografie. De tentoonstelling The Future of the Photography Museum is sluitstuk van dit onderzoek én van Foams jubileumjaar. Vier curatoren maakten elk een tentoonstelling. Deze foto hoort bij de ruimten die Erik Kessels (KesselsKramer, Amsterdam) maakte onder de titel Fotografie in overvloed. 24 uur lang downloadde Kessels beelden van het internet. En hij printte ze allemaal. Het gevolg: bergen en bergen foto's. Wat wil Kessels daarmee aantonen? Dat wij gebombardeerd worden met beelden, die daardoor betekenisloos worden, geloof ik. Het is misschien een beetje flauw om te zeggen dat we dat allang weten. Zonde van al dat papier.
Eigenlijk waren drie van de tentoonstellingen vooral: heel veel. Heel veel en meestal zonder enige context. En daardoor worden die beelden betekenisloos. Soms mooi, soms lelijk maar waar gaat het eigenlijk over? Het is losgezongen van de wereld, maar wordt heel arty gepresenteerd en de curatoren zoeken niet gewoon foto's uit om te laten zien, nee, zij 'doen onderzoek naar de toekomst van de fotografie.' Een beetje in de stijl van Diederik Stapel, misschien?
In een ruimte kon men enorm veel documentatie lezen en beluisteren - wat natuurlijk niemand deed. In de kamer ernaast kon je stickers plakken met je eigen commentaar en diepe gedachten. Op de enorme spiegel boven de schoorsteenmantel had iemand een sticker geplakt met daarop geschreven: U R Ugly. Op weer een andere: 2Much!
Dat was een treffende conclusie. Wij gingen opgelucht zoek naar koffie.
Wishful Thinking
Huiswerk voor de cursus essay schrijven: 1 pagina over een zelf te kiezen onderwerp waarin een metafoor wordt gebruikt.
Wishful Thinking
Met veel goede voornemens en een niet door realiteitszin ingegeven optimisme heeft men allerlei landen de eurozone binnengeloodst, terwijl ze helemaal niet aan de voorwaarden voldeden. Nu zitten we met de gebakken peer - en we noemen hem eurocrisis.
Dat het mis is, daar is iedereen het wel over eens. Maar wat eraan te doen – dat is een heel ander verhaal. De ene econoom is van mening dat de eurozone er nooit had moeten komen en sowieso gedoemd is te verdwijnen, de andere gelooft dat er met voldoende maatregelen wel iets te redden valt, als de politici zich maar daadkrachtig opstellen en drastische maatregelen niet schuwen. Over wat die drastische maatregelen moeten zijn, verschillen de meningen dan weer. En dan zijn er genoeg mensen die erop wijzen dat politici wel van alles kunnen besluiten, maar dat dat ook nog uitgevoerd moet worden. Met krachtige hand. Daar ligt weer een probleem.
Van de vier deskundologen geloven er vijf dat een man als, pak 'm beet, Berlusconi zal proberen het vooral bij mooie plannen te houden om onder de harde werkelijkheid uit te komen. Mooie plannen – daar is de weg naar de hel mee geplaveid.
Hoewel Sylvio Berlusconi in Italië eraan kan bijdragen dat ik als zzp-er in Nederland straks zal lijden onder aanstormende golven van recessie, voel ik een zekere sympathie voor de man. Sylvio en ik – wij lijken wel een beetje op elkaar.
Sylvio heeft zijn Italië. Ik heb mijn woning. Ook op een mooie locatie, maar aan de kleine kant. Mijn douche/wc is zelfs zó klein, dat dat de wasbak altijd meedoucht. Er kan geen wasmachine in, laat staan een droger. Die zouden alleen op de plaats van de douche of de wc-pot kunnen staan – geen realistische opties. Allerlei nuttige huishoudelijke apparatuur moet dus in de keuken en dat is lastig. Want mijn keuken is heeft een onhandige vorm (vierkant) en heeft veel deuren en verwarmingsradiatoren. Langs de muren is niet veel plek voor de must haves van een zichzelf respecterend huishouden.
Ik had daarover al met vrienden en een enkele deskundige – loodgieter, aannemer – gepraat. De meningen over de mogelijkheden verschilden uiteraard. Sommigen vertelden mij dat ik realistisch moest zijn en dat er domweg geen plek is in de keuken voor een wasdroger of afwasmachine. Dat ik er alleen een vriezer in kon krijgen als ik de koelkast er bovenop stapelde. Anderen waren optimistischer.
Omdat het veel prettiger is om te luisteren naar mensen met een opgewekte can-do! boodschap, besloot ik mijn goede vriend Jaap uit te nodigen voor een werklunch. Jaap is timmer- annex klusjesman met een scherp oog voor de mogelijkheden van kleine ruimtes.
