Triptiek

Het Middelste Teiltje

Na de hoofdbrekens over andermans Jaarwisselwensen heb ik op de valreep mijn eigen gemaakt, op basis van een webgeplukte poolzeefoto en een kiekje uit het familiealbum van mij en mijn broer. Op de achterkant van de foto staat: 'Kerst' geschreven. Dat maakt het als nieuwjaarsgroet extra geschikt. Ik denk dat de foto in 1961 is gemaakt.
Op de oorspronkelijke foto zitten wij in die teil onder de douche. Mijn broer was bang voor douchen. Het alternatief was dus de teil. Wij hadden drie teilen. En wij vullen hier, geloof het of niet, de middelste.
Waarom ik er ook bij in zat weet ik niet. Misschien omdat ik altijd dol op douchen geweest. Misschien voor de morele steun, of omdat mijn moeder mij zo in de gaten kon houden. Of misschien omdat ik bijna altijd wel voor een lolletje te porren ben.

Goedgekeurde Kerstkaart

Het Kerstkaartdilemma is opgelost. Onderweg naar B. reed ik het laatste stukje plots door een magisch landschap met witberijpte bomen in lichtgrijze mist. Ik pleurde de auto voor het ouderlijk huis, rende naar binnen, griste mijn vaders fototoestel van tafel en holde weer weg, uitroepend: "Heb kerstkaart gevonden. Zo trug."
Even buiten het dorp zijn akkers met hier en daar een eenzame boom. Mijn voorstel tot kerstkaart werd met algemene stemmen (drie tegen nul) aangenomen. Een Prettig 2008 Toegewenst! Ja, ik kom duidelijk uit een familie van lachebekjes.

Kerstlunch

Vandaag met mijn moeder naar de kerstlunch van de dagopvang van het verpleegtehuis in B. Als plaatsvervanger, want mijn vader wilde niet mee wegens onlangs opgelopen pleinvrees. In dat verpleegtehuis heb ik als meisje "Ik zie een poort wijd open staan" gezongen voor oude zieke mensen. Dat gaf toen een heel goed gevoel.
Anno 2007 had ik in de eetzaal royaal uitzicht op een wandkleed met Jezus met schapen tussen de grazige weiden en wat'ren van rust. Tegenover mij zat een meneer in baksteenrode trui die niet meer aan praten deed, vanwege aanhoudende tia's en ander hersenletsel. Wel barstte hij af en toe in huilen uit. Zijn echtgenote veegde dan vakkundig zijn tranen en andere morsigheden weg. Alleen toen ik tijdens het hoofdgerecht(parelhoen gevuld met gehakt,gemengde groenten, appelcompote met rozijnen) tegen hem zei: "Het is moeilijk, he?", keek hij me me plots recht aan en zei: "Ja".
Rechts van mij zat in haar rolstoel een voormalig bejaardentehuisdirectrice. Wat doof maar helemaal op de hoogte van waar Abraham de mosterd haalt. Toen ik wij na afloop afscheid namen en ik tegen haar zei: "Wellicht tot volgend jaar", antwoordde zij: "Misschien. Maar voor mij hoeft het niet."
Tijdens het voorgerecht opende het gelegenheidspersoneelskoor, geheel in stijl van Mijnheer Prikkebeens Zuster Ursula ("en met een hoge schelle stem/ zong zij een heel mooi lied voor hem") met "Stille Nacht, Heilige Nacht'". Waarop de tranen mij - net als bij mijn overbuurman - opeens over de wangen stroomden.

Afgekeurde Kerstkaart

De afgelopen jaren maakte ik voor mijn ouders jaarlijks een Beste Wensen-kaart. En elk jaar is er discussie over wat ik een goede foto vind, en wat mijn ouders - en dan met name mijn vader - geschikt achten als nieuwjaarsgroet. Dit is de afgekeurde foto voor 2008: rechts mijn vader (geheel niet in stijl) macho op de motor. Mijn moeder zit daar wat ongemakkelijk achter. Ze had het niet zo op die motorfiets. Ik vermoed dat de foto tussen '52 en 56 is gemaakt, in de Van Breestraat in Amsterdam, waar zij toen bij familie inwoonden. Het liefst had ik ze met motor en al uitgesneden en door een hemelsblauwe hemel laten razen. Maar dat is gezien de vergevorderde leeftijd van beiden (dik in de 80), wellicht iets too close for comfort.

Alle Begin Is Moeilijk

Beginnen met Uitrusten, dus.
Brittannia of Grace & Joy (rechts) met Beertje van Susan (links) op een speelveldje in Kampen.