Sint Britta

Als de vloer glad is, glijden Britta's pootjes weg. De oplossing is eenvoudig: liggend eten. Met gestrekte poten en een bord als halo lijkt ze wel een beetje heilig.

Kat Naar Mijn Hart

Niet eentje van mij, maar wel de moeite waard:

Schloss Drachenburg

De Drachenfels ("Drakenrots”) is een bergje van 321 meter aan de Rijn, net iets ten zuiden van Bonn. Het is een aardig uitstapje als je een weekend in die contreien doorbrengt. Hier zou Siegfried – de held van Wagner en het Nibelungenlied – een draak hebben gedood die in een grot van de berg woonde. Tegenwoordig is het grootste gevaar dat je er loopt die van Vervetting: langs de weg naar boven (en beneden) staan elke 50 meter Imbisse die bier en wafels met slagroom verkopen. Op de top piekt nog een torentje van een oude ruine (tussen de Imbissen en het uitzicht), maar halverwege de berg vind je Schloss Drachenburg, een laat-19e eeuws pseudo middeleeuws kasteel - Disney am Rhein, zeg maar.
Dit is een van de twee stoere herten die uitkijken over de slottuin.

Koffietafel

Ter voorbereiding van een Specifieke Foto, waarop een Bepaalde Hond, een Bepaalde Fries, een Bepaalde Folder én een Relevante Omgeving moeten voorkomen, bezocht ik een mij onbekend maar ontzettend hartelijk vriendenpaar in Nellestein (bij de Gaasperplas in Amsterdam Zuidoost), die zowel de Bepaalde Hond als de Relevante Omgeving om niet beschikbaar stelden.
Voordat Raoul (uit het evenementen- en discotheekwezen) mij mooie plekjes in de omgeving liet zien, dronken wij eerst een kopje koffie in de tuin achter hun huis.
Een mooie gelegenheid voor Jan (gepensioneerd na een rijk en werkzaam leven in het boekenvak) om mij foto's te laten zien van etalages van boekhandels die hij had ingericht. Hij had ook nog een nummer van de voorloper van Boekblad uit 1974, met verrassend veel bekende een namen foto van de oude heer Gottmer, een advertentie van boekhandel Broese, een nieuwe biografie van Uri Geller. Het inspireerde tot dit stilleven. Morgen om 7 uur gaan we aan de slag met de Specifieke Foto waar het allemaal om begonnen is. Gewapend met een camera, maar ook roompaté voor Maxime (om haar te verleiden een boekje in het bekje te nemen), koffie (voor de Fries die al om half zes van huis moet om op tijd in Amsterdam te zijn), een fles Johnnie Walker Black Label en een Boekblad uit 2009 (voor Raoul en Jan, bij wijze van dank je wel).

Balkon

Het balkon was al een tijdje toe aan nieuw groen - bijna al mijn balkonplanten werden door Chick en Chucky de afgelopen maanden vakkundig om zeep geholpen. Eerst gingen ze vet de viooltjes pletten en toen die de geest had gegeven, gebruikten ze de plantenbakken als toilet. Want hoe schoon hun kattenbak ook was, hoe smerig de plantenbakken roken - ze bleven piesen en poepen in de wastelands die ze hadden gecreëerd in de plantenbakken. Op een gegeven moment hing er op het balkon continu een vage ammoniaklucht, terwijl boven de omgewoelde aarde in de bakken kleine wolken vliegjes dansten. Maar hield ze dat tegen? Nee hoor. Liever een vieze planten- dan een schone kattenbak.
Gisteren toog ik vol goede moed naar het tuincentrum om met 7 kloeke potten terug te keren. En om te voorkomen dat mijn nieuw aangeschafte Vlijtig Liesjes ook gemold zouden worden, heb ik stukken gaas uitgeknipt die de aarde moeten beschermen.
Uiteraard zaten C&C er tijdens het werk met hun nazerikjes bovenop: om nog even lekker in de plantenbakken te zitten, om de kwaliteit van de aarde in de zak te testen, en om in het algemeen toezicht te houden op de gang van zaken, bijvoorbeeld op mijn rug. Daardoor ging alles goed: het balkon staat er weer even fris bij.

Josephine et le Chateau des Milandes

Vakantie in de Dordogne betekende gelukkig een bezoek aan Chateau des Milandes in Castelnaud-la-Chapelle, ooit thuis van Josephine Baker - zangeres, danseres, entertainer, diva, en de eerste zwarte superstar. Een flink deel van het kasteel is gewijd aan een tentoonstelling over haar leven (rags to riches en net niet weer terug), carrière, werk voor het Franse verzet in de Tweede Wereldoorlog, haar 12 geadopteerde kinderen. Op YouTube zijn verschillende filmpjes over Baker - waaronder een aardige documentaire over haar leven.
Hieronder echter een kort filmpje waarin Josephine aan het werk is. De discrepantie tussen wat de muzikanten lijken te spelen en wat je hoort, werkt aanvullend komisch. Op het toneel geen piano te bekennen... maar die benen - van elastiek!

Femme et Voiture

Een Franse bijdrage aan de Frau und Auto-serie die Lucie Th. ooit in het leven riep: Elisabeth met de gul ter beschikking gestelde leenauto die wij in eerste instantie Oma noemden, maar die bij nader inzien absoluut De Oude Schicht moest heten: voor het starten altijd choken, adem inhouden en duimen maar, daarna - jawel! - piepend en krakend op weg. De Oude Schicht bracht ons na het spannende startmoment altijd trouw naar onze bestemming. Waarbij we al bij 60 km per uur al het gevoel kregen dat we heel erg hard gingen.
Voor de gelegenheid draagt E. een rood japonnetje met bijkleurende espadrilles.

Actievoeren op Vakantie

Op zondag 26 juli 2009 werd door de bewoners van Gourdon in de Dordogne (district 46) voor de 100e week gedemonstreerd tegen het (gedeeltelijk) opheffen van hun stadje als stop voor de sneltrein Parijs-Toulouse. Al twee jaar komen ze elke zondag bijeen om hun ongenoegen kenbaar te maken. Ze hebben gedeeltelijk hun zin gekregen - de trein stopt er weer vaker dan voorheen - maar dat vinden de demonstranten duidelijk niet genoeg.
Omdat dit de honderste keer was en dus extra feestelijk, gingen onze gastheer en -vrouw Max en Heleen meedemonstreren. En wij, relnichterig als we zijn, gingen natuurlijk mee.
Het moet gezegd: de Fransen weten wat demonstreren is. Het was gestaaldkaderig en gezellig tegelijk. Men zong, voor een habbekrats kon je solidaire T-shirts, petjes, paraplus en vestjes krijgen en de borden stonden klaar - zowel borden met leuzen als borden met zelfgebakken taarten en pasteitjes voor na afloop.
De trein die eigenlijk hoorde door te denderen, kwam langzaam aangegleden en stopte keurig. De deuren bleven zorgvuldig gesloten. De machinist maakte vanuit zijn raampje een vriendelijk praatje met de demonstranten. Daarna wandelden wij, onder het toeziend oog van vier gendarmes die van een afstandje toekeken, met onze protestborden langs de trein, wuivend naar het tiental passagiers. Sommige reizigers staken de duim omhoog, anderen ondergingen het oponthoud met nauwelijks verholen irritatie.
Na afloop leverde iedereen zijn protestbord weer in en allemaal kregen we allemaal koek en limonade om het succes te vieren.
Volgende week weer.