Wij kwamen bijeen in het hart van onze uitdaging: mijn keuken. Wij namen plaats aan de keukentafel, verorberden een persoonlijk door mij opgewarmde quiche en trokken er een fles lekkere chablis bij open. Als we niet zo'n grootse taak te verrichten hadden gehad, dan hadden we er misschien wel wat boengaboenga-meisjes bij gevraagd. Maar dit was niet het moment. Wij bekeken wij de keuken. Maakten schetsen. Praatten over leidingen die verkeerd liepen, de ongelukkig aangebrachte HR-ketel, de bestaande wasmachine-aansluiting die de toegang naar het balkon enorm belemmert en de mogelijkheden rond vriezer/koelkastcombinaties. Het was lastig. Wij trokken een tweede fles chablis open en schetsten verder.
Langzamerhand begon zich enige orde af te tekenen. Een iets smallere vaatwasser begon zich te voegen naar een gestapelde was/droogmachine, waarbij er toch genoeg ruimte overbleef voor een werkblad om uien te snijden en spruitjes schoon te maken. Zo klein wás die keuken helemaal niet! Als je lang genoeg keek, werd-ie zelfs steeds groter! Het begon al donker te worden toen wij triomfantelijk, de finale schets van de Nieuwe Keuken op tafel wierpen. Een droomkeuken! Daar dronken we nog een feestelijk glas chardonnay op. Euforisch sliep ik in.
The morning after the night before stond ik een beetje duf op en bekeek het ontwerp dat wij in elkaar hadden getoverd. En keek om mij heen. In de ochtend was de keuken weer tot zijn oorspronkelijke dimensies geslonken. Een vaatwasser van 45 cm breed? Bestaan die überhaupt? Hoe had ik mijzelf zo kunnen overgeven aan een typisch geval van wishful thinking?
Het is jammer dat Sylvio en zijn maatjes na het maken van de plannen voor het toetreden tot de eurozone the morning after niet eenzelfde kritische blik hebben geworpen. Daar verschillen we kennelijk dan toch. De gedachte was leuk. De conclusie heeft aan de feestelijke avond zelf geen afbreuk gedaan. Maar afwassen moeten we gewoon zelf blijven doen.
Marent de Moor wint AKO Literatuurprijs 2011
Marente de Moor won met 'De Nederlandse maagd' (Querido) de AKO Literatuurprijs 2011. Het boek gaat over Janna, een Nederlandse schermster die door haar vader in de leer wordt gedaan bij zijn oude vriend, de verzuurde maître Egon von Bötticher.
Marente, spitting image van haar moeder (maar dan blond) wordt gefeliciteerd door moeder Margriet die dezelfde prijs negentien jaar geleden won.
De Moor ontving de prijs uit handen van juryvoorzitter Ernst Hirsch Ballin. Dat Marente zelf ook schermster is, kan ik begrijpen. Als je zó dun bent kan je tegenstander je onmogelijk raken. Of misschien kleden zwarte jurkjes inderdaad. wel. heel. slank. af.
Verjaardag!
17 oktober 1923 werd mijn vader geboren - vandaag 88 jaar geleden. Het wordt feestelijk gevierd met bonbons, een fles 15 jaar oude Glenfiddich single malt en een muismatje met het design van het Persisch tapijtje dat bij Sigmund Freud op de divan heeft gelegen (maar dan kleiner natuurlijk). De zusters zijn allemaal langs geweest om te feliciteren; de hele afdeling is aan de cake gegaan.
Maar de grootste tractatie was misschien wel dat de meneer van de technische dienst de schilderijen kwam ophangen. Ze stonden al die weken omgekeerd naast een kast tegen de muur. Nu sieren ze de wanden van kamer 12.
Het is feest.
Verstekeling
Onderweg van Woudsend naar Amsterdam.
Ter hoogte van Emmeloord gaat de telefoon. 'Zit Quincy misschien bij jou in de auto?' ik kan het mij niet voorstellen - voor ik wegreed heb ik nog gekeken of niet een van de katten de auto was ingeglipt.
Ik kijk achterin en zie opeens een extra zwart ding naast mijn twee zwarte tassen liggen.
Quincy is heel stilletjes de auto ingeglipt. Er is geen tijd om om te keren. Ik heb opeens een hond. Quincy komt een paar dagen in Amsterdam logeren.
Veni, Vidi, Vici
Ik ben geen royalty spotter en maak het dus niet zo vaak mee; een Koninklijk Bezoek. Maar soms komt het voor - dan reis ik af naar een locatie waar een lid van het Koninklijk Huis een bezoek komt afleggen.
Dat begint al met een meer dan officiële aanmelding van tevoren - je kan niet meer spontaan komen binnenvallen. En als je dan zo'n pand binnenstapt, is de stemming, hoe zal ik het omschrijven? 'Elektrisch geladen' komt nog het dichtst in de buurt. Hoe nonchalant men er tevoren ook over mag spreken, als het uur der waarheid nadert, zindert zo'n plek van de anticipatie.
Prins Willem-Alexander kwam naar Groningen om bij uitgeverij Noordhoff het eerste exemplaar van De Bosatlas van de Geschiedenis van Nederland in ontvangst te nemen. Een kloek boekwerk (een ruime 5 kg). En een ontzettend mooi boek van een uitgeverij die dit jaar haar 175-jarig bestaan viert.
ZKH W-A kwam stipt op tijd aan en snelde onder aarzelend applaus met dynamische pas de trap op. Wat is die man goed in zijn vak! Na het culturele deel van het programma nam hij ontspannen en geïnteresseerd het eerste exemplaar in ontvangst, liet zich langs de kleine tentoonstelling voeren en nam uitgebreider dan gepland de tijd om met de makers van het boek te spreken - niet alleen de directeur en uitgever, ook de hoogleraren en de cartografen en de redacteuren en andere mensen die aan het boek hadden meegewerkt. Systematisch. De veiligheidsmensen begonnen wat zenuwachtig op hun horloges te kijken, maar W-A liet zich niet haasten.
Een half uur te laat vertrok het gezelschap weer. De grote zwarte auto's verdwenen in de regen. Een van de medewerkers merkte op: 'Hij heeft zich er niet met een Jantje van Leiden vanaf gemaakt' - de hoogste mogelijke Groningse lof.
Storm Large
Ze komen niet veel voor in Nederland, maar ze bestaan: fans van Pink Martini. Ik ben er één.
Pink Wie? Pink Martini. Nooit van gehoord? Kijk, luister en geniet van Hang On, Little Tomato, met Thomas Lauderdale (leider van de band, piano) en China Forbes (zang).
Pink Martini komt uit Portland, Oregon. Portland ligt prettig ver weg, dus veel tijd kost het fan-zijn niet en de Europese tournee van de groep was het perfecte excuus voor een weekendje Parijs. Pink Martini trad op in het legendarische (en licht uitgewoonde) Olympia theater.
Dat concert was natuurlijk geweldig. Maar in eerste instantie was ik teleurgesteld dat niet China Forbes maar Storm Large naar Europa was meegekomen als leading lady. Storm Wat? Storm Large. Ja zo heet ze echt. En de teleurstelling duurde niet lang - toen ze haar mond opentrok, was ik verkocht. Wat een stem. Wat een presence.
De loeigrote Gotische beletteringstatoeage (zichtbaar door een geraffineerd rugdecolleté) deed mij vermoeden dat Storm Large in haar verdere muzikale leven wel eens een tikkeltje wilder door het leven zou kunnen gaan. Op YouTube gezocht én gevonden. Mijn favoriet is deze clip, waar ik erg om moest lachen. Vooral het mannenkoortje doet het geweldig. Waarschijnlijk heeft tout alternatief Portland, Oregon eraan meegedaan: My vagina is 8 miles wide'.
Huifbed
Open middag bij het gehandicapten paardrijden 'de vrije ruiter' bij Woudsend. Voor ruiters, familie, buurtgenoten en alle andere geïnteresseerden.
Eén van de onderdelen was rijden met het huifbed - een zeer ontspannende ervaring, want je ligt op een doek dat net boven twee fjordenpaardjes is gespannen. Als je erop ligt, voel je de beweging van de paarden. Je hoort de wielen rondgaan, de wind ruist door de manege. Je ruikt de paarden, het leer, een vleugje mest misschien. De koetsier zorgt ervoor dat het allemaal goedkomt.
Als er echt een gehandicapte opligt, rijdt er ook een fysiotherapeute mee, maar vanmiddag mochten de vrijwilligers er op - dat zijn de vrijwilligers die met de paarden aan de teugel meelopen (of hollen als er even word gedraafd) tijdens de rijles.
Cite des sciences et de l'industrie
Fietsend (jawel) langs het Canal St. Martin kwamen we langs deze spiegelbol. De jongen in de voorgrond speelt frisbee.
Musee de la vie romantique
Toeval? Gevolg van de Europese eenwording? Of zijn die dingen gewoon cyclisch en komt alles wel een keer terug?
In elk geval opmerkelijk hoe een bloesje, aangeschaft in Staveren (Friesland) qua dessin past bij een fris 19e eeuws behangetje in het George Sand-zaaltje van het Museum van het romantische leven.
Spooky in Eglise Saint Laurent, Parijs
Hoe hij het doet, doet-ie 't, die Heilige Dennis en alleen Hans Klok kent zijn geheim.
Waal bij Zaltbommel
Het standbeeld is van beeldend kunstenaar Marcel Smink; met s
Het slappe linkerhandje geeft de hoogte van de waterstand aan waarop de waterkering van Zaltbommel is ontworpen: 8,87 m+ NAP. Leuke muts!